(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 601

ตอนที่ 601 ความฝันของอันซิน (1)

ฮู่ไห่ เขตตงอัน

ตอนที่อันซินกลับมาถึงที่พักเป็นเวลาตีสามแล้ว

เธอไขกุญแจเปิดประตูอย่างระมัดระวัง เมื่อเข้าไปในห้องก็ไม่เปิดไฟ ใช้เพียงแสงสว่างจากหน้าจอโทรศัพท์ส่องเท่านั้น จากนั้นก็เดินย่องเข้าไปในห้องพักผ่อนของตัวเองเบาๆ

ห้องชุดขนาดเจ็ดสิบตารางเมตรนี้ถูกแบ่งเป็นสี่ห้อง รวมอันซินเข้าไปด้วยมีคนพักอยู่ในนี้ทั้งหมดเจ็ดคน เธอกับเพื่อนอีกคนหนึ่งพักอยู่ห้องเดียวกันมาเกือบสองปีแล้ว

อันซินถือว่าโชคดีมาก สองปีก่อนมาสู้ชีวิตในฮู่ไห่เพียงลำพัง เจอคนบ้านเดียวกันบนรถไฟใต้ดินโดยบังเอิญ วันที่สองก็ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ ประหยัดเงินและความยุ่งยากได้ไม่น้อย

ปีนี้อันซินอายุยี่สิบสามปีเป็นนักร้องคนหนึ่ง เธอเป็นนักร้องเพลงบัลลาดแนวเพลงรัก ตอนนี้เธอร้องประจำอยู่ที่บาร์แห่งหนึ่งในเขตสัมปทานฝรั่งเศสเดิมของฮู่ไห่และร้องเพลงที่อื่นไปด้วย ถือว่าเป็น ‘คนหลงกรุงในฮู่ไห่’ คนหนึ่ง

ใช้ชีวิตในเมืองหลวงเรียกว่าคนหลงกรุง ใช้ชีวิตในฮู่ไห่เรียกว่าคนหลงกรุงในฮู่ไห่ อันซินเคยอยู่ที่เมืองหลวงแต่อยู่ไม่ไหว จึงย้ายมาสู้ชีวิตที่ฮู่ไห่แต่ก็ไม่ดีเหมือนกัน ถึงแม้คนมากมายจะชื่นชมความสามารถในการร้องเพลงและลูกคอของเธอ แต่รูปร่างและหน้าตาธรรมดา ทำให้เธอไม่สามารถโดดเด่นขึ้นมาจากแวดวงที่เต็มไปด้วยคนมากความสามารถ

หรือจะพูดน่าเกลียดหน่อย ต่อให้เธอขายตัวก็ไม่มีใครซื้อ ดังนั้นนอกจากรักษาเงินเดือนที่รับประกันขั้นต่ำไว้ ปกติเธอก็ไม่ได้ทิปอะไรมากนัก ฮู่ไห่เป็นเมืองที่มีประชากรอาศัยเยอะที่สุดในโลก จึงได้แต่ฝืนใช้ชีวิตกันไป

นี่คือยุคที่มองหน้าตา อันซินไม่เหมาะกับยุคนี้

“เธอกลับมาแล้วเหรอ…”

เธอเพิ่งจะวางกระเป๋า ก็ได้ยินเสียงสะลึมสะลือดังมาจากข้างหลัง

อันซินหันกลับไปโดยไม่ตกใจ แล้วตอบว่า “อืม ปลุกเธอตื่นเลย เธอนอนต่อเถอะ”

อีกฝ่าย ‘อืม’ หนึ่งที แล้วก็ไม่มีเสียงใดๆ อีก

การเคลื่อนไหวของอันซินยิ่งระวังมากขึ้น ถอดเสื้อโค้ต กางเกงขายาว และรองเท้าออกแล้วก็มุดเข้าไปในผ้าห่ม

เรื่องล้างหน้าแปรงฟัน เธอทำเสร็จตั้งแต่อยู่ที่บาร์แล้ว แบบนี้จะได้ไม่รบกวนคนอื่นที่พักอยู่ด้วยกัน ห้องชุดห้องนี้มีห้องน้ำห้องเดียว ห้องรับแขกถูกแบ่งเป็นห้องพัก ฉนวนกันเสียงรบกวนแย่มาก

ด้วยเพราะเหตุนี้ การมีปากเสียงกันระหว่างเพื่อนบ้านจึงเกิดขึ้นง่ายมาก อันซินไม่ชอบทะเลาะกับคนอื่นยอมที่จะให้ตัวเองยุ่งยากหน่อย แต่ไม่ยอมที่จะมีปัญหาเยอะ

เธอเหนื่อยมากแล้ว

ผ้าห่มร้อนกำลังดีมอบความอบอุ่นให้อันซิน ปกติเธอแค่หลับตาก็ผล็อยหลับแล้ว แต่คืนนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เธอยังมีสติดีมาก

สองสามวันที่ผ่านมาเป็นช่วงวันหยุดยาว ‘วันแรงงาน’ มีนักท่องเที่ยวต่างเมืองเข้ามาเยอะมาก กิจการในบาร์ดีเป็นพิเศษ เธอวิ่งงานเพิ่มอีกสองสามที่ ได้เงินมากถึงสองพันหยวน

แต่เงินพวกนี้ก็เก็บไว้ไม่ได้ เมื่อวานที่บ้านเพิ่งโทรมา วันนี้จึงจำเป็นต้องส่งเงินกลับไป

เธอเป็นพี่คนโตของครอบครัว ยังมีน้องชายกับน้องสาวอีกสองคน ค่าเล่าเรียนทุกปีเป็นเงินจำนวนไม่น้อยสุขภาพของพ่อแม่ก็ไม่ค่อยดี หาเงินได้ไม่เยอะและต้องกินยาบ่อยๆ

อันซินคิดอยู่ว่าควรจะหางานพาร์ตไทม์ทำตอนกลางวันหรือไม่ ไม่อย่างนั้นคงประคองต่อไปไม่ไหว

เมื่อคิดไปมาความง่วงก็บุกโจมตี เธอผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

เธอนอนหลับสนิท จนกระทั่งปลายจมูกรู้สึกคันแปลกๆ ทำให้อันซินต้องสะดุ้งตื่นจากฝัน

“ฮัดชิ่ว!”

เธอจามอย่างแรง แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังจากข้างหู “หมูน้อยจอมขี้เกียจ รีบตื่นเร็วเข้า!”

อันซินไม่สนใจพลิกตัวจะนอนต่อ ผลปรากฏว่ามือเย็นข้างหนึ่งสอดเข้าไปในอ้อมอก

“นี่ เธออยากตายใช่ไหม!”

คราวนี้อันซินนอนไม่หลับแล้ว ลุกขึ้นนั่งด้วยความขุ่นเคืองเตรียมจะโต้กลับ