(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 51

ตอนที่ 51 ซื้อโน้ตบุ๊ก

จั่วซินเถียนสวยน่ารักสมชื่อ

โดยเฉพาะเวลาที่เธอยิ้มจะเอียงศีรษะไปทางขวาเล็กน้อย จากนั้นก็เผยลักยิ้มทั้งสองข้างออกมา ใครที่ได้เห็นแล้วก็อยากจะเอานิ้วเข้าไปแหย่เล่นเสียจริง

เธอยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เล็กน้อย อาจเป็นเพราะอยากจะเห็นสีหน้าที่ผิดหวังของลู่เฉินในเวลานี้

แต่เธอคิดมากไปแล้ว

“พี่ไม่ได้ผิดหวังแต่ดีใจมากกว่า มีเธอสองคนไปด้วย เป็นเกียรติของพี่ต่างหาก!”

ลู่เฉินไม่ใช่เด็กที่เพิ่งเข้าสังคม ตอนที่เขาเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเจียงไห่ก็เป็นคนที่มีชื่อเสียงเรื่องความเจ้าชู้เหมือนกัน มีหรือจะตกใจกับการหยอกเย้าของจั่วซินเถียน

เขายิ้มพูด “คนอื่นกำลังอิจฉาพี่อยู่เชียว!”

ลู่เฉินก็พูดถูก หน้าประตูใหญ่ของมหาวิทยาลัยครูปักกิ่ง มีคนให้ความสนใจเขากับเยี่ยจื่อถงและจั่วซินเถียนสองคนอยู่ สายตาที่มองมาทางนี้เต็มไปด้วยความสงสัยและอิจฉา

เยี่ยจื่อถงรูปร่างดีหน้าตาสวย จั่วซินเถียนหน้าตายิ้มแย้มน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋ม และลู่เฉินก็รูปร่างสูงหน้าตาหล่อเหลา การรวมตัวของทั้งสามคนไม่ว่าไปที่ไหนจึงกลายเป็นจุดสนใจได้ง่ายมาก

เยี่ยจื่อถงสังเกตได้ถึงสายตาของคนอื่น จึงผลักเพื่อนรักของตัวเองอย่างเขินอาย

“เถียนเถียน พวกเราไปกันเถอะ”

จั่วซินเถียนคล้องแขนของเธอหัวเราะคิกคัก แล้วพูดว่า

“เยี่ยจื่อ เธอคงไม่รังเกียจที่ฉันเป็นก้างขวางคอของเธอใช่ไหม”

ใบหน้าเรียวเล็กของเยี่ยจื่อถงแดงระเรื่อ แล้วพูดด้วยความโกรธว่า

“เธอพูดมั่วอะไรกัน ฉันให้รุ่นพี่ไปซื้อโน้ตบุ๊กเป็นเพื่อนฉันเฉยๆ เธอคิดว่าเป็นอะไรล่ะ”

จั่วซินเถียนกะพริบตาไปที่ลู่เฉินและหัวเราะคิกคัก

ลู่เฉินร้องไห้ก็ไม่ได้หัวเราะก็ไม่ออก ทำเหมือนกับว่าเขาสองคนกำลังออกเดตกันอย่างไรอย่างนั้น

“โอเคๆ ไม่ล้อเล่นแล้ว!”

จั่วซินเถียนพลางพูด “เยี่ยจื่ออยากซื้อโน้ตบุ๊ก ฉันเองก็อยากเปลี่ยนชุดคีย์บอร์ดเหมือนกัน รุ่นพี่จะพาพวกเราไปดูที่ไหนคะ”

ลู่เฉินคิดแล้วพูดว่า “พวกเราไปที่ไห่วานไซเบอร์ซิตี้กันดีกว่า ที่นั่นดูน่าเชื่อถือหน่อย”

ตอนที่ลู่เฉินเพิ่งมาถึงเมืองหลวง สถานที่ทำงานของเขาก็คือร้านแห่งหนึ่งในไซเบอร์ซิตี้ ถึงแม้จะทำงานที่นั่นไม่นานมาก แต่ก็พอรู้อะไรไม่น้อย ดังนั้นร้านขายคอมพิวเตอร์ที่มีชื่อเสียงสองสามร้านเขาจึงพอรู้อยู่บ้าง

“ไห่วานไซเบอร์ซิตี้”

จั่วซินเถียนพูด “ฉันเคยไป ขึ้นรถไฟฟ้าสายสามนั่งเจ็ดสถานีก็ถึงแล้ว!”

