(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 213

ตอนที่ 213 ยิ่งมีความสามารถมากยิ่งรับผิดชอบเยอะ

ไม่เกินความคาดหมาย วันรุ่งขึ้นข่าวพาดหัวของสื่อใหญ่ต่างลงข่าวการสาดน้ำกรด

พิธีกรสาวแห่งสถานีโทรทัศน์เจ้อตง แฟนคลับผู้บ้าคลั่ง วีรบุรุษฝีมือไม่ธรรมดา…

ดึงดูดสายตาของทุกคน!

ภายในคืนเดียว ลู่เฉินซึ่งเป็นเจ้าของเรื่อง บล็อกของเขามีผู้ติดตามเพิ่มขึ้นเป็นเก้าล้านกว่าคน

ขณะเดียวกันทางตำรวจเมืองหังโจวก็ประกาศผลการสอบสวน ยืนยันว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นการก่อเหตุร้ายโดยมีมูลเหตุจูงใจมาจากเหตุผลส่วนตัว คนร้ายจะได้รับโทษทางกฎหมายอย่างเคร่งครัด

หนังสือพิมพ์ประจำเมืองหังโจว ‘ข่าวด่วนประจำเมือง’ ยังเปิดเผยเนื้อหาอีกขั้นหนึ่ง คนร้ายเป็นคนตกงาน การกระทำเมื่อคืนเขาได้วางแผนอย่างรอบคอบแล้ว ทั้งยังไปสำรวจสถานที่ก่อเหตุล่วงหน้า เตรียมการทุกอย่างอย่างสมบูรณ์แบบ

คนร้ายมีสภาพจิตใจบิดเบี้ยว เขาไม่เพียงแต่ต้องการทำลายเถียนเถียน ยังต้องการสร้างข่าวใหญ่โตอีกด้วย

เถียนเถียนเป็นหนึ่งในพิธีกรของงานในคืนนั้น

เดาได้ว่าหากเกิดเหตุขึ้นกับเธอในที่ที่มีสายตาคนจับจ้องอยู่เต็มไปหมด นั่นจะต้องเป็นเรื่องใหญ่โตแน่นอน!

นอกจากน้ำกรดที่ซื้อมาจากช่องทางพิเศษ คนร้ายยังมีอาวุธมีดติดตัว แต่เพราะถูกลู่เฉินขัดขวาง จึงไม่ได้เกิดข่าวการสูญเสีย

หนังสือพิมพ์ ‘ข่าวด่วนประจำเมือง’ ได้ชื่นชมความกล้าหาญของลู่เฉินไปพร้อมกับการประณามคนร้าย และขนานนามเขาว่า ‘ชายผู้เป็นความภูมิใจของชาวเจ้อตง’ สรรเสริญเยินยออยู่ไม่ขาด

นี่ทำให้ลู่เฉินที่ตื่นเช้ามารับประทานอาหารและอ่านหนังสือพิมพ์ถึงกับเขินจนเหงื่อออก!

เรื่องวุ่นวายคือโรงแรมที่ลู่เฉินพักมีนักข่าวมากมายต้องการมาสัมภาษณ์เขา

ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงแรมสกัดกั้นเอาไว้

ลู่ซีหัวเราะ “นี่ถือว่านายเตะทีเดียวดังเลยหรือเปล่า”

ลู่เฉินพูดไม่ออก

ตอนนั้นเอง ประตูห้องรับแขกมีเสียงเคาะประตูเบาๆ

“เอ๋?”

ลู่ซีตกใจ เพราะเธอสั่งกับทางโรงแรมไว้ว่าไม่อยากถูกรบกวนโดยเฉพาะนักข่าว

ลู่ซีไปเปิดประตูห้อง

เห็นกลุ่มคนยืนอยู่หน้าประตูห้อง เถียนเถียนเป็นหนึ่งในนั้น

พิธีกรสาวของสถานีโทรทัศน์เจ้อตงดูมีสีหน้าเศร้าหมอง ดวงตาบวมปูดเหมือนถั่ววอลนัต ใต้ตาดำคล้ำเหมือนแต่งตาแบบสโมกกี้อาย แต่ไม่อาจบดบังความสวยของเธอไว้ได้ เป็นที่น่าสงสารแก่ผู้พบเห็น

ผู้ที่มากับเธอมีทั้งหญิงและชาย มีทั้งคนสูงอายุและคนวัยกลางคน ยังมีตำรวจหญิงในเครื่องแบบอีกคน

เป็นการรวมตัวของกลุ่มคนที่ซับซ้อน

เมื่อเห็นว่าลู่ซีเปิดประตู เถียนเถียนตกใจ ถามอย่างระแวดระวังว่า “คุณลู่เฉินอยู่ไหมคะ”

