(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 201

ตอนที่ 201 ความภาคภูมิใจของพี่ซุน เธอไม่เข้าใจหรอก

ฉันไม่กล้างั้นเหรอ

ลู่เฉินปรายตามองเฉินเชี่ยนแวบหนึ่ง ก่อนจะเลื่อนปลดล็อกหน้าจอโทรศัพท์มือถือแบบไม่สนใจ เปิดรายชื่อผู้ติดต่อหาเบอร์โทรศัพท์ของซูไต้หว่าน

เบอร์ส่วนตัวของคู่สามีภรรยาหลี่มู่หรง หลี่มู่ซือ และหลี่มู่ไป๋ เขาได้บันทึกเอาไว้ทั้งหมด

เด็กสาวที่ถูกเลี้ยงตามใจมาแต่เด็ก นิสัยเสียอารมณ์ร้ายไร้เหตุผลอย่างนี้ ต้องรีบส่งคืน

เดิมทีลู่เฉินไม่ได้คิดอยากจะเปิดโปงเฉินเชี่ยน แค่ทำดีให้ทุกคนเห็นแล้วผ่านไปก็จบ แต่เฉินเชี่ยนดันอยากหาเรื่องแกล้งลู่เฉินก่อนเอง เขาไม่จำเป็นต้องเกรงใจอีกต่อไป

‘ฮือๆๆ’

ลู่เฉินคิดไม่ถึงว่า พอเขากดเบอร์โทรศัพท์ของซูไต้หว่าน เฉินเชี่ยนก็เกิดร้องไห้ขึ้นมา

ร้องไห้อย่างน่าสงสาร

เธอร้องไห้ไปตะโกนไป “พวกคุณรังแกฉัน แม่ไม่ต้องการฉันแล้ว พ่อก็เป็นผีพนัน พี่สาวก็…”

เฉินเชี่ยนยิ่งร้องไห้เสียงดัง เสียงร้องไห้ของเธอดังก้องไกลไปทั่วลานจอดรถชั้นใต้ดินที่ปิดทึบ

ลานจอดรถของโรงแรมลี่จิงไม่ได้มีแค่ลู่เฉินกับเฉินเชี่ยนสองคน บางคนได้ยินเสียงก็เดินมาดูเหตุการณ์ บางคนชะโงกหัวยื่นหน้ามองมาทางนี้

ลู่เฉินส่ายหน้าอย่างหน่ายใจ วางโทรศัพท์ลง “ช่างเถอะ เธอไม่ต้องร้องไห้แล้ว…”

เฉินเชี่ยนยิ่งร้องไห้ดังเข้าไปอีก ราวกับกำลังเอาชนะเขา

ลู่เฉินโมโหจนหัวเราะออกมา

เขาถาม “เธอว่ามา เธอต้องการอะไรกันแน่?”

เฉินเชี่ยนร้องไห้อีกครู่หนึ่ง แล้วจู่ๆ ก็กระโดดลงมาจากกระโปรงรถ เดินไปกระชากประตูรถเปิดออกแทรกตัวเข้าไปนั่งอย่างไร้สุ้มเสียง

เธอนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ พูดว่า “ฉันอยากกลับบ้าน”

ลู่เฉินผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก รีบขึ้นรถแล้วขับออกไป

ขืนยังไม่ไป มีหวังคนอื่นได้มามุงดูเป็นแน่!

เมื่อขับรถออกจากลานจอดรถมุ่งสู่ท้องถนน ลู่เฉินถามว่า “เธอพักอยู่ที่ไหน”

เฉินเชี่ยนเช็ดคราบน้ำตาออก พูดอย่างกระฟัดกระเฟียดว่า “นายจะสนใจทำไมว่าฉันอยู่ที่ไหน ขับไปเถอะ ขับไปถึงที่ไหนก็ที่นั่นแหละ!”

ไฟโทสะในใจของลู่เฉินถูกจุดขึ้นอีกครั้ง

บอกตามตรง เขาเจอเด็กสาวมานับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยเจอใครที่มีอารมณ์แปรปรวน เอาแน่เอานอนไม่ได้แบบนี้

รู้สึกเหมือนทุกคนบนโลกนี้ติดหนี้เธอก็ไม่ปาน

‘กริ๊งๆๆ’

ลู่เฉินกำลังจะอ้าปากเถียง โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นพอดี

เพราะกำลังขับรถอยู่ ลู่เฉินจึงกดรับโทรศัพท์จากบลูทูธของรถ “สวัสดีครับ…”

เสียงที่ดังขึ้นเป็นเสียงอันอ่อนโยนของซูไต้หว่าน “ลู่เฉิน เสี่ยวเชี่ยนอยู่กับนายหรือเปล่า”

ลู่เฉินมองเฉินเชี่ยน แล้วตอบว่า “พี่สะใภ้ อยู่ครับ”

