(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 476

ตอนที่ 476 สนทนา

เวลาสองทุ่มแล้ว แสงไฟสว่างทั่วทุกครัวเรือนในฮ่องกง

อาคังกระโดดลงจากรถบัสเล็กที่จอดติดป้ายรถเมล์อย่างว่องไว พุ่งไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วกระโดดไปบนทางเท้า จากนั้นก็รีบเดินกลับบ้านของตัวเอง

อาคังเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยปีนี้ ตอนนี้ทำงานในบริษัทการค้าแห่งหนึ่ง นำเข้าส่งออกอุปกรณ์ดิจิทัล เขาไม่ได้เรียนในมหาวิทยาลัยดัง และไม่มีแรงจูงใจในการทำงานมากนัก ดังนั้นตอนนี้เขาจึงเรียนรู้การเป็นผู้ช่วยเสียส่วนใหญ่

งานเหนื่อยมาก หกโมงเช้าก็ต้องออกจากบ้านขึ้นรถไปทำงาน กว่าจะได้กลับบ้านก็ประมาณทุ่มสองทุ่ม เงินเดือนน้อยแถมยังต้องทำงานสารพัด ถูกหัวหน้าเรียกไปทำนั่นทำนี่อย่างไม่เกรงใจกันเลย

แต่อาคังเป็นเด็กหนุ่มที่มองโลกในแง่ดี เขาขยันทำงานและขยันเรียน หวังว่าสักวันหนึ่งจะเปิดบริษัทเป็นของตัวเอง จากนั้นก็จะซื้อบ้านหลังใหญ่ให้ครอบครัวอยู่ ที่ฝันไว้คือคฤหาสน์

บ้านของอาคังอยู่ที่ไท่หวายเขตซาถิ่น บ้านขนาดห้าสิบตารางเมตรรองรับสมาชิกครอบครัวหกคน ซึ่งมีคนทั้งสามช่วงวัย

สิ่งที่เรียกว่าบ้านพัก ก็คือบ้านราคาถูกที่สร้างจาก ‘โครงการกรรมสิทธิ์บ้าน’ ที่สนับสนุนโดยรัฐบาลฮ่องกงในยุค 1970 เทียบเท่ากับโครงการที่พักอาศัยสำหรับผู้มีรายได้น้อยของจีน ราคาถูกกว่าบ้านประเภทคล้ายกันสามสิบถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์ หลักๆ แล้วจะขายให้กับผู้ที่เช่าบ้านของการเคหะและผู้อยู่อาศัยที่มีรายได้ปานกลางถึงต่ำที่เหมาะสมตรงตามเงื่อนไข

บ้านพักขนาดห้าสิบตารางเมตรนี้ คุณปู่คุณย่าของอาคังใช้เงินสะสมทั้งชีวิตซื้อเก็บไว้

เมื่อถึงบ้าน อาคังใช้กุญแจไขประตู

แม่กำลังทำความสะอาดอยู่ในห้องครัวได้ยินเสียงจึงชะโงกศีรษะไปดู แล้วถามว่า “คังจื่อ กินข้าวเย็นมาหรือยัง”

อาคังพยักหน้าแล้วเอ่ยว่า “กินแล้วครับ ผมเข้าห้องแล้วนะ”

แม่มองเงาหลังของเขาที่วิ่งเข้าห้องอย่างรีบร้อน พลางส่ายหน้า

ถึงแม้ห้องจะเล็กมาก แต่เพื่อตอบสนองต่อความต้องการที่พักอาศัยของทุกคนในครอบครัว จึงต้องกั้นเป็นสามห้อง คุณปู่คุณย่าหนึ่งห้อง คุณพ่อคุณแม่หนึ่งห้อง เขากับน้องสาวหนึ่งห้อง

นี่เป็นเรื่องที่จนใจมาก ถึงแม้อาคังจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว และน้องสาวก็เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายแล้ว แต่เมื่อเทียบกับครอบครัวที่อยู่เบียดกันในบ้านของการเคหะหรือบ้านกรงที่เล็กราวกับรูหนู ถือว่าบ้านพักแบบนี้ดีกว่าเป็นไหนๆ

อนาคตรอให้น้องสาวแต่งงานแล้ว เขาก็จะแต่งงานรับภรรยามาอยู่ด้วย

ความฝันยังคงสวยงามเสมอ และชีวิตในความเป็นจริงก็ยังต้องดำเนินต่อไป

น้องสาวกำลังนั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะ อาคังไม่รบกวนเธอ นั่งบนเตียงของตัวเองแล้วเปิดโทรทัศน์แอลซีดีที่แขวนอยู่บนกำแพง

โทรทัศน์เครื่องนี้อาคังใช้เงินเดือนเดือนแรกซื้อมา แบบนี้ก็ไม่ต้องเถียงกับครอบครัวเรื่องแย่งกันดูโทรทัศน์แล้ว เขาชอบดูภาพยนตร์และละครโทรทัศน์ที่สนุกน่าตื่นเต้น แล้วก็ชอบฟังเพลงป็อปและเล่นอินเทอร์เน็ต

ตอนนี้คอมพิวเตอร์ถูกน้องสาวยึดไปใช้อยู่ อาคังนอกจากดูโทรทัศน์แล้วก็ไม่มีตัวเลือกที่ดีกว่านี้

ที่สำคัญที่สุดคือ เย็นนี้ยังมีรายการที่เขาอยากดู

ติ๊ดๆ!

เขาเพิ่งใช้รีโมทเปิดโทรทัศน์ โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงพลันดังขึ้นสองครั้ง

อาคังหยิบโทรศัพท์ออกมาดู พบว่าเสี่ยวเวยส่งข้อความมาหาตัวเอง ถามว่าเขาถึงบ้านหรือยัง

อาคังรีบตอบทันที “ถึงแล้ว เพิ่งจะเปิดโทรทัศน์”

เสี่ยวเวยตอบเร็วเหมือนกัน “ช่องรายการวาไรตี้ของเอทีวี สองทุ่มครึ่ง ‘สนทนาสามบันเทิง’”

อาคังเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย พิมพ์เร็วมาก “เข้าใจแล้ว!”

เสี่ยวเวยเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาตามจีบอยู่ เป็นพนักงานเอกสารของบริษัทแห่งหนึ่ง หน้าตาถึงแม้จะไม่สวยมากแต่ก็น่ารักสดใส ไม่ขาดคนตามจีบ

อาคังรู้ว่าฐานะครอบครัวของตัวเองธรรมดา จึงไม่คาดหวังมากว่าจะได้รับความโปรดปรานจากเธอ

แต่ด้วยความบังเอิญ อาคังพบความลับเล็กๆ ของเสี่ยวเวย จากนั้นทั้งสองคนจึงคบกันอย่างไม่คาดคิด ถึงแม้จะห่างจากขั้นคำว่าแฟนอีกไกลนัก แต่ก็พอที่จะเป็นความสุขในชีวิตของอาคัง