ลู่ซียิ้ม “อยู่ค่ะ เชิญเข้ามาก่อน”

เธอเข้าใจสภาพจิตใจของเถียนเถียนในตอนนี้ หญิงสาวทุกคนหากประสบเหตุการณ์แบบเธอคงไม่ได้ดีไปกว่าเธอสักเท่าไร

คงเป็นเพราะพิธีกรสาวไม่ได้นอนทั้งคืน

“ขอบคุณค่ะ…”

เถียนเถียนกล่าวขอบคุณอย่างมีมารยาท เมื่อเข้าไปในห้องจึงถามว่า “คุณคือ?”

ลู่ซีอธิบาย “ฉันเป็นผู้จัดการส่วนตัวของลู่เฉิน ชื่อลู่ซี และเป็นพี่สาวของเขาด้วย”

เถียนเถียนรีบพูดว่า “พี่ลู่ซีสวัสดีค่ะ”

ลู่ซียิ้มให้ “สวัสดี ไม่ต้องเกรงใจนะ ลู่เฉิน…”

ลู่เฉินเพิ่งเดินออกมาจากห้องนอน เห็นว่าในห้องรับแขกมีคนมาก็ตกใจ

เถียนเถียนก้าวมาข้างหน้า ก้มตัวโค้งหัวให้เขา “คุณลู่เฉิน ฉันขอขอบคุณคุณ!”

พิธีกรสาวยื่นถุงกระดาษใบหนึ่งให้ “นี่เป็นสูทที่ฉันนำมาชดใช้ให้คุณค่ะ”

บนถุงสีดำมีโลโก้ของอาร์มานีปรากฏให้เห็นอย่างเด่นชัด

ลู่เฉินรับมาพร้อมกับพูดว่า “เรียกผมว่าลู่เฉินก็พอแล้ว ขอบคุณครับ ความจริงเรื่องเมื่อวานคุณอย่าเก็บมาใส่ใจเลย คุณเป็นเพื่อนของพี่เฟย ก็เป็นเพื่อนของผมด้วย ระหว่างเพื่อนไม่ต้องเกรงใจแบบนี้”

ใบหน้าซีดเซียวของเถียนเถียนปรากฏรอยยิ้ม “แบบนี้เหมาะสมแล้ว”

เธอพูดต่อว่า “ฉันขอแนะนำหน่อย…”

คนที่มาพบลู่เฉินกับเถียนเถียนด้วย นอกจากผู้ช่วยของเธอ ยังมีหัวหน้าเฉินแห่งสถานีโทรทัศน์เจ้อตง มีคณะกรรมการผู้จัดงานคอนเสิร์ตสองคน และตัวแทนของตำรวจเมืองหังโจว

พวกเขามาพร้อมกับเถียนเถียนแต่เช้า นอกจากมาเพื่อขอบคุณลู่เฉินแล้ว ยังหวังว่าลู่เฉินจะไม่นำข่าวไปสร้างกระแสให้ใหญ่โต เพื่อลดผลกระทบทางลบให้เหลือน้อยที่สุด

นอกจากนี้ ก็เพราะว่าเรื่องแบบนี้ ทางเมืองหังโจวเสียหน้ามาก อย่างน้อยก็เรื่องปัญหาด้านความปลอดภัย

ลู่เฉินรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ

อย่างแรก เพราะเขาเป็นคนเจ้อตง เขาย่อมต้องไว้หน้าบ้านเกิดของตัวเอง อีกอย่างเขาเองก็ไม่ต้องการใช้เรื่องนี้มาสร้างกระแสด้วย

ไม่จำเป็นเลย

ทั้งสองฝ่ายเจรจาตกลงกันเป็นที่พอใจมาก

จากข้อเสนอของหัวหน้าเฉินแห่งสถานีโทรทัศน์เจ้อตง ลู่เฉินกับเถียนเถียนและทางตำรวจขอยืมห้องประชุมของโรงแรม แล้วเชิญนักข่าวที่รออยู่ด้านล่างเข้ามา จัดงานแถลงข่าวเล็กๆ เพื่อให้นักข่าวได้รับทราบข้อมูลที่ถูกต้อง

ในงานแถลงข่าวที่ไม่ได้เป็นทางการนัก มีนักข่าวถามลู่เฉินว่า “คุณลู่เฉินครับ ตอนนั้นคุณมีแรงจูงใจยังไงถึงออกตัวช่วยคุณเถียนอย่างไม่กลัวอันตราย ขอถามว่าตอนนั้นคุณคิดยังไงครับ”