(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 39

ตอนที่ 39 ในฤดูใบไม้ผลิ

ลู่เฉินไม่เคยคิดมาก่อน

ว่าวันหนึ่ง เขาจะได้มายืนในสถานที่แบบนี้ และร้องเพลงให้ผู้ชมจำนวนมากฟัง

สปอร์ตไลท์แสงสว่างจ้าตาส่องมาที่ตัว หัวใจของลู่เฉินกลับสงบอย่างน่าประหลาด

แต่ที่ไม่สงบก็คือบรรดาแฟนคลับมากกว่าหนึ่งแสนห้าหมื่นคนที่อยู่ในห้องถ่ายทอดสดลู่เฟยของ ‘จิงอวี๋ทีวี’!

“ท่านลู่เฟยขึ้นเวทีแล้ว!”

“ฉันเห็นแล้ว!”

“ฉันตื่นเต้นจังๆๆๆๆ!”

“ผู้ดำเนินรายการหลักสู้ๆ พวกเราสนับสนุนคุณ สนับสนุนตลอดไป!”

“ผู้ดำเนินรายการหลักสุดเจ๋ง…”

ส่วนหลี่เฟยอวี่พิธีกรหน้างาน กลับไม่ดูหน้าจอเลยด้วยซ้ำ

เขายกตัวขึ้นมา จ้องสายตาไปด้านหน้าเวที เบิกตาโตกว่าปกติ กำหมัดขวาแล้วอุดปากของตัวเองเอาไว้ เหมือนจะมีอะไรพุ่งออกมา มีเพียงการทำแบบนี้ถึงจะควบคุมอารมณ์ได้

ตื่นเต้น ตื่นเต้นสุดๆ ราวกับว่า ณ ตอนนี้ ตัวเขาเองที่ยืนอยู่ตรงนั้น!

ตำแหน่งที่หลี่เฟยอวี่อยู่สูงขึ้นไปสามเมตรห้าสิบเซนติเมตร ชั้นบนสุดของโซนวีไอพี เหล่าคนในวงการต่างก็พูดคุยถึงการแสดงที่เพิ่งจบไปของวงเฟยตู้ พวกเขาชื่นชมและยอมรับการแสดงของเฉิงเสี่ยวตง คำวิจารณ์คือเป็นวงและนักร้องที่ดีที่สุด ณ ตอนนี้

ซูชิงเหมยกลับไม่สนใจ เธอดึงมือของต่งอวี่แล้วพูดว่า “หมอนั่นขึ้นเวทีแล้ว พี่รอดูอะไรสนุกๆ ก็แล้วกัน!”

เธอยิ้มมุมปาก ยิ้มสวยแพรวพราว เหมือนกับจิ้งจอกที่เล็งลูกไก่ตัวน้อยไว้

ต่งอวี่จนปัญญาจริงๆ

“เธอไหวไหมเนี่ย ต่อให้เขาร้องไม่ดี แล้วเธอจะได้อะไร ระบายอารมณ์เรอะ”

“พี่อวี่ คนอย่างฉันดูต่ำขนาดนั้นเลยเหรอ”

ซูชิงเหมยพูดอย่างเย่อหยิ่ง “ฉันโจมตีเขา เพื่ออยากให้เขารู้จักฐานะที่แท้จริงของตัวเอง จากนั้นฉันก็จะให้เขาเซ็นสัญญาแล้วจัดการฝึกให้เป็นอย่างดี เพราะมีแต่คนที่ผ่านการล้มเหลวมาเท่านั้นถึงจะรู้จักคุณค่า!”

ต่งอวี่หมดคำพูด

แท้จริงแล้วซูชิงเหมยยังอยากพูดว่า สิ่งที่เธอเตรียมให้ลู่เฉินไม่ใช่แค่เพียงการขึ้นแสดงเรียกน้ำย่อยแบบนี้เท่านั้น

อาหารมื้อหลักยังอยู่ข้างหลัง!