ซูไต้หว่านกดเสียงต่ำพูดว่า “ลู่เฉิน เสี่ยวเชี่ยนยังเด็ก ไม่ค่อยรู้ความมากนัก”

“นายช่วยพี่สะใภ้ดูแลหน่อย ถ้าเธอดื้อรั้นละก็ นายอย่าถือสาได้ไหม”

เห็นได้ชัดว่าซูไต้หว่านรู้ว่า การแสดงออกของเฉินเชี่ยนที่มีต่อลู่เฉินในคืนนี้ไม่ปกติ เธอจึงกังวล

ลู่เฉินเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “ได้ครับ พี่สะใภ้”

เฉินเชี่ยนมีพี่สาวที่ดีจริงๆ!

ซูไต้หว่านทำให้ลู่เฉินคิดถึง ‘ฟางอวิ๋น’ แม่ของเขา

ฟางอวิ๋นเคยกังวลใจเรื่องเขามานักต่อนักแล้ว

หัวใจของลู่เฉินอ่อนโยนลงมาก หลังจากวางสายแล้ว เขาก็ขับรถต่ออย่างเงียบๆ

เฉินเชี่ยนเองก็ไม่ได้พูดอะไร

เพียงแต่ตอนที่ลู่เฉินขับรถออกมาได้เกือบครึ่งชั่วโมง ในที่สุดเธอก็อดถามไม่ได้ “นายจะพาฉันไปไหน”

เธอไม่ได้บอกว่าไปถึงที่ไหนก็ที่นั่นหรอกเหรอ

มุมปากของลู่เฉินหยักขึ้น ถามด้วยน้ำเสียงสบประมาท “กลัวแล้วเหรอ”

ดวงตาของเฉินเชี่ยนราวกับมีเปลวไฟลุกโชน

ลู่เฉินบอกอย่างเรียบเฉยว่า “ฉันจะพาเธอไปสถานที่แห่งหนึ่ง”

ขับรถต่อไปอีกไม่กี่นาที ลู่เฉินหาที่จอดรถที่มีที่ว่าง จอดรถดีแล้วก็ลงมารูดบัตร

เฉินเชี่ยนตามลงมาด้วย สีหน้าไม่สู้ดีนัก เหมือนกำลังกัดฟันกรอดๆ อยู่

เธอไม่ได้กลัวว่าลู่เฉินจะพาเธอไปขาย ตรงนี้เป็นเขตศูนย์การค้ามีคนเดินผ่านไปมามากมาย คึกคักมาก

ลู่เฉินหันมามองเธอแล้วเดินไปด้านหน้า

เฉินเชี่ยนกัดฟันเดินตามหลังไป…เธออยากรู้ว่าลู่เฉินจะมาไม้ไหน!

เดินไปตามทางเท้าร้อยกว่าเมตร ทั้งสองคนมาถึงทางออกของทางเดินใต้ดิน ลู่เฉินเดินนำเข้าไป

เฉินเชี่ยนเดินตามเข้าไปในทางใต้ดินนั้น

ทางเดินใต้ดินแห่งนี้กว้างขวาง แสงไฟส่องสว่างมีคนเดินผ่านไปมา กำแพงสองด้านต็มไปด้วยป้ายโฆษณาติดหลอดไฟ กล่องไฟแอลอีดีกะพริบวิบวับไปทั้งทางเดิน เป็นแสงไฟหลากหลายสีสัน

ทางด้านขวาชิดผนังของทางเดิน มีศิลปินยืนอยู่เป็นระยะ ยืนคนเดียวบ้าง ยืนอยู่กันหลายคนบ้าง

พวกเขาส่วนใหญ่เป็นนักร้อง มีทั้งแบบที่กอดกีตาร์ร้องเพลง และก็มีทั้งแบบที่เป็นวงดนตรี

ที่นี่คือทางใต้ดินซีตันอันลือชื่อ เชื่อมต่อไปยังรถไฟใต้ดินและจัตุรัสศูนย์วัฒนธรรมใต้ดิน ว่ากันว่านักร้องที่ขอใบอนุญาตระยะยาวมาร้องเพลงบริเวณนี้มีมากเป็นร้อยคน

ไม่เหมือนกับนักร้องที่ร้องเพลงอยู่ตามท้องถนน ซึ่งมีทั้งคนเก่งและไม่เก่งปะปนกัน การที่จะมาร้องเพลงในทางใต้ดินแห่งนี้ได้ต้องมีฝีมือพอตัว ไม่ว่าจะทั้งการร้องหรือการเล่นดนตรีต้องไพเราะน่าชื่นชม มีคนเก่งอยู่ไม่น้อย

เพียงแต่คนที่เดินผ่านไปมา มีน้อยคนมากที่จะหยุดชมการแสดงการขับร้องของศิลปินเหล่านี้