เยี่ยจื่อถงพยักหน้าแล้วพูดว่า

“อืม ฉันเอาบัตรโดยสารมาแล้ว นั่งรถไฟใต้ดินรถก็ไม่ติดด้วย”

เดิมทีลู่เฉินอยากจะเรียกรถแท็กซี่ที่อยู่แถวนั้น แต่ได้ยินพวกเธอพูดว่าจะนั่งรถไฟใต้ดิน ดังนั้นเขาจึงต้องไหลไปตามน้ำ

ทางเข้าสถานีรถไฟใต้ดินก็อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยครูปักกิ่งมาก ทั้งสามคนเดินข้ามสะพานลอยตรงสี่แยก แล้วเดินอีกหน่อยก็ถึงแล้ว

ทุกคนรูดบัตรโดยสาร และขึ้นรถไฟใต้ดินในไม่ช้า

ตอนบ่ายของวันศุกร์ แม้ว่าจะไม่ใช่ช่วงเวลาเร่งรีบของการเลิกงาน แต่รถไฟฟ้าสายที่สามก็เป็นสายที่คึกคักตลอด เวลา ดังนั้นภายในขบวนรถจึงมีผู้คนเบียดเสียดเกือบทั้งหมด

ผู้หญิงสวยสองคนเดินขึ้นรถ จึงเป็นที่ดึงดูดสายตาของทุกคนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ลู่เฉินพาพวกเธอเบียดเข้าไปอยู่ตรงมุมหนึ่งของขบวนรถด้วยสีหน้านิ่งเฉย

เขาใช้ข้อได้เปรียบเรื่องตัวสูงและแขนที่ยาวของตัวเอง มือซ้ายจับเสาที่อยู่ทางซ้าย มือขวาจับห่วงใส่มือด้านบน เป็นการอ้าแขนปกป้องทั้งสองคนให้อยู่ในอ้อมแขนพอดี เพื่อกั้นสายตาที่ไม่ประสงค์ดีพวกนั้น

จั่วซินเถียนดึงมือของเยี่ยจื่อถง แล้วพูดกระซิบข้างหูของเธอ

“รุ่นพี่แมนมาก!”

เยี่ยจื่อถงกับลู่เฉินอยู่ใกล้กันมาก และก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคนในขบวนรถมากเกินไปจนร้อนหรืออย่างไร ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ พอได้ยินคำพูดกระซิบกระซาบของจั่วซินเถียนใบหน้าของเธอก็ยิ่งแดงเข้าไปอีก

ขบวนรถกำลังเคลื่อนตัวไปข้างหน้า ความเร็วและการสั่นสะเทือนเกิดขึ้นบ่อยครั้ง ร่างกายของผู้หญิงทั้งสองคนกับลู่เฉินจึงสัมผัสกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ลู่เฉินพยายามนิ่งไม่ขยับตัว เพื่อไม่อยากให้พวกเธอเข้าใจผิดว่าตัวเองแอบแต๊ะอั๋ง

แต่เสื้อผ้าในฤดูร้อนที่ทุกคนสวมใส่ค่อนข้างบาง เวลาที่สัมผัสตัวกันจึงรู้สึกถึงความอ่อนนุ่มและแข็งแรงกำยำของกันและกันได้ชัดเจน เยี่ยจื่อถงก้มหน้าไม่กล้ามองลู่เฉิน แม้แต่จั่วซินเถียนก็ไม่พูดไม่จา

ลู่เฉินได้กลิ่นหอมชวนหลงใหลของสาวๆ จึงพยายามควบคุมความคิดเคลิบเคลิ้มที่เกิดขึ้นในใจอย่างมีสติ

โชคดีที่สถานีที่เจ็ดไม่ไกลมาก ความ ‘ทรมาน’ ของลู่เฉินจึงไม่ต้องใช้เวลานานเกินไป

เมื่อออกมาจากสถานีที่เจ็ด ตรงข้ามก็คือไห่วานไซเบอร์ซิตี้

ลู่เฉินเพิ่งจะพาพวกเธอเดินเข้าไป คนกลุ่มหนึ่งก็กรูกันเข้ามาและโอบล้อมเอาไว้