การแสดงของงานเงียบลงอย่างรวดเร็ว ความสนุกครื้นเครงจากวงเฟยตู้และเฉิงเสี่ยวตงที่มีอยู่พลันหมดลงทันที ผู้ชมกว่าสองพันคนมองลู่เฉินถือกีตาร์ขึ้นมาบนเวที บ้างก็ประหลาดใจบ้างก็สงสัย บ้างก็งงหรือไม่ก็หงุดหงิด

ผู้ที่ออกมาแสดงก่อนหน้าลู่เฉินล้วนมากันเป็นทีม ถ้าไม่ใช่วงดนตรีที่สมบูรณ์ ก็จะเป็นนักร้องที่มีวงดนตรีเล่น ประกอบ แต่ไม่มีใครที่เดินถือกีตาร์ไม้ขึ้นมาบนเวทีเหมือนกับเขา

หรือว่าลู่เฉินจะเตรียมร้องเพลงรักหรือไม่ก็เพลงบัลลาด

เพลงที่นุ่มนวลไม่มีแรงแบบนี้ เหมาะสมกับบรรยากาศในงานนี้?

ต้องใช้ความกล้ามากเท่าไรเขาถึงกล้ามายืนต่อหน้าทุกคนแบบนี้

ผู้ชมมากมายรู้สึกว่าอารมณ์ของตัวเองถูกทำเสียบรรยากาศแล้ว จึงไม่ค่อยพอใจ กระทั่งมีเสียงโห่ร้องปรากฏอยู่ในกลุ่มผู้คน

ถึงแม้ผู้ชมจำนวนมากจะยังมีมารยาทอยู่ก็ตาม อย่างน้อยก่อนที่ลู่เฉินจะร้องเพลงพวกเขาก็ไม่โวยวาย แต่เสียงร้องโห่ที่ออกมาจากคนสามสี่คน ฟังดูแล้วก็แสลงหูเป็นพิเศษ

ความกดดันขนาดมหึมาที่มองไม่เห็นส่งมาถึงคนที่ยืนอยู่บนเวที!

ลู่เฉินไม่สนใจเสียงโห่ร้อง เขาพูดกับไมค์ว่า “สวัสดีตอนค่ำทุกคนนะครับ ผมลู่เฉินมาจากบาร์เดย์ลิลลี่ ผมขอมอบผลงานเพลงที่แต่งใหม่ของผมให้กับทุกคน และผมก็ร้องเพลงนี้ในที่สาธารณะเป็นครั้งแรกครับ”

“ชื่อเพลงคือ ในฤดูใบไม้ผลิ!”

เพลงที่แต่งใหม่ ร้องเป็นครั้งแรก ในฤดูใบไม้ผลิ?

ผู้ชมที่อยู่ในงานได้ยินแล้วก็งงเล็กน้อย รู้สึกว่าปริมาณข้อมูลน้อยเกินไป

ลู่เฉินไม่ได้อธิบายอีก และดีดกีตาร์บรรเลงทันที

วินาทีที่สายกีตาร์ขยับ สายตาของเขามองไปที่พื้นที่ว่างเปล่า ราวกับมีเปลวไฟกระโดดไปมาอยู่ในนัยน์ตาที่ดำสนิท

ความทรงจำนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นมาในหัวของลู่เฉิน นั่นคือความทรงจำของสวี่ป๋อ

เปลวไฟที่อยู่ในนัยน์ตากลายเป็นเหมือนคนที่ผ่านประสบการณ์การเปลี่ยนแปลงของโลกมาอย่างโชกโชน เสียงเพลงที่ทุ้มแหบดังออกมา!

“ยังจำฤดูใบไม้ผลิเมื่อหลายปีก่อนได้

ฉันในตอนนั้นยังไว้ผมยาว

ยังไม่มีบัตรเอทีเอ็ม ไม่มีเธอ

บ้านที่ไม่มีน้ำร้อนตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

แต่ฉันในตอนแรกนั้นมีความสุขมาก

ถึงแม้จะมีเพียงกีตาร์ไม้เก่าๆ ตัวเดียว

บนถนน ใต้สะพาน ในทุ่งนา

ก็ยังร้องเพลงที่ไม่มีใครสนใจ!

…”