(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 211

ตอนที่ 211 เรื่องใหญ่

สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น ในที่นี้ไม่มีใครปัญญาอ่อน

ชายในเสื้อแจ็กเก็ตเข้ามาอย่างประสงค์ร้าย ใส่หน้ากากปกปิดใบหน้าเหลือแต่ดวงตาปานสัตว์ร้าย ในมือถือขวดแก้ว ทำให้ผู้คนคิดไปถึงเหตุร้ายที่จะต้องเกิดขึ้น…การสาดน้ำกรดทำลายโฉม!

เพราะความรักที่ไม่สมหวังหรือความแค้น การสาดน้ำกรดทำลายโฉมจึงไม่ใช่เรื่องที่พบเห็นได้ยาก ในวงการบันเทิงมีผู้รับเคราะห์จำนวนไม่น้อย เป้าหมายของชายคนนี้ชัดเจนมาก

ตอนนี้กำลังประเมินความชั่วร้ายของฝ่ายตรงข้าม ทุกคนรู้สึกถึงความกลัวสุดขีด

เมื่อก่อนเคยเห็นแต่ในข่าว ตอนนี้เกิดขึ้นตรงหน้า จะไม่ให้กลัวได้อย่างไร

ดังนั้นไม่ว่าแขกที่เพิ่งเดินลงมาจากเวทีหรือเดินอยู่บนบันได ทั้งหญิงชายต่างร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ ก้าวหลบไปข้างหลังเพื่อหลบหนีจากอันตรายตรงหน้า

ถึงพวกเขาไม่ใช่เป้าหมาย แต่ถ้าโดนลูกหลงก็เป็นหายนะครั้งใหญ่เช่นกัน ถึงขั้นหมดอนาคตเลยทีเดียว!

การหนีจากอันตรายเป็นสัญชาตญาณของมนุษย์ ทั้งด้านบนและด้านล่างเวทีชุลมุนวุ่นวายไปหมด

เถียนเถียนที่ถูกชายหนุ่มสวมเสื้อแจ็กเก็ตจ้องมอง ถึงกับรู้สึกสมองกลวงว่าง! สัญชาตญาณบอกเธอว่า ฝ่ายนั้นตรงเข้ามาหาเธอ ในมือคือขวดน้ำกรดที่จะสาดใส่ใบหน้า ทำลายรูปโฉมของเธอ

เธอควรจะหนีไปเดี๋ยวนี้!

แต่เถียนเถียนหวาดกลัวและตกใจจนเกินไป เธอตัวแข็งอยู่กับที่ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เบิ่งตามองฝ่ายนั้นยกมือขึ้นสาดของเหลวในขวดแก้วใส่ร่างกายของเธอ

จบกัน!

ดวงตาของเถียนเถียนปิดลง

แต่หายนะจากของเหลวอันน่าหวาดผวานั้น กลับไม่โดนตัวเธอ

ตอนหน้าสิ่วหน้าขวาน เสื้อสูทสีดำตัวหนึ่งพุ่งแหวกอากาศออกมาขวางกั้นน้ำมรณะในขวดนั้นตรงหน้าเธอพอดี!

คนที่ช่วยเถียนเถียนคือลู่เฉิน

ท่ามกลางความวุ่นวายนั้นมีแต่ลู่เฉินที่ใจเย็นมีสติอยู่คนเดียว

เมื่อครู่ตอนที่เห็นชายสวมเสื้อแจ็กเก็ตพุ่งตัวผ่านเชือกกั้นเข้ามา เขาก็รู้สึกแล้วว่าผิดปกติ

ขณะที่คนอื่นได้แต่ถอยหลังหลบกันหมด ลู่เฉินกลับยื่นแขนสองข้างออกไปข้างหน้าทันใด โก่งหลังกำหมัดทั้งสองข้าง เสื้อสูทอาร์มานีราคาเกินหมื่นถูกสะบัดหลุดออกจากตัวโดยพลัน

ท่านี้เรียกว่าฌ้อปาอ๋องถอดเกราะ เป็นท่าสำหรับหลบหนีถ้าถูกฝ่ายตรงข้ามคว้าเสื้อผ้าของตัวเองได้

ลู่เฉินสะบัดเสื้อผ้าออกไปเมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นต้องการทำร้ายเถียนเถียน

แน่นอนว่าเขาจะไม่เอาตัวเองไปเป็นโล่กำบัง

ลู่เฉินว่องไวที่สุด ท่าฌ้อปาอ๋องถอดเกราะนี้เด็ดขาดสวยงามมาก สามารถบดบังของเหลวได้ทั้งหมด

ฉ่า～

ของเหลวที่ชายสวมแจ็กเก็ตสาดออกมาตกลงบนเสื้อสูท เสื้อสูทตกลงบนพื้น เสียงการกัดกร่อนดังฉี่ฉ่า พร้อมกับควันสีขาวลอยขึ้น

กลิ่นกรดรุนแรงลอยขึ้นมาทำให้สำลัก

เป็นน้ำกรดจริงๆ ด้วย แถมยังเป็นน้ำกรดชนิดรุนแรงอีกต่างหาก!

