(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 287

ตอนที่ 287 มาที่บ้าน

ลู่เฉินคิดไม่ถึงเลยว่า เฉินเฟยเอ๋อร์จะมาปินไห่เพื่อมาหาเขา

ตรุษจีนปีนี้ ราชินีแห่งวงการเพลงคนนี้ปฏิเสธคำเชิญมากมายอย่างยากลำบาก เพื่อกลับบ้านไปฉลองตรุษจีนโดยเฉพาะ

ซูเปอร์สตาร์อย่างเธอ นอกเสียจากจะตัดสินใจออกจากวงการหมือนถานหง ไม่อย่างนั้นตลอดทั้งปีแทบไม่มีวันหยุดพักผ่อนเลย วันขึ้นปีใหม่จีนเป็นการให้วันหยุดยาวแก่ตัวเอง ดังนั้นทุกช่วงเวลาจึงมีค่ามาก

คนรัก รักและคิดถึงเขา ลู่เฉินรู้สึกใจร้อนรุ่มขึ้นมาทันที รีบขับรถบึ่งไปรับเธอที่สถานีรถไฟความเร็วสูง

ตอนที่ลู่เฉินไปถึง รถไฟที่เฉินเฟยเอ๋อร์นั่งมากำลังจอดเทียบท่าชานชาลา ยืนรอที่หน้าทางออกสถานีไม่กี่นาที เขาก็เห็นเฉินเฟยเอ๋อร์ที่ใส่หน้ากากอนามัยและแว่นกันแดด ยังมีบอดี้การ์ดสาวส่วนตัวเดินตามอยู่ด้านหลัง

บอดี้การ์ดสาวคนนี้ชื่ออาเสวียน เคยได้รับการฝึกพิเศษสำหรับตำรวจหญิงในกองทัพ ติดตามเฉินเฟยเอ๋อร์มาหลายปีแล้ว หน้าตาพื้นๆ นิสัยพูดน้อย แต่ดูออกว่าเธอมีความโดดเด่นเป็นมืออาชีพ

ในวันปกติเธอเป็นทั้งคนขับรถและผู้ช่วยส่วนตัวของเฉินเฟยเอ๋อร์ เป็นคนข้างกายที่เฉินเฟยเอ๋อร์ไว้ใจที่สุดคนหนึ่ง

ออกจากเครื่องตรวจบัตรอัตโนมัติแล้ว เฉินเฟยเอ๋อร์มองเห็นลู่เฉินที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน

เธอรีบเดินเร็วๆ เข้าไปหา

ลู่เฉินอ้าแขนออก รวบตัวเฉินเฟยเอ๋อร์เข้าสู่อ้อมอก!

สูดดมกลิ่นหอมหวานที่คุ้นเคย ลู่เฉินข่มความรู้สึกที่อยากถอดหน้ากากอนามัยเข้าไปจูบเธอ พูดเสียงทุ้มว่า “พี่มาได้ยังไง ทำไมไม่บอกผมก่อน!”

เฉินเฟยเอ๋อร์พูดเสียงอู้อี้ผ่านหน้ากากอนามัย “คิดถึงนายน่ะสิ เลยมาเซอร์ไพรส์นาย”

ลู่เฉินหลุดยิ้มออกมา “ไปกันเถอะ!”

ในสถานที่ที่คนพลุกพล่านเช่นนี้ หากถูกคนจำได้แล้วล้อมเข้ามาจะยิ่งยุ่งยาก

ลู่เฉินขับรถพาทั้งสองคนไปเข้าพักที่โรงแรมจิ่นหาว

การเปิดห้องพักใช้บัตรประชาชนของบอดี้การ์ด ห้องที่เข้าพักเป็นห้องสวีทสุดหรูขนาดใหญ่ หลังจากเข้าพักแล้ว อาเสวียนเข้าไปหลบอยู่ในห้องพักของผู้ติดตามอย่างรู้หน้าที่ ปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่กันตามลำพัง

เฉินเฟยเอ๋อร์สวมเสื้อกันหนาวขนเป็ดแบบธรรมดา ไม่ได้แต่งหน้า แต่เมื่อถอดแว่นกันแดดและหน้ากากอนามัยออกแล้วใบหน้ายังงดงามน่าหลงใหลเหมือนทุกคราว ทำให้ลู่เฉินเก็บอารมณ์พลุ่งพล่านเอาไว้ไม่ไหว กอดเธอไว้แล้วจูบเธออย่างยาวนาน

เฉินเฟยเอ๋อร์เองก็ตอบรับอย่างยินดี จนเกือบจะหายใจไม่ทันจึงดิ้นเล็กน้อย

ลู่เฉินปล่อยเธออย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะเอ่ยว่า “คุณต้องหิวแล้วแน่ๆ เลย พวกเราลงไปกินข้าวกันก่อนดีกว่า”

เฉินเฟยเอ๋อร์พยักหน้าคล้อยตาม ยิ้มแล้วบอกว่า “นายเป็นเจ้าถิ่น นายเลือกเลย”

ลู่เฉินหัวเราะ โอบเอวบางของเธอแล้วตอบว่า “มื้อเที่ยงกินที่นี่ก่อน เย็นนี้ผมจะพาคุณไปที่บ้าน ถ้าแม่ผมได้เจอคุณจะต้องดีใจมากแน่ๆ”

เฉินเฟยเอ๋อร์หน้าแดง ลังเลเล็กน้อยถามว่า “มันไม่ค่อยดีหรอกมั้ง”

“ไม่ดีตรงไหน!”

ลู่เฉินพูดอย่างเอาแต่ใจว่า “เป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็ว เอาแบบนี้แหละ ผมโทรศัพท์ไปบอกแม่ก่อน”

เฉินเฟยเอ๋อร์มาหาเขาถึงเมืองปินไห่ หากเขายังจะปิดบังคนในครอบครัวไม่ให้รู้ ยังจะเป็นผู้ชายอกสามศอกได้อย่างไร

พูดจบ ลู่เฉินควักโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาฟางอวิ๋น

เขาบอกแม่ว่าจะไม่กลับไปกินมื้อเที่ยงที่บ้าน อีกอย่างคือเย็นนี้จะมีเพื่อนไปกินข้าวเย็นที่บ้าน

ลู่เฉินไม่ได้บอกว่าเป็นแฟนสาว ฟางอวิ๋นแน่นอนว่ารับคำอยู่แล้ว

ตอนที่ลู่เฉินโทรศัพท์หาฟางอวิ๋น เฉินเฟยเอ๋อร์กอดเอวเขาหลบอยู่ข้างหลัง ใบหน้าหวานหยดย้อย

ทั้งสองคนรู้จักกันไม่นานมาก ก็พัฒนาความสัมพันธ์อย่างรวดเร็วมาถึงขั้นนี้ เธอเองก็คาดไม่ถึงเหมือนกัน

แต่ความรักมันก็เป็นเช่นนี้ เมื่อตกสู่ห้วงแห่งความรักแล้วอยากจะประกาศให้คนทั้งโลกรับรู้

เพราะสถานภาพของทั้งสองคนค่อนข้างพิเศษ ตอนนี้ยังไม่เหมาะที่จะเปิดเผยเรื่องความรัก แต่ลู่เฉินกลับพาเฉินเฟยเอ๋อร์ไปพบกับแม่ของเขา แน่นอนว่าเป็นการแสดงถึงความจริงจังในความรักครั้งนี้ ไม่เสียแรงที่เธอมอบใจให้