(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 349

ตอนที่ 349 ไปวิทยาลัยภาพยนตร์ปักกิ่ง

วิทยาลัยภาพยนตร์ปักกิ่งแต่เดิมคือสถาบันภาพยนตร์โทรทัศน์ ก่อตั้งขึ้นในปี 1946 จนถึงตอนนี้ก็หกสิบปีพอดี

ที่นี่คือวิทยาลัยเฉพาะทางด้านภาพยนตร์และโทรทัศน์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศจีนและเอเชียอีกด้วย เป็นการก่อตั้งร่วมกันโดยรัฐบาลเทศบาลกรุงปักกิ่ง สำนักบริหารสื่อสิ่งพิมพ์ กิจการวิทยุกระจายเสียง ภาพยนตร์และโทรทัศน์แห่งชาติ และกระทรวงศึกษาธิการ ได้รับการขนานนามว่า ‘แหล่งกำเนิดบุคคลมีความสามารถพิเศษทางภาพยนตร์ของจีน’ มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลก

วิทยาลัยภาพยนตร์ปักกิ่งมีสาขาวิชาระดับปริญญาตรีทั้งหมดสิบเอ็ดสาขา สอนเกี่ยวกับการเขียนบท การกำกับการแสดง การแสดง การถ่ายภาพ การบันทึกเสียง วิจิตรศิลป์ การบริหาร การผลิตการ์ตูนแอนิเมชัน ทฤษฎีภาพยนตร์ และเทคโนโลยีภาพยนตร์ ครอบคลุมทุกสาขาอาชีพในการสร้างภาพยนตร์และโทรทัศน์ มีนักศึกษาและอาจารย์มากกว่าสี่หมื่นคน

หกสิบปีที่ผ่านมา คนเก่งมีพรสวรรค์ด้านภาพยนตร์และโทรทัศน์ที่เดินออกจากวิทยาลัยภาพยนตร์ปักกิ่งมีมากมายนับไม่ถ้วน ไม่ว่าจะเป็นผู้กำกับ นักแสดง ช่างภาพ…งานเลี้ยงวันสถาปนาสถาบันทุกปี จึงมีดาราดังในวงการบันเทิงมากกว่าครึ่งมาร่วมงาน!

แน่นอนว่าการบริหารจัดการของวิทยาลัยภาพยนตร์ปักกิ่งเข้มงวดมาก ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถเข้าไปได้ ต่อให้เป็นการเข้าไปคัดเลือกนักแสดงก็ต้องผ่านช่องทางอย่างเป็นทางการเช่นกัน หรือจะพูดอีกอย่างก็คือต้องมีเส้นสายถึงจะเข้าได้

สายสัมพันธ์ของพี่หลีกว้างขวางมาก และไม่ได้มาวิทยาลัยภาพยนตร์ปักกิ่งเป็นครั้งแรก เธอสนิทกับผู้บริหารของสถาบัน ดังนั้นจึงไม่ต้องใช้แรงมากก็ได้รับอนุญาตแล้ว

คนในวงการต่างรู้ดี นักศึกษาของวิทยาลัยภาพยนตร์ปักกิ่งล้วน ‘เป็นที่หมายปอง’ โดยเฉพาะสาขาการแสดง อัตราการรับนักศึกษาในแต่ละปีต่ำมากจนน่าตกใจ มักจะเห็นแค่หนึ่งในร้อย สามารถเรียกได้ว่าหนึ่งพันลี้เลือกเพียงหนึ่งอย่างแท้จริง!

