(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 404

ตอนที่ 404 เรื่องโรแมนติกที่สุด

ในบ้านที่อยู่ในตรอกลึกเก่าๆ แห่งหนึ่ง มีโต๊ะห้าหกตัวกับเก้าอี้หลายสิบตัวตั้งอยู่ เป็นร้านอาหารของอาจารย์เฉิน

โต๊ะที่เคลือบน้ำยาสีเข้มดูเก่าแต่ถูกเช็ดอย่างหมดจด เก้าอี้ก็ไม่ต่างกัน แต่เวลานั่งลงไปโยกเยกเล็กน้อย ทำให้คนนั่งกลัวว่าจะมันจะพังลงมาหรือไม่

ที่นี่เป็นร้านอาหารกลางแจ้งไม่มีเครื่องปรับอากาศ ตรงมุมผนังมีพัดลมตั้งอยู่ ส่ายซ้ายขวาส่งเสียงครางและพ่นลมเย็นๆ ออกมาขับไล่อากาศอันร้อนอบอ้าว

หากเทียบกับภัตตาคารที่ได้มาตรฐาน ที่นี่สภาพแวดล้อมแย่กว่า ทว่าลูกค้าที่แห่แหนเข้ามาไม่ได้มากินบรรยากาศ แต่มากินอาหาร

ลู่เฉินไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว แต่ทุกอย่างยังไม่เปลี่ยนแปลง

เขาพาเฉินเฟยเอ๋อร์มาด้วย

ร้านอาหารเล็กๆ ของอาจารย์เฉินขายดิบขายดีมาตลอด แถมยังไม่รับจองด้วย ถ้าอยากมีโต๊ะนั่ง ก็ต้องมาเร็วๆ หรือไม่ก็มาช้าๆ ไปเลย

ลู่เฉินกับเฉินเฟยเอ๋อร์มาถึงประมาณหนึ่งทุ่มกว่า ผ่านช่วงเวลาอาหารเย็นที่คนเยอะไปแล้ว ดังนั้นไม่ต้องรอก็มีโต๊ะว่าง

สั่งลูกชิ้นเนื้อวัวน้ำแดง เป็ดตุ๋นน้ำแกง ปลาทอดเปรี้ยวหวาน เต้าหู้เส้นต้มไก่กับซาลาเปาไส้เนื้อปูอีกสองถาด ทั้งหมดเป็นอาหารไหวหยางรสชาติต้นตำรับ เป็นอาหารที่เมื่อก่อนลู่เฉินชอบที่สุด และเป็นอาหารขึ้นชื่อของอาจารย์เฉิน

ลูกชิ้นเนื้อวัวน้ำแดงที่ตุ๋นจนนิ่มอยู่ในหม้อดินถูกนำมาเสิร์ฟขึ้นโต๊ะก่อนเป็นอย่างแรก ในหม้อดินมีลูกชิ้นเนื้อวัวลูกใหญ่วางเด่น น้ำซอสสีแดงข้นมีควันฉุย ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนชวนน้ำลายสอ

ลู่เฉินใช้ตะเกียบกับช้อนคีบชิ้นเล็กๆ ออกมาให้เฉินเฟยเอ๋อร์ ฝ่ายหลังส่งเข้าปากหลายคำอย่างระมัดระวัง แล้วทำท่าตื่นเต้น “อร่อยมากเลย!”

