(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 263

ตอนที่ 263 ความผิดพลาด

ข้าวเย็นมื้อนี้ ทั้งแขกทั้งเจ้าบ้านต่างอบอวลไปด้วยความสุข

ต่งอวี่กับซูชิงเหมยไม่เพียงแต่ได้สิ่งที่พวกเธอต้องการ แต่ยังถือโอกาสนี้ฟื้นคืนความสัมพันธ์การร่วมงานที่ดีกับลู่เฉิน

ศิลปินหน้าใหม่สามคนของชิงอวี่มีเดียก็ยิ้มแย้มใบหน้าชื่นบาน เพราะพวกเขาถือว่าโชคดีที่ได้จองบทบาทในละครเรื่องใหม่ของลู่เฉินเอาไว้แล้ว แม้ว่าจะเป็นบทธรรมดา แต่ก็เป็นโอกาสที่มีค่ามากที่สุด

ภารกิจของฉินฮั่นหยางสำเร็จแล้ว ทุกฝ่ายต่างไว้หน้ากัน

แต่ลู่เฉินก็ไม่ได้เสียเปรียบ และผู้หญิงสวยทั้งสองคนก็ได้ติดหนี้น้ำใจอันใหญ่หลวงของเขา

ถ้าหากเป็นผู้หญิงสวยธรรมดาทั่วไป หนี้น้ำใจนี้ไม่ได้มีค่าอะไรนัก ถึงแม้ต่งอวี่กับซูชิงเหมยเพิ่งจะวางรากฐานในวงการได้ไม่นาน แต่เบื้องหลังของทั้งสองคนกลับไม่ธรรมดา

ก็เหมือนกับหลี่มู่ไป๋และหลี่มู่ซือที่เป็นตัวแทนของตระกูลหลี่ ลู่เฉินมอบหุ้นส่วนใหญ่ของเว็บไซต์ระดมทุนออกไป ก็ได้รับมิตรภาพและการสนับสนุนจากฝ่ายแรกกลับมา

ความสัมพันธ์ระดับนี้ ทำให้พวกโจรและคนเลวทั้งในและนอกวงการไม่กล้าทำร้ายลู่เฉินง่ายๆ

ถ้าอยากจะทำงานในวงการให้ราบรื่น หากไม่มีเบื้องหลังที่ดีก็จะกลายเป็นก้อนหินให้คนอื่นเหยียบขึ้นไป

แต่ลู่เฉินจะอาศัยตระกูลหลี่ตลอดไปไม่ได้ เพราะน้ำใจต้องมียามที่ใช้หมด มิตรภาพระหว่างเขากับหลี่มู่ไป๋ไม่สามารถเป็นเบี้ยพนันที่ถูกใช้อย่างสุรุ่ยสุร่ายได้ตลอด จำเป็นต้องสะสมสายสัมพันธ์ให้กว้างขวางมากขึ้นถึงจะเป็นตัวเลือกที่ถูกต้อง

ดังนั้นลู่เฉินจึงยินดีให้ต่งอวี่และซูชิงเหมยติดหนี้บุญคุณตัวเขา โดยที่เขาไม่ต้องแลกอะไรมากมาย

ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย

หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จก็สี่ทุ่มแล้ว

ตอนที่ฉินฮั่นหยางเดินออกมาจากร้านอาหารหน้าแดงก่ำ เขายื่นมือไปตบไหล่ของลู่เฉินอย่างแรงแล้วเอ่ยว่า “ลู่เฉิน ฉันจะพานายไปสถานที่ที่สนุกมาก คืนนี้ไม่มีธุระใช่ไหม”

เย็นนี้เขาดื่มไปไม่น้อย เห็นได้ชัดว่าเมาแล้ว

ลู่เฉินยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ไม่มีครับ พี่ฉินบอกว่าสนุก ก็ต้องสนุกแน่นอน”

ฉินฮั่นหยางหัวเราะฮ่าๆๆ พลางโบกมือ “พวกเราไปกันเถอะ!”