คนเก่งย่อมหายาก บริษัทเอเจนซี่บันเทิงและบริษัทภาพยนตร์โทรทัศน์จึงจับตามองวิทยาลัยภาพยนตร์ปักกิ่งอยู่ไม่น้อย แต่ประตูของวิทยาลัยภาพยนตร์ปักกิ่งก็สูงมาก บริษัทหรือหน่วยงานเล็กๆ ต่อให้มีสายสัมพันธ์ นักศึกษาสาขาการแสดงก็ใช่ว่าจะสนใจ

แต่ลู่เฉินออกมาคัดเลือกด้วยตัวเอง เชื่อว่ามีหลายคนให้ความสนใจเป็นอย่างมาก อันที่จริงทางสถาบันก็พยายามผลักดันให้นักศึกษาเข้าไปอยู่ในวงการตั้งแต่เนิ่นๆ เพราะการเรียนรู้งานจากของจริงมีความแข็งแกร่งกว่าทฤษฎีในสถาบัน

ผู้ที่รับผิดชอบคอยต้อนรับลู่เฉินและคนอื่นๆ คืออาจารย์เฉินจากฝ่ายวิชาการของวิทยาลัยภาพยนตร์ปักกิ่ง อายุประมาณสามสิบปียังหนุ่มมาก

เขามองลู่เฉินปราดเดียวก็จำได้ และยังรู้จักฟางฮุ่ยอีกด้วย

เขาเดินนำลู่เฉินและคนอื่นๆ เข้าไปในวิทยาลัย อาจารย์เฉินถามด้วยรอยยิ้มว่า “อาจารย์ลู่ คุณอยากเลือกนักแสดงเพื่อละครเรื่องใหม่ใช่ไหมครับ จะว่าไปโปรเจกต์ของคุณไม่น่าขาดแคลนคนนะครับ เรื่องที่แล้วก็ขายดีมาก…”

อาจารย์เฉินคนนี้เป็นชาวปักกิ่ง รับรู้ข้อมูลข่าวสารไวและคุยเก่งมาก พูดคุยกันสองสามประโยคก็เริ่มสนิทกันแล้ว

ลู่เฉินยิ้มแล้วเอ่ยว่า “เรียกผมว่าลู่เฉินก็พอครับ อยู่ที่นี่ผมไม่กล้าเป็นอาจารย์หรอก ที่สำคัญคือมีสองสามตัวละครที่ยังหาคนเหมาะสมไม่เจอครับ ดังนั้นจึงอยากลองมาดูที่นี่”

เมื่อเขาประกาศแผนงานการถ่ายทำละครเรื่องใหม่ บริษัทเอเจนซี่บันเทิงก็มาหาเขามากมาย คนที่แนะนำมาก็เยอะมาก นอกจากตัวละครบางส่วนที่กำหนดตัวนักแสดงได้แล้ว ก็ยังมีอีกสองสามตัวละครสำคัญที่ยังว่างอยู่

ละครใหม่เรื่องนี้ลงทุนมากกว่าเดิมสองสามเท่า ลู่เฉินจึงพยายามกลั่นกรองให้ดียิ่งขึ้น ดังนั้นการคัดเลือกนักแสดงเขาจะทำแบบขอไปทีไม่ได้ จะไม่ยอมประจบคนอื่นเพื่อลดความต้องการของตัวเอง

นักแสดงจำเป็นต้องเหมาะสมกับภาพลักษณ์ของตัวละครในเรื่อง นี่คือความต้องการขั้นพื้นฐาน ปัจจุบันละครที่ผลิตในประเทศโดยเฉพาะละครที่ดัดแปลงมาจากนิยายลิขสิทธิ์ที่โด่งดังมักจะปรากฏปัญหาพวกนี้บ่อยครั้ง นักแสดงกับบทไม่ตรงกัน จากนั้นก็แก้โครงเรื่องซี้ซั้ว เวลาถ่ายออกมาจึงถูกคนดูด่ายับเยิน

ลู่เฉินคิดไว้แล้ว ถ้าหากหาคนที่เหมาะสมจากวิทยาลัยภาพยนตร์ปักกิ่งไม่ได้ ก็จะไปดูที่วิทยาลัยการแสดงแห่งชาติจีนและมหาวิทยาลัยการสื่อสารมวลชนแห่งประเทศจีน

ถ้าหากหาคนในอุดมคติไม่เจอจริงๆ เช่นนั้นก็เปิดออดิชันไปเลย!

