(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 374

ตอนที่ 374 วัยเด็ก

ลู่เฉินรับกีตาร์ที่ส่งมาจากทีมงานของสถานีโทรทัศน์ กอดเอาไว้ในอ้อมแขนแล้วลองเสียง

รู้สึกมือแข็งไปนิดหน่อย

ช่วงที่ผ่านมานี้ เขามัวแต่ยุ่งอยู่กับงานที่สตูดิโอและถ่ายละคร เวลาว่างเป็นบางคราว ส่วนใหญ่ก็จะอยู่กับเฉินเฟยเอ๋อร์คนรักของเขา ดังนั้นเขาจึงดีดกีตาร์น้อยมากจริงๆ

ตอนนี้มาจับกีตาร์ใหม่อีกครั้ง ลู่เฉินอดนึกถึงช่วงเวลาที่เรียบง่ายและมีความสุขในอดีตขึ้นมาไม่ได้ ในตอนนั้นเขายังต้องปากกัดตีนถีบสู้ชีวิตอยู่เลย ดีดกีตาร์ร้องเพลงอยู่หน้าคอมพิวเตอร์หรือไม่ก็ในบาร์ทุกวัน ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

ความเปลี่ยนแปลงทุกอย่างช่างรวดเร็วยิ่งนัก!

เมื่อตั้งสติแล้ว ลู่เฉินจึงพูดกับไมค์ที่วางอยู่ตรงหน้าตัวเอง “ก่อนที่จะมารายการ ‘นิวสตาร์โชว์’ ทีมงานของรายการได้บอกผมว่า คุณต้องเตรียมเพลงมาหนึ่งเพลง”

“ผมก็แปลกใจ ผมเป็นแขกของรายการนะ ไม่ใช่ตัวเอกก็ต้องร้องเพลงด้วยเหรอ”

“เขาพูดว่าใช่ เพราะว่าคุณคือนักร้อง นักร้องมารายการ อย่างนั้นก็ต้องร้องเพลงสิ ทุกคนต้องอยากฟังแน่นอน”

“ผมจึงคิดว่า วันนี้จะร้องเพลงอะไรให้ทุกคนฟังดีนะ”

เขาทำสีหน้าครุ่นคิด

“เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน!” “ดอกไม้เหล่านั้น!” “เพื่อนที่นอนบนเตียงของฉัน!”…

พวกผู้ชมขานรับกันยกใหญ่ แต่ละเพลงล้วนเป็นผลงานที่โด่งดังของลู่เฉิน เพลงบัลลาดที่ร้องและเล่นด้วยกีตาร์

ลู่เฉินหัวเราะพลางเอ่ยว่า “เพลงพวกนี้ทุกคนเคยฟังแล้ว วันนี้เป็นวันพิเศษ ผมร้องเพลงใหม่ดีกว่าครับ”

เพลงใหม่เหรอ เพลงใหม่แน่นอนว่าดีที่สุด!

ทุกคนปรบมือดังสนั่น

ลู่เฉินเพลิดเพลินกับเสียงปรบมืออยู่พักหนึ่ง แล้วจึงกล่าวต่อว่า “ความจริงอีกสองสามวันก็จะเป็นวันพิเศษมากๆ อีกวันหนึ่ง น่าจะพูดว่าเป็นวันเทศกาล ผมคิดว่าทุกคนที่นั่งอยู่ในนี้ก็เคยฉลองเทศกาลนี้มาแล้ว หรือไม่ก็เป็นตัวเอกของงาน”

“วันเด็ก 1 มิถุนายน!”

ทันใดนั้นก็มีคนส่งเสียงดัง ผู้ชมต่างหัวเราะลั่น

ลู่เฉินก็หัวเราะเหมือนกัน “ใช่ครับ วันเด็ก 1 มิถุนายน ผมยังจำได้ตอนที่เป็นเด็ก วันเด็กคือวันที่มีความสุขมากๆดังนั้นตอนนี้พวกเด็กนักเรียนที่ยังมีสิทธิ์ฉลองเทศกาลนี้ พวกคุณจะต้องทะนุถนอมมันให้ดีนะครับ!”

เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง

ลู่เฉินใช้มือดีดสายกีตาร์พลางพูดว่า “วัยเด็กคือสิ่งที่ยากจะลืมเลือน และไม่มีวันลืม เพลงนี้มีชื่อว่า ‘วัยเด็ก[1]’ ผมขอมอบมันให้กับเสียวหู่ถวน และก็มอบให้กับทุกคนที่นั่งอยู่ในนี้ครับ”

“หวังว่าพวกคุณจะมีความหวัง หวังว่าได้ฟังเพลงนี้แล้ว พวกคุณจะนึกถึงวัยเด็กของตัวเองเหมือนกับผม!”

วินาทีต่อมา เขาก็บรรเลงกีตาร์ท่อนแรก

ภายในห้องบันทึกรายการ T2 ของสถานีโทรทัศน์ปักกิ่งเงียบลงอย่างรวดเร็ว แม้แต่พวกหนุ่มสาวที่ชอบเอะอะเสียงดังก็รีบปิดปากสนิท เบิกตาโตจ้องมองลู่เฉินที่อยู่บนเวทีอย่างตั้งใจ

เพราะเพลงของลู่เฉิน ต้องใช้หัวใจฟัง

“บนต้นไทรที่อยู่ข้างสระน้ำ

จักจั่นส่งเสียงร้องในฤดูร้อน

บนชิงช้าข้างสนาม

มีเพียงผีเสื้อเกาะอยู่ด้านบน

ชอล์กของคุณครูบนกระดานดำ

ยังคงส่งเสียงขีดเขียนอย่างสุดชีวิตไม่หยุดหย่อน

ในวัยเด็กที่รอเวลาเลิกเรียน

รอเวลาเปิดเทอม

รอที่จะได้เล่นเกม!

…”

ท่วงทำนองที่รื่นหู เนื้อเพลงที่เหมือนคนไม่คิดอะไรมาก จับหัวใจของผู้ชมได้ในชั่วพริบตา