(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 382

ตอนที่ 382 เหยียบย่ำ

เซียวไห่เฉาเก่งมากจริงๆ

นี่คือข้อสรุปที่ได้ หลังจากที่ลู่เฉินอ่านแผนการผลิตรายการที่เขาเขียนทั้งหมด

ลู่เฉินไม่ใช่นักทำรายการวาไรตี้มืออาชีพ ความคิดสร้างสรรค์ของรายการที่เขาเสนอให้เถียนเถียนมาจากความทรงจำในโลกของความฝัน เขาบอกแนวคิดและขั้นตอนการผลิต ‘เดอะวอยซ์ไชน่า’ ให้กับคนหลังเพียงคร่าวๆ ส่วนใหญ่แล้วเป็นแค่เค้าโครงเท่านั้น

ลู่เฉินจึงเปรียบเหมือนคนที่สร้างโครงกระดูก แล้วเซียวไห่เฉาก็เพิ่มเลือดเนื้อเข้าไปให้โครงกระดูกนี้ สร้างคนออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ ขอเพียงยึดตามแผนงานก็สามารถผลิตและถ่ายทำได้เลย

มีเพียงรายละเอียดบางส่วนเท่านั้นที่แตกต่างจากความทรงจำของลู่เฉินเล็กน้อย แต่ความแตกต่างนี้ไม่มีผลกระทบต่อรายการนี้อย่างสิ้นเชิง แถมยังพิจารณาถึงสถานการณ์ความเป็นจริงในปัจจุบัน อย่างน้อยลู่เฉินก็รู้สึกว่าไร้ที่ติ

คนเขียนสคริปต์ที่สามารถทำได้ถึงขนาดนี้ แต่ยังไม่ได้เป็นพนักงานประจำของสถานีโทรทัศน์หังโจว เป็นเรื่องตลกที่ไม่ตลกเลย และใครก็ขำไม่ออก

แน่นอนว่าสำหรับเยวี่ยต้งมีเดียแล้วกลับเป็นเรื่องที่ดี มีคนเก่งมาร่วมงานรับหน้าที่ผู้อำนวยการผลิต เช่นนั้นลู่เฉินก็วางใจ ปล่อยให้เถียนเถียนลงมือทำอย่างเต็มที่ ผลิตรายการเรียลลิตี้ชื่อดังในโลกแห่งความฝันออกมา

หลังจากเยี่ยมชมบริษัท รู้จักพนักงาน และเซ็นเอกสารแล้ว งานเลี้ยงข้าวกลางวันได้จัดที่ภัตตาคารไป๋ลู่ริมทะเลสาบซีหู

ภัตตาคารไป๋ลู่ลู่เฉินคุ้นเคยดี เขายังมีบัตรวีไอพีอีกด้วย คราวที่แล้วตอนที่มาทัวร์คอนเสิร์ตของรายการ ‘ขับร้องให้ก้องจีน’ เขาได้เชิญมู่เสี่ยวชูและคนอื่นๆ มากินข้าวที่นี่

นอกจากเฉินเฟยเอ๋อร์กับเจ้าภาพเถียนเถียน เซียวไห่เฉากับภรรยาของเขาก็ตามมาด้วย

ภรรยาของเซียวไห่เฉาชื่อว่าจูลี่ เป็นเพื่อนนักเรียนสมัยมัธยมปลายของเซียวไห่เฉา หน้าตากลางๆ ค่อนไปทางดี นิสัยค่อนข้างปากจัดอารมณ์ร้าย และยังเป็นนักบัญชีควบตำแหน่งพนักงานรับจ่ายเงินของเยวี่ยต้งมีเดียอีกด้วย ถือว่ามีอำนาจใหญ่ควบคุมการเงินของบริษัทใหม่

เมื่อมาถึงภัตตาคารไป๋ลู่ เถียนเถียนก็พาลู่เฉินกับเฉินเฟยเอ๋อร์เดินไปยังห้องวีไอพีที่จองไว้ ตอนที่เซียวไห่เฉาจะเดินตามไปกลับถูกจูลี่ดึงเอาไว้

เขาตกตะลึงทันที “มีอะไรเหรอ”

จูลี่รู้สึกไม่สบอารมณ์กับสามีของตัวเองจริงๆ “คุณโง่เหรอ ไปสั่งอาหารสิ!”

เถียนเถียนเป็นเถ้าแก่ ลู่เฉินกับเฉินเฟยเอ๋อร์เป็นแขก แถมยังเป็นดาราดัง งานสั่งอาหารต้องให้พวกเขาทำด้วยเรอะ

หากเป็นคนที่รู้จักสังเกต ก็จะรับงานนี้มาไว้ที่ตัวเอง

เซียวไห่เฉาเข้าใจแล้ว “อ้อๆ งั้นเดี๋ยวผมสั่งเอง”

จูลี่หยิกสามีที่ไม่ได้เรื่องของตัวเองหนึ่งที “สั่งดีๆ หน่อย แต่ไม่ต้องเยอะมาก ฉันจะเข้าไปก่อน”

เซียวไห่เฉาได้แต่ครับผม

แต่ก่อนตอนที่เขาทำงานอยู่ที่สถานีโทรทัศน์หังโจว เคยออกมากินดื่มกับหัวหน้าและเพื่อนร่วมงานไม่น้อย เรื่องสั่งอาหารจึงไม่มีปัญหา

พอจูลี่เดินไปแล้ว เซียวไห่เฉาก็เรียกพนักงานแล้วเริ่มสั่งอาหาร

“เอ๊ะ นี่เสี่ยวเซียวไม่ใช่เหรอ”

ปรากฏว่าเขาเพิ่งจะสั่งอาหารไปห้าหกอย่าง ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นข้างๆ…เสียงคุ้นเคยที่ไม่ชอบนัก

เซียวไห่เฉาหันไปมอง ก็เห็นคนตัวอ้วนหน้ามันแผล็บคนหนึ่งยืนอยู่ด้านนอกห่างออกไปสองสามก้าว หัวเราะเหอะๆ แล้วถามว่า “อ้าว ตอนกลางวันนายก็มากินข้าวที่นี่ด้วยเหรอ”

เซียวไห่เฉาตกตะลึงไปชั่วครู่ ก่อนจะพยายามฝืนยิ้มออกมา “หัวหน้าเกา…”

เจ้าอ้วนเกาคนนี้คือหัวหน้าตอนที่เขาทำงานอยู่ที่สถานีโทรทัศน์หังโจว ทั้งสองคนเดิมทีเป็นเพื่อนร่วมงานระดับเดียวกัน แต่เจ้าอ้วนเการู้หลักการเป็นคนมากกว่าเซียวไห่เฉา รู้จักเอาใจและประจบสอพลอหัวหน้า เหยียบเซียวไห่เฉาเลื่อนตำแหน่งขึ้นไปได้อย่างสบายๆ

ตอนที่เซียวไห่เฉาทำงานเป็นลูกน้องของเขาถูกระบายอารมณ์ใส่ด้วยเรื่องไร้สาระไม่น้อย ตอนนี้พอเจอหน้าเขาจะทำสีหน้าดีได้อย่างไร

“เมื่อกี้เหมือนจะเห็นเสี่ยวลี่ของนายด้วย…”

แต่เจ้าอ้วนเกาเหมือนจะไม่สังเกตเห็นสีหน้าของเซียวไห่เฉาเลยด้วยซ้ำ เดินเข้ามาหาโดยตรง ชะโงกหน้ามองรายการอาหารที่อยู่ในมือของพนักงาน “กินที่ห้องไหนเหรอ ว้าว!”