อาจารย์เฉินยิ้มพลางกล่าวว่า “วิทยาลัยภาพยนตร์ปักกิ่งของพวกเรามีคนที่มีพรสวรรค์เยอะมากมาย รับรองว่าไม่ทำให้คุณต้องผิดหวังครับ…”

เขาพาพวกลู่เฉินทั้งสี่คนเดินมาที่หอประชุมเล็กของวิทยาลัยภาพยนตร์ปักกิ่ง

ในวิทยาลัยภาพยนตร์ปักกิ่งมีหอประชุมใหญ่และหอประชุมเล็ก หอประชุมใหญ่จะเอาไว้ใช้ประชุมรวมทั้งจัดการแสดงละคร ส่วนหอประชุมเล็กจะเอาไว้ใช้สอนวิชาการแสดง วิชาการแสดงส่วนหนึ่งของทุกระดับชั้นในสาขาการแสดงล้วนต้องมาเรียนที่นี่

แต่ความสนใจของลู่เฉินกลับอยู่บนเวที

บนนั้นมีนักศึกษาชายสามคนและนักศึกษาหญิงสองคนรวมเป็นห้าคน กำลังแสดงละครเวทีพาร์ทหนึ่ง ถ้าหากพิจารณาจากรูปลักษณ์ภายนอกอย่างเดียว ผู้ชายหล่อ ผู้หญิงสวย มีเอกลักษณ์แตกต่างกัน โดยทั่วไปถือว่าไร้ที่ติ

หนุ่มหล่อสาวสวยในวิทยาลัยภาพยนตร์ปักกิ่งเป็นที่ยอมรับต่อสาธารณชน ยังไม่พูดถึงสาขาการแสดงที่มีคุณสมบัติที่ดีที่สุด หน้าตาโดยเฉลี่ยของคณะอื่นก็ยังสูงกว่าสถาบันทั่วไป แค่ได้มองก็ชื่นใจแล้ว

ลู่เฉินมองนักศึกษาทุกคนอย่างละเอียด ละครใหม่ที่เขาต้องถ่ายทำเป็นละครตลกโรแมนติกเบาสมอง และสามารถจัดเป็นละครไอดอลวัยรุ่นได้ ดังนั้นหน้าตาของนักแสดงที่มารับบทในละครเรื่องนี้จึงต้องดีมากเช่นกัน

แต่หน้าตาดีนั้นยังไม่พอ จะต้องมีเอกลักษณ์ที่ไม่เหมือนใคร สามารถสร้างความประทับใจอย่างลึกซึ้งแก่ผู้คนหรือให้ความรู้สึกดึงดูดด้วย

จากนั้นถึงจะเป็นฝีมือการแสดง

ละครไอดอลวัยรุ่นมีความต้องการทักษะการแสดงค่อนข้างต่ำ ดังนั้นถึงแม้จะเป็นนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งของวิทยาลัยภาพยนตร์ปักกิ่ง แค่เอามาขัดเกลาเพิ่มนิดหน่อยก็สามารถเอาชนะได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ได้รับบทแสดงนำอยู่แล้ว

สำหรับเสียงวิจารณ์ของพวกนักศึกษา กับการเฝ้าดูอย่างตั้งใจของลู่เฉินและคนอื่นๆ เห็นได้ชัดว่านำความกดดันเล็กๆ มาให้เหล่านักแสดงวัยรุ่นที่อยู่บนเวที ความผิดพลาดจึงมากตามไปด้วย

พวกเขาตระหนักว่าโอกาสมาถึงแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ประสบการณ์ของพวกเขายังไม่ชำนาญพอที่จะรับสถานการณ์แบบนี้ได้ ทำให้อาจารย์ผู้สอนต้องลุกขึ้นแล้วสั่งหยุดการแสดงของพวกเขา

นักศึกษาสี่ห้าคนเดินลงจากเวทีด้วยสีหน้าที่ท้อแท้สิ้นหวัง

…………………………………………………………………………