(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 611

ตอนที่ 611 เรื่องราวของกาลเวลา

แสงไฟในบาร์มืดลง ลำแสงของไฟสปอตไลต์สาดส่องลงบนตัวของลู่เฉิน

ลู่เฉินนั่งอยู่บนเก้าอี้สูง เท้าข้างหนึ่งเหยียบขาเก้าอี้ นั่งกอดกีตาร์ท่าทางสบายมาก

ดีดสายกีตาร์เบาๆ ลู่เฉินรู้สึกเหมือนย้อนกลับไปในอดีต กลับไปตอนที่เขายังร้องเพลงประจำอยู่ที่บาร์เดย์ลิลลี่

เพียงแต่เขาในตอนนี้ ไม่ใช่เขาคนเดิมอีกต่อไปแล้ว เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนแปลงคนและเรื่องราวอย่างมากมาย

ไม่ช้าในบาร์ก็เงียบสนิท อารมณ์ของแฟนเพลงในร้านที่ถูกกระตุ้นด้วยเพลง ‘คนเก่า’ ของเลี่ยวเจี่ยค่อยๆ สงบลงบรรยากาศเปลี่ยนเป็นเงียบสงบและผ่อนคลาย

ลู่เฉินยื่นมือปรับตำแหน่งไมค์อีกครั้ง จากนั้นพูดว่า “เพลงนี้มีชื่อว่า…”

“เรื่องราวของกาลเวลา[1]”

สายตาของเขามองไปข้างหน้า ราวกับจ้องมองความว่างเปล่าไร้ที่สิ้นสุด ท่ามกลางแววตาที่เงียบสงบมีร่องรอยของความคิดถึงในความทรงจำ

“ดอกไม้บานยามวสันต์ ลมฤดูสารท และอาทิตย์อัสดงแห่งเหมันต์

ตัวฉันในวัยรุ่นที่ทั้งเยาว์วัยและขมขื่นเคยคิดอะไรอย่างโง่เขลาเช่นนี้

กังหันหมุนวนไม่เคยหยุดอยู่ในบทเพลงของวัฏจักรแห่งกาลเวลา

ในบทกวีที่เต็มไปด้วยถ้อยคำพร่ำพรรณนาฉันค่อยๆ เติบโตขึ้น

สายน้ำรินไหลไปพร้อมเรื่องราวของกาลเวลาทำให้คนคนหนึ่งเปลี่ยนไป

ในยามที่อ่อนไหวที่สุดเริ่มรู้จักการเฝ้ารอของวัยแรกรุ่น

ภาพถ่ายสีเหลือง จดหมายเก่าแก่ และการ์ดอวยพรคริสต์มาสซีดจาง

เพลงที่เขียนให้เธอเมื่อครั้งยังเยาว์เธอคงลืมมันไปนานแล้วกระมัง

…”

ในวงการเพลงป็อปของประเทศจีนเมื่อพูดถึงลู่เฉิน ไม่อาจหลีกเลี่ยงหัวข้อการแต่งเพลงบัลลาดได้อย่างแน่นอน ลู่เฉินสร้างพื้นที่ ‘เพลงบัลลาดร่วมสมัย’ ที่เป็นของตัวเองเพียงคนเดียว ‘เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน’ ‘เพื่อนที่นอนบนเตียงของฉัน’ ‘ธุลีรักในสายลม’ และผลงานเพลงคลาสสิคอื่นๆ จนถึงตอนนี้ได้ถูกคนนำไปร้องอย่างแพร่หลายนับครั้งไม่ถ้วน โดยเฉพาะในรั้วโรงเรียนและมหาวิทยาลัยเพลงของเขามีอิทธิพลมาก

หลายคนชอบลู่เฉิน ก็เพราะชอบเพลงบัลลาดของเขา

แต่ลู่เฉินในวันนี้ แนวเพลงที่เขาแต่ง ได้เปลี่ยนจากเพลงบัลลาดและซอฟต์ร็อกมาเป็นเพลงรักที่ได้รับความนิยมมากกว่า ผลงานเพลงบัลลาดคลาสสิคเหล่านี้จึงได้แต่เก็บไว้ในอัลบั้มที่ผ่านมาของเขา

สำหรับแฟนเพลงร้อยกว่าคนที่อยู่ในบาร์แบล็กซิกซ์ตอนนี้ พวกเขาโชคดีสุดๆ เพราะพวกเขาได้ฟังลู่เฉินร้องเพลงบัลลาดเพลงใหม่ในบาร์ และยังเป็นเพลงบัลลาดร่วมสมัยที่มีความคลาสสิคอย่างยิ่ง

ที่สำคัญที่สุดคือ ลู่เฉินร้องเพลงบัลลาดอีกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นท่วงทำนองหรือว่าเนื้อเพลง ก็ยังคงประทับใจคนเหมือนเดิม!

“…

คำสัญญาในวันวานคงคล้ายดั่งที่คั่นหนังสือที่คั่นไว้อย่างลวกๆ

บทกวีไพเราะที่จารึกไว้เสียมากมายสุดท้ายเป็นเพียงหมอกควันสายหนึ่ง

สายน้ำรินไหลไปพร้อมเรื่องราวของกาลเวลาเปลี่ยนแปลงคนสองคน

ในยามที่อ่อนไหวที่สุดจึงได้หลั่งน้ำตาแห่งวัยแรกรุ่นออกมา

เส้นทางที่ยาวไกล ความฝันในวันวาน และเสียงหัวเราะที่ห่างหายไป

เมื่อพบกันอีกครั้งเราต่างเดินผ่านมาจากเส้นทางหลากหลาย

ไม่ใช่ตัวฉันคนเดิมที่เคยคุ้นแต่ยังคงแบกความใฝ่ฝันอันแรงกล้าดุจวันวาน

และไม่ใช่เธอคนเดิมที่รู้จักแต่ยังคงมีรอยยิ้มให้กันเช่นเคย

สายน้ำรินไหลไปพร้อมเรื่องราวของกาลเวลาเปลี่ยนแปลงพวกเราไปทั้งหมด

มีเพียงยามที่อ่อนไหวที่สุดจึงได้คิดถึงวัยแรกรุ่นขึ้นมาจับใจ!