ลู่เฉินบอกลาคนของชิงอวี่มีเดีย จากนั้นเขากับหลี่เฟยอวี่ ก็ออกไปพร้อมกับฉินฮั่นหยาง

ฉินฮั่นหยางพาลู่เฉินไปยังสถานที่ที่มีชื่อว่าบล็อก 1912 ที่นั่นคือถนนบาร์เหล้าของเมืองจินหลิง

ที่นี่ห่างจากทำเนียบประธานาธิบดีแค่กำแพงกั้น สถาปัตยกรรมโดยรอบล้วนมีมนต์เสน่ห์ของประวัติศาสตร์ เต็มไปด้วยแสงสีของสถานบันเทิงยามค่ำคืน ผู้คนที่เดินอยู่ในนั้นราวกับเดินอยู่ในเวลากลางวัน รู้สึกเหมือนอยู่ในความฝันทันที

ฉินฮั่นหยางไม่ได้มาที่บล็อก 1912 เป็นครั้งแรกอย่างเห็นได้ชัด เขาคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างมาก หลังจากลงจากรถแท็กซี่ก็พาพวกลู่เฉินทั้งสองคนเดินไปข้างหน้าอีกสองร้อยกว่าเมตร จากนั้นก็เลี้ยวเข้าไปในซอยที่ค่อนข้างเงียบซอยหนึ่ง

ทางในซอยสั้นมาก มีความยาวเพียงสิบกว่าเมตร และยังเป็นซอยตัน

ท้ายซอยมีกล่องไฟแอลอีดีวางอยู่ การออกแบบเป็นสไตล์ที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ตัวอักษรภาษาอังกฤษคำว่า Crow ฉลุลายสวยงามโปร่งแสงสะดุดตาเป็นอย่างมาก สามารถมองเห็นได้แต่ไกล

ตลอดทางที่เดินมา ฉินฮั่นหยางสร่างเมาไม่น้อย เขาชี้ไปที่ป้ายไฟแล้วกล่าวว่า “นี่คือบาร์อีกาดำ ตอนแรกวงเดอะแบล็กโครว์เคยร้องเพลงประจำอยู่ที่นี่ และชื่อนี้ก็เปลี่ยนหลังจากที่พวกเขามา จนกระทั่งถึงตอนนี้”

“เพื่อนร่วมวงของฉันอยู่ด้านในแล้ว ที่นี่มีเพื่อนหลายคนที่มีอุดมการณ์เดียวกัน ทั้งหมดร้องเพลงร็อก!”

ลู่เฉินเข้าใจแล้ว

บาร์อีกาดำเป็นสถานที่รวมตัวของคนดนตรีในจินหลิงอย่างไม่ต้องสงสัย และบาร์ลักษณะนี้ก็มีในปักกิ่งเช่นกัน

บาร์ประเภทนี้ซ่อนตัวลึกลับมาก โดยทั่วไปจะไม่ต้อนรับแขกธรรมดา คนที่มาล้วนเป็นคนวงในหรือไม่ก็แฟนเพลงที่มีประสบการณ์สูง เมื่อเทียบกันแล้วบรรยากาศทางธุรกิจเบาบางมาก แต่กลิ่นอายของศิลปะนั้นเข้มข้น คล้ายกับสถานที่รวมตัวของศิลปินอินดี้

เขานึกขึ้นได้เรื่องหนึ่ง จึงถามว่า “กลุ่มจินหลิง?”

ฉินฮั่นหยางพยักหน้า “ใช่!”

ลู่เฉินเข้าใจในทันที

สิ่งที่เรียกว่ากลุ่มจินหลิง คือหนึ่งในสามกลุ่มใหญ่ของวงการเพลงร็อกภายในประเทศ อีกสองกลุ่มนอกจากนี้แบ่งออกเป็นกลุ่มฮ่องกง-มาเก๊าและกลุ่มปักกิ่ง ซึ่งเป็นกลุ่มดนตรีร็อกระดับชาติเหมือนกันแต่มีสไตล์ที่แตกต่างกัน

การสร้างสไตล์ของกลุ่มใหญ่ทั้งสาม เกี่ยวพันกับสภาพแวดล้อมในท้องถิ่นอย่างใกล้ชิด

ดนตรีร็อกของกลุ่มปักกิ่ง มักจะมีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับรูปแบบทางการเมืองและสังคม เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความโกรธ

กลุ่มฮ่องกง-มาเก๊าได้รับอิทธิพลจากดนตรีร็อกในยุโรปและอเมริกาอย่างลึกซึ้งที่สุด ชอบศึกษาลักษณะความเป็นธรรมชาติของมนุษย์ ความเสื่อมทรุดและแย่ลงภายใต้การเปลี่ยนแปลงอย่างยิ่งใหญ่ของสังคม

ส่วนกลุ่มจินหลิง มีกลิ่นอายของศิลปะและวรรณกรรมที่เข้มข้น ไม่มีความบ้าคลั่งและรุนแรงสุดขีด เน้นไปทางดนตรีซอฟต์ร็อก

หลังจากเข้าสู่ศตวรรษใหม่ ดนตรีร็อกของประเทศก็เสื่อมโทรมลงอย่างรวดเร็ว ร็อกสตาร์อาวุโสถ้าไม่ตายก็ออกจากวงการ หรือไม่ก็เปลี่ยนอาชีพ กลุ่มใหญ่ทั้งสามจึงค่อยๆ หมดสภาพไปเรื่อยๆ จนถึงป่านนี้ก็ไม่ค่อยมีอิทธิพลต่อวงการเพลงป็อปมากเท่าไร

หนุ่มสาวหลายคนไม่รู้จักสิ่งเหล่านี้อย่างสิ้นเชิง

เนื่องจากสไตล์ที่แตกต่างกัน เมื่อเทียบกับกลุ่มฮ่องกง-มาเก๊าและกลุ่มปักกิ่ง ความมีตัวตนของกลุ่มจินหลิงถือว่าแข็งแกร่งกว่าเล็กน้อย มีวงท้องถิ่นสองสามวงที่ยังคงมีผลงานโลดแล่นอยู่ในวงการเพลง

เห็นได้ชัดว่าบาร์อีกาดำคือรังของกลุ่มจินหลิง ดังนั้นฉินฮั่นหยางถึงบอกว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่สนุกมาก

ลู่เฉินก็รู้สึกสนใจขึ้นมา

บาร์อีกาดำตั้งอยู่ในบ้านที่เก่ามาก ดูแล้วน่าจะมีประวัติศาสตร์ยาวนานเกือบร้อยปี ถ้าหากไม่มีป้ายไฟก็ยากจะมองออกว่ามันคือบาร์ดนตรีแห่งหนึ่ง แต่ดูเหมือนบ้านของครอบครัวใหญ่ธรรมดาทั่วไปมากกว่า

หน้าประตูก็ไม่มีพนักงานเสิร์ฟหรือยามอะไร หลังจากผลักประตูเข้าไปด้วยตัวเอง กลิ่นอายเฉพาะตัวของบาร์ก็ปะทะเข้ามาปะหน้า พร้อมกับเสียงเพลงดังกระหึ่ม

บาร์แห่งนี้ใหญ่มากกว่าที่ลู่เฉินคิดไว้ มีลูกค้ามากมาย ผู้ชายและผู้หญิงหลายคนนั่งล้อมรอบโต๊ะบาร์ที่ออกแบบสวยงามและแปลกใหม่ พูดคุย ดื่มเหล้า และฟังเพลงกัน เสียงดังโหวกเหวกมากกว่าบาร์ที่โฮ่วไห่ แต่ไม่วุ่นวายเหมือนย่านซานหลี่ถุน

บนเวที มีวงร็อกวงหนึ่งกำลังร้องเพลง และเพลงที่กำลังร้องโชว์ก็คือเพลง ‘หอนาฬิกาโบราณ’ ของวงเดอะแบล็กโครว์

นักร้องนำกอดเบสสยายผมยุ่งๆ แผดเสียงต่ำใส่ไมค์ ราวกับใช้พลังทั้งหมดของร่างกายตะโกนออกมา รู้สึกบ้าคลั่งอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

แต่อันที่จริง เพลง ‘หอนาฬิกาโบราณ’ เป็นผลงานเพลงรำลึกความหลังที่มีอยู่น้อยมากของวงเดอะแบล็กโครว์ ทำนองดนตรีไม่มีความฮึกเหิมเท่าไร ให้ความรู้สึกของเพลงโฟล์กซองนิดๆ