ลู่เฉินหัวเราะ “ดีแล้ว ผมกลัวว่าคุณจะไม่ชิน”

วันนี้เฉินเฟยเอ๋อร์เพิ่งกลับมาถึงปักกิ่ง ทั้งสองไม่ได้พบหน้ากันสักพักแล้ว คืนนี้จึงนัดกินข้าวด้วยกัน

ไม่รู้ทำไมลู่เฉินถึงคิดถึงร้านอาหารของอาจารย์เฉิน จึงพาเฉินเฟยเอ๋อร์มาถึงถิ่นเก่าที่อยู่ในเขตวงแหวนที่สามเกือบถึงเขตวงแหวนที่สี่ของเมืองหลวงเพื่อลิ้มลอง

หากไวน์ราคาแพงหลายหมื่นหยวน สเต็กเนื้อราคาหลายพันหยวนสามารถนำมาซึ่งความพึงพอใจในรสอาหารได้ เบียร์ไม่กี่หยวนกับลูกชิ้นเนื้อวัวน้ำแดงราคาไม่กี่สิบหยวนก็ไม่แตกต่างกัน หรืออาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ

“ไม่หรอก…”

เฉินเฟยเอ๋อร์ส่ายหน้า “ของอร่อยขนาดนี้ฉันต้องชอบอยู่แล้ว การกินข้าวที่สำคัญที่สุดไม่ใช่กินอะไร แต่เป็นกินกับใครต่างหาก”

ใบหน้าของเธอแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาฉายแววอบอุ่นน่าหลงใหล

ลู่เฉินยังไม่ทันได้ดื่มเหล้าก็เมาแล้ว

แม้จะเป็นอาหารอย่างเดียวกัน แต่รสชาติของอาหารไม่เหมือนเดิม…เอร็ดอร่อยกว่าเดิม

“เมื่อก่อนผมพักอยู่ในบ้านชั้นใต้ดินแถวนี้ หลี่เฟยอวี่อยู่ห้องข้างๆ…”

ลู่เฉินเล่าเรื่องในอดีตให้เฉินเฟยเอ๋อร์ฟัง “พอถึงตอนเงินเดือนออก พวกเราจะมากินอาหารที่ร้านนี้ให้หนำใจหายอยาก ผมชอบลูกชิ้นเนื้อวัวน้ำแดงของอาจารย์เฉินที่สุดเลย วันนี้อยากกินมาก…”

เฉินเฟยเอ๋อร์รับฟังเงียบๆ กินต่ออีกสองสามคำ แล้วคีบอาหารให้ลู่เฉิน

อาหารมื้อนี้รับประทานอย่างอบอุ่น

เมื่อรับประทานจนใกล้เสร็จ ขณะที่ลู่เฉินเตรียมจะจ่ายเงิน มีนักเรียนหญิงหลายคนเดินเข้ามาอย่างลังเล

หนึ่งในนั้นถามแบบอ้อมแอ้มว่า “ขอ…ขอโทษนะคะ…คุณ…คุณคือลู่เฉินกับเฉินเฟยเอ๋อร์ใช่ไหมคะ?”

ไม่รู้ว่าเราตื่นเต้นหรือประหม่า หน้าของเธอแดงระเรื่อ

นักเรียนหญิงเหล่านี้มารับประทานอาหารที่นี่ แล้วเห็นลู่เฉินกับเฉินเฟยเอ๋อร์นั่งอยู่ไม่ไกล ตอนแรกไม่กล้าเข้ามารบกวน ตอนนี้รวบรวมความกล้าพอแล้ว

ลู่เฉินและเฉินเฟยเอ๋อร์มองหน้ากันแล้วยิ้ม

ตอนที่มาถึงทั้งสองคนต่างสวมแว่นกันแดด แต่เมื่อรับประทานอาหารก็ต้องถอดแว่น คนอื่นจึงจำได้

ลู่เฉินหัวเราะ “ใช่ครับ สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะ!”

นักเรียนหญิงเมื่อถูกทักทายยิ่งตื่นเต้นมาก “ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ ฉันเป็นแฟนคลับของคุณ!”

ลู่เฉินพยักหน้า “ได้สิครับ”

เขาได้เจอแฟนคลับมาเยอะแล้ว ถ้าโอกาสประจวบเหมาะสามารถให้ถ่ายรูปคู่แจกลายเซ็นได้ก็จะตอบสนองต่อความต้องการของแฟนคลับอย่างเต็มที่