ถ้าของเหลวนี้ถูกราดลงบนใบหน้า เสียโฉมยังถือว่าเบาไป อาจถึงขั้นเสียชีวิต

หลังจากที่ลู่เฉินสะบัดถอดเสื้อสูทออก เขาสาวเท้าออกไปด้านหน้า มือเอื้อมไปคว้าเอวบางของเถียนเถียนที่ยืนตัวแข็งอยู่ให้มาหลบอยู่ด้านหลังเขา

เขากำลังเผชิญหน้ากับคนร้าย!

ชายสวมแจ็กเก็ตคิดไม่ถึงว่าดำเนินการมาได้ครึ่งทางแล้วจะถูกลู่เฉินทำลายแผนการทั้งหมด เขาตกตะลึง ล้วงมือเข้าไปในเสื้ออีกครั้ง ต้องการหยิบของบางสิ่งออกมา

แต่ลู่เฉินเร็วกว่า ขาหนึ่งของเขาเพิ่งลงถึงพื้น ขาอีกข้างก็ยกขึ้นมา บิดเอวส่งลูกเตะอันสวยงามออกไปโจมตีโดนคอของชายสวมแจ็กเก็ตพอดี

ผัวะ!

ลู่เฉินเกลียดชังที่คนร้ายทำเรื่องน่าไม่อาย ดังนั้นจึงออกแรงไปที่ลูกเตะเต็มกำลัง ชายสวมแจ็กเก็ตล้มลง ร่างกระแทกพื้นอย่างหนักหน่วง

ขณะเดียวกัน มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนที่ตั้งสติได้พุ่งตัวกันเข้ามา กดตัวชายสวมแจ็กเก็ตไว้กับพื้นแน่น

ฝ่ายหลังโดนลูกเตะของลู่เฉินเข้าไปหมดสติแน่นิ่งไปแล้ว

แสดงแฟลชนับไม่ถ้วนสว่างวาบ หลังจากนักข่าวและฝูงชนที่ห้อมล้อมอยู่ดึงสติกลับมา

เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!

ลู่เฉินเก็บขาที่ส่งลูกเตะออกไปกลับมา แล้วหันหลังกลับมาพูดกับเถียนเถียนว่า “ไม่เป็นไรแล้ว”

สาวสวยหน้าซีดเผือดถึงขีดสุด แววตาตระหนกแตกตื่น เห็นได้ชัดว่ายังไม่ได้สติจากภาวะตกใจหวาดกลัว ร่างกายบอบบางสั่นระริกไม่หยุด

ลู่เฉินกุมมือเธอไว้ ปลอบอย่างหนักแน่นว่า “ไม่เป็นไรแล้วครับ คุณไม่ต้องกลัว…”

“ฮือ!”

ลู่เฉินยังพูดไม่ทันจบ เถียนเถียนก็กระโดดเข้าสู่อ้อมกอดของเขา ร้องไห้ออกมายกใหญ่

ช่างเป็นอ้อมกอดที่ทั้งหอมอบอุ่นและนุ่มนิ่ม!

ลู่เฉิน “เอ่อ…”

เขารู้สึกว่ามันไม่ใช่ อยากจะดันตัวเธออกไป อีกฝ่ายกลับกอดเขาไว้แน่นแกะไม่ออก

สุดท้ายหลังจากลังเลเล็กน้อย ไม่รู้ว่าถูกถ่ายรูปไปกี่ใบแล้ว

เรื่องนี้ทำเอา…

ลู่เฉินรู้สึกกระอักกระอ่วน และก็รู้สึกกลัวนิดๆ เมื่อนึกย้อนกลับไป

ถ้าเมื่อครู่เขาช้าไปนิดเดียว น้ำกรดอาจจะสาดใส่ร่างของเถียนเถียน

เมื่อเป็นเช่นนี้เขาจึงเข้าใจความรู้สึกของเธอ

แต่กอดแน่นขนาดนี้มันไม่ดีนะ!

โชคดีที่เถียนเถียนมีสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว รีบปล่อยตัวลู่เฉิน กลั้นสะอื้นพูดว่า “ขอบคุณ…”