ตอนที่ 619 หันมา
ขณะที่อันซินเอ่ยปากร้องเพลงประโยคแรก สีหน้าของลู่เฉินขยับเล็กน้อย
ผู้เข้าแข่งขันคนนี้เลือกร้องเพลง ‘บุปผานารี’ จึงทำให้เขาเผยสีหน้าประหลาดใจออกมา
ถูกแล้ว ประหลาดใจ
เทคนิคการร้องเพลงของอันซินไม่นับว่ายอดเยี่ยมที่สุด แต่เส้นเสียงของเธอมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เสียงแหบเล็กน้อยเป็นพลังแม่เหล็กดึงดูด ร้องเพลง ‘บุปผานารี’ ได้ไพเราะน่าประทับใจมาก มีเสน่ห์ที่ต่างจากเพลงต้นฉบับ แต่เป็นเสน่ห์ที่ไม่ทำให้ผลงานเพลงต้องเสียหาย สำหรับผู้ชมที่ได้ฟังเป็นความเพลิดเพลินอย่างหนึ่งที่หาได้ยากมาก
ที่สำคัญที่สุดคือ อันซินใส่อารมณ์ของตัวเองลงไปขณะร้องเพลง
เพลงเดียวกัน คนร้องคนเดียวกัน ทำนองเพลงเหมือนกันอย่างสิ้นเชิง แต่หากไม่ใส่อารมณ์เข้าไปในนั้น ผู้ชมจะฟังออกได้อย่างง่ายดาย
ดังคำกล่าวว่าคำพูดสื่อความคิด เพลงสื่ออารมณ์ ถ้าหากร้องเพลงไม่ใส่อารมณ์เข้าไปด้วย ต่อให้มีเทคนิค มีเส้นเสียงที่โดดเด่นเพียงใด กลับให้ความรู้สึกเย็นชาบางอย่างแก่ผู้คน
นักร้องหลายคนไม่เข้าใจความลับที่อยู่ในนี้ หรือเข้าใจแต่ไม่ใส่ใจ ผลที่ได้คือไม่สามารถพัฒนาตัวเองได้ตลอดไป
อันซินไม่มีชื่อเสียงใดๆ แต่เพลงของเธอทำให้โค้ชทั้งสี่คนรู้สึกสนใจมาก
เลี่ยวเจี่ยหันไปยิ้มพูดกับเฉินเฟยเอ๋อร์ “ผมรู้สึกว่าเธอร้องดีกว่าคุณอีก!”
เฉินเฟยเอ๋อร์ไม่ตอบ ทันใดนั้นเธอยื่นมือขวาออกไป กดปุ่มสีแดงตรงหน้าเก้าอี้หมุนอย่างแรง!
ปึง!
ตามด้วยเสียงเอฟเฟกต์ที่สั่นสะเทือนหัวใจ เก้าอี้หมุนของเฉินเฟยเอ๋อร์หมุนกลับมาอย่างรวดเร็ว
ขณะเดียวกัน แสงไฟแอลอีดีสี่แถวส่องประกายระยิบระยับที่อยู่ใต้เก้าอี้ของเธอสว่างไปถึงเวที เสียงปรบมือดังสนั่นไปทั่วห้องส่ง มีผู้ชมสองสามคนถึงขนาดลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้น!
ลู่เฉินกับซือฟางสบตาแล้วยิ้มให้กัน ซือฟางยกมือขึ้นอย่างลังเลไม่ได้กดทันที กล้องจับภาพนิ่งไปที่เธอ
“ฉันมีดอกไม้ดอกหนึ่ง ส่งกลิ่นหอมฟุ้งทุกก้านใบ จะมีผู้ใดค้นหามันด้วยใจ”
“บุปผาเบ่งบานไม่นานนัก ฮา~ ไยไม่หักเด็ดดอมก่อนจะสาย นารีราวบุปผาในความฝัน!”
ตอนที่อันซินร้องจบสองท่อนนี้ ซือฟางไม่ลังเลอีกต่อไป ใช้แรงกดปุ่ม
และเกือบจะพร้อมกัน ลู่เฉินก็กดปุ่มเช่นกัน
โค้ชหันมาสามคนแล้ว!
ในห้องอัดรายการหมายเลขหนึ่งของสถานีโทรทัศน์เจ้อตง ผู้ชมหนึ่งพันสองร้อยห้าสิบคนปรบมือพร้อมกัน เพื่อให้กำลังใจการร้องเพลงของอันซิน!
ขณะเดียวกันก็ส่งเสียงโห่ร้องให้โค้ชที่หันมา!
เวลานี้ผู้ชมที่กำลังดูรายการอยู่ตรงหน้าจอโทรทัศน์ หน้าคอมพิวเตอร์ หรือโทรศัพท์มือถือเชื่อว่าน่าจะมีน้อยคนที่ไม่เข้าใจกฎเกณฑ์การคัดเลือกแบบคนตาบอดของโค้ช ‘เดอะวอยซ์ไชน่า’
นั่นก็คือใช้เพลงที่ไพเราะ เอาชนะใจคน!
อันซินหน้าตาธรรมดามาก รูปร่างไม่สูงและหุ่นไม่ดี สามารถพูดได้ว่าอยากได้หน้าตาไม่มีหน้าตา อยากได้หุ่นก็ไม่มีหุ่น สภาพแบบเธอถ้าอยากจะอยู่ในวงการบันเทิง เว้นเสียแต่ว่ามีภูมิหลังหรือกำลังที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น
เธอเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง
แต่ที่นี่ บนเวที ‘เดอะวอยซ์ไชน่า’ ไม่สำคัญเลยด้วยซ้ำ เพราