(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 30

ตอนที่ 30 อุณหภูมิสูงขึ้น

“บางทีอาจจะรอเธอ”

“บางทีอาจจะรอเธอ”

“บางทีอาจ…”

เสียงท้ายเพลงที่ร้องซ้ำกันค่อยๆ หายไปตามเสียงดีดกีตาร์ และเพลง ‘ซินเดอเรลล่า’ ก็ร้องจบแล้ว

บาร์ที่นั่งเกือบเต็มทุกที่นั่งต่างเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นเสียงปรบมือก็ดังขึ้นไปทั่ว ถึงแม้จะไม่ดังทะลุเพดาน แต่ก็เป็นความคึกคักที่นานพอสมควร!

ต่อมาจึงร้องเพลงรักอีกหนึ่งเพลง วิธีการดีดและพลังการร้องเพลงของลู่เฉินดีไร้ที่ติ ความรู้สึกหลอมรวมไปกับเสียงเพลงอย่างแท้จริง ทำให้เสมือนจริงและจริงใจ ดึงดูดเสียงขานรับจากทุกคน

ได้รับการชื่นชมและเสียงปรบมือ เขารู้สึกเป็นเกียรติมาก!

“พวกคุณรู้สึกว่าเป็นอย่างไรบ้าง”

โต๊ะที่จองไว้ชั้นบนของบาร์เดย์ลิลลี่คือโซนของแขกพิเศษที่นั่งอยู่หกคน เฉินเจี้ยนหาวก็เป็นหนึ่งคนในนั้น

เขายิ้มถามว่า “เถ้าแก่ฉาง เด็กของผมคนนี้พอจะเข้าตาคุณไหมครับ”

ถึงแม้จะเป็นน้ำเสียงที่ถ่อมตัวมาก แต่ไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็มีเจตนาของการโอ้อวดและได้ใจ

แน่นอนว่าเฉินเจี้ยนหาวไม่ใช่คนที่มีความคิดตื้นเขิน คนที่เขาล้อเล่นด้วยเป็นผู้ชายวัยกลางคนอายุสี่สิบกว่า

ฉางเหว่ย เถ้าแก่บาร์บลูโลตัส

ฉางเหว่ยหมือนจะเป็นคนผอม แต่ไม่ได้ผอมกระหร่องกระแหร่ง และเป็นคนฉลาดมีความสามารถ

เขาตัดทรงผมสั้นสกินเฮดสไตล์บัส ตาคมทั้งสองข้าง แต่งตัวมีระดับและภูมิฐาน นอกจากกำไลข้อมือที่ทำมาจากไม้จื่อถาน[1]ใบเล็กที่คล้องอยู่ข้อมือซ้ายแล้ว ก็ไม่มีเครื่องประดับอย่างอื่น

ในแวดวงของโฮ่วไห่นี้ ฉางเหว่ยเป็นบุคคลชั้นยอดอย่างไม่ต้องสงสัย เส้นสายของเขามีมากและลึกซึ้ง รู้จักคนทุกแบบ บริหารบาร์บลูโลตัสมาสิบกว่าปีจนมีชื่อเสียง กลายเป็นอันดับหนึ่งของวงการ

สิ่งที่ทำให้คนรู้สึกนับถือมากที่สุดก็คือวิสัยทัศน์ของฉางเหว่ย ตอนแรกที่ดินของโฮ่วไห่ก็มีราคาสูงอยู่แล้ว แต่เขายอมทุ่มเงินจำนวนมหาศาล ใช้สิทธิ์ที่มีอยู่ทั้งหมดซื้อที่ดินของบาร์อย่างไม่เสียดาย จนกระทั่งที่ดินในตอนนี้ทำกำไรเป็นสิบเท่า!

สิบกว่าปีที่ผ่านมา นักร้องที่มีชื่อเสียงเดินออกไปจากบาร์บลูโลตัสก็มีจำนวนไม่น้อย มีชื่อเสียงโด่งดังในวงการไปแล้ว

การสนับสนุนของฉางเหว่ยมีความดีความชอบเป็นอย่างมาก แต่เขาไม่เคยพูดเรื่องนี้ออกมา

ฉางเหว่ยกับเฉินเจี้ยนหาวรู้จักกันมาสิบปีแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนจึงสามารถพูดล้อเล่นกันได้ไม่กระทบกระทั่งกัน แต่สำหรับการล้อเล่นครั้งล่าสุดนี้ เขายังคงพยักหน้าอย่างจริงจังแล้วพูดว่า “ไม่เลว”

เฉินเจี้ยนหาวรู้ว่า ‘ไม่เลว’ สองคำนี้ของฉางเหว่ยถือว่าเป็นคำวิจารณ์ที่สูงมาก มีครั้งหนึ่งนักร้องที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งได้มาร้องเล่นเพลงที่บาร์บลูโลตัส ถึงจะได้รับเสียงปรบมือทั่วทั้งบาร์เหมือนกัน แต่คำวิจารณ์ของฉางเหว่ยกลับมีเพียงคำว่า ‘พอได้’

และคนที่เฉลียวฉลาดอย่างเขาก็ยังมีใบหน้ายิ้มพรายด้วยความดีอกดีใจ…ครั้งนี้มีความสุขมากจริงๆ

“ไม่เลวจริงๆ!”

ผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่นั่งถัดไปทางด้านซ้ายของฉางเหว่ยก็พูดแสดงความชื่นชม “ทั้งสองเพลงมีเอกลักษณ์มาก ทำให้คิดถึงแบบฉบับของเพลงสไตล์พื้นบ้าน ไม่ได้ฟังเพลงแบบนี้มานานแล้ว ทำให้รู้สึกนึกถึงวันเก่าๆ จริงๆ”

ผู้หญิงคนนี้อายุประมาณสี่สิบปีเช่นกัน รูปร่างใบหน้าอ้วนกลมมีฐานะ ผิวขาวนวลเนียนมีการบำรุงเป็นอย่างดี เพียงแต่รอยตีนกาเผยอายุที่แท้จริงของเธอออกมา บุคลิกท่าทางเป็นสง่าไม่ธรรมดา

“พี่ฉางกับพี่เฉินต่างก็พูดว่าไม่เลว อย่างนั้นก็ต้องดีจริงๆ!”

นอกจากนี้ยังมีผู้ชายยิ้มกริ่มคนหนึ่งพูดร่วมสนุกด้วย

“ผู้อำนวยการซู คุณกับเถ้าแก่เจี้ยนหาวสนิทกันขนาดนี้ รีบจับพ่อหนุ่มคนนี้มาเซ็นสัญญาเร็วๆ สิ ให้เขาได้เจ็บปวดใจเสียหน่อย!”

คนที่เขาแซวก็คือซูชิงเหมย

เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าเมื่อสองวันก่อนซูชิงเหมยพ่ายแพ้ให้กับลู่เฉินไปแล้ว ตอนนี้มาพูดแบบนี้กับเธอ จึงเป็นการพูดประเด็นที่ไม่ควรพูด เกือบโดนตบหน้าแล้ว!

ซูชิงเหมยทำเสียง ‘เชอะ’ หนึ่งที แล้วพูดว่า “เด็กของพี่เจี้ยนหาวคนนี้หยิ่งเกินไป พวกเราเชิญไม่ไหวหรอก”

ผู้ชายที่มีดวงตาแลดูเจ้าชู้คนนั้นก็เป็นเพื่อนของฉางเหว่ย และก็เป็นบุคคลที่อยู่ในวงการเหมือนกัน พูดจาล้อเล่นโดยไม่รู้เรื่อง จนทำให้เธอเกือบวีนแตก หากเป็นเช่นนั้นต่อไปเธอก็คงไม่สามารถคลุกคลีอยู่ในวงการนี้ได้อีกแล้ว

ดังนั้นซูชิงเหมยจึงได้แต่อดทน แต่สีหน้าที่อาฆาตแค้นของเธอลึกล้ำมากจริงๆ

ทุกคนที่นั่งอยู่ในนี้ล้วนเป็นคนฉลาด แค่ฟังน้ำเสียงที่หงุดหงิดของเธอก็เข้าใจแล้ว

ผู้ชายตาเจ้าชู้คนนั้นจึงรู้ทันทีว่าตัวเองพูดผิด รีบพูดเสริมอีกหนึ่งประโยคว่า “ไม่ใช่มั้ง แม้แต่ชิงอวี่มีเดียของพวกคุณเขาก็ไม่สนใจเหรอ”

เขาตั้งใจอยากชดเชยเพื่อเอาใจอีกฝ่าย และก็รู้สึกตกใจจริงๆ เหมือนกัน

ถึงแม้ชิงอวี่มีเดียจะเป็นกิจการที่เพิ่งเริ่มตอนหลัง ก่อตั้งบริษัทขึ้นในเมืองหลวงได้ไม่นาน แต่ไม่ว่าจะเป็นภูมิหลังหรือว่าความสามารถก็มีความแข็งแกร่งมาก ดึงดูดบุคคลที่มีความสามารถให้มาร่วมงานได้มากมาย และกำลังเตรียมตัวแสดงความสามารถอย่างเต็มที่

บริษัทน้องใหม่แบบนี้มีอนาคตที่สดใสไร้ขีดจำกัด ช่วงนี้ชิงอวี่มีเดียกับบาร์บลูโลตัสก็ยังร่วมกันจัดเทศกาลดนตรีคาร์นิวัลไนท์ ไม่รู้ว่ามีคนจำนวนเท่าไรที่อยากเบียดเสียดโผล่หน้าเข้ามาร่วมงาน

คนอื่นต่างแห่ชิงกันเข้ามา แต่ลู่เฉินกลับปฏิเสธการเชื้อเชิญของซูชิงเหมย เกินความคาดหมายจริงๆ!

การประเมินลู่เฉินที่อยู่ในใจของเขาจึงลดลงฮวบฮาบทันที…เพลงร้องดีไม่เลว หน้าตาก็หล่อ แต่สมองใช้ไม่ได้!

เฉินเจี้ยนหาวรู้สึกเก้ๆ กังๆ เล็กน้อย กระแอมสองทีพลางพูดว่า “นิสัยของเสี่ยวลู่ไม่ค่อยมีระเบียบวินัย ไม่อยากมีสัญญาผูกมัด คนหนุ่มก็แบบนี้แหละ ความคิดไม่เหมือนกับคนแก่อย่างพวกเรา”

นักศึกษาทั้งห้าคนอายมาก พวกเธอต่างมองหน้ากันไปมา ในที่สุดก็มีคนหนึ่งลุกขึ้นพูดด้วยความใจกล้า “สวัสดีค่ะ พวกเราเห็นคลิปของคุณอยู่ในฟอรัมค่ะ ถึงได้มาฟังเพลงที่นี่ คุณร้องเพลงเพราะมากจริงๆ ค่ะ…”

“ฟอรัมเหรอ”

ลู่เฉินตกใจ “ฟอรัมอะไรครับ”

“ฟอรัมเป่ยไห่เฉิงค่ะ!”

นักศึกษาคนนี้ก็พูดด้วยความตื่นเต้นอยู่บ้าง

“คุณอยู่ในนั้นดังมากค่ะ โพสต์วิดีโอของคุณที่อยู่ในบอร์ดนานาสารพันมียอดกดไลค์เป็นแสนแล้ว น่าเสียดายมีเนื้อหาแค่สั้นๆ คืนนี้พวกเราเลยวิ่งมาดูถึงสถานที่จริงเลยค่ะ”

เธอกับลู่เฉินได้พูดคุยกันแล้ว นักศึกษาคนอื่นก็กล้าที่จะพูดขึ้นมา จึงพูดกันเสียงดังจ๊อกแจ๊ก

“ได้ยินว่าเมื่อคืนก็มีคนมาที่นี่ น่าเสียดายไม่เจอคุณ แถมยังคิดว่ามาผิดที่อีก!”

“พวกเราโชคดีจริงๆ ที่ได้เห็นตัวจริงค่ะ”

“ฮิๆ ได้ฟังจากสถานที่จริงสบายที่สุดเลยค่ะ คุณภาพเสียงของคลิปแย่เกินไป”

“พี่ชายสุดหล่อ พี่ยังจะขึ้นร้องเพลงอีกไหมคะ”

ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้เอง!

ลู่เฉินพยักหน้า เขาไม่รู้ว่ามีคนแอบถ่ายวิดีโอของตัวเอง แล้วยังเอาไปโพสต์ในฟอรัม

เด็กคนนี้ไม่รู้กฎของบาร์เดย์ลิลลี่ใช่ไหม น่าจับตีก้นเสียให้เข็ด!

ฮัดชิ้ว!

ในขณะเดียวกัน ภายในห้องพักหมายเลข 415 ตึกนักศึกษาหญิงของมหาวิทยาลัยครูปักกิ่ง

นักศึกษาเสี่ยวหมี่ที่กำลังเปิดสมุดบันทึกอ่านอยู่บนโต๊ะ จู่ๆ ก็อดจามเสียงดังขึ้นมาไม่ได้

เธอนวดจมูกไปมา แล้วจึงนวดก้นที่นั่งจนเป็นเหน็บชาของตัวเอง

รู้สึกประหลาดใจอย่างบอกไม่ถูก

…………………………………………………………………………

[1] ไม้จื่อถาน เป็นไม้เนื้อแข็ง ประเภทเดียวกับไม้จันทน์แดง ใช้ทำเฟอร์นิเจอร์ และเครื่องดนตรี เช่น กู่เจิง ขลุ่ย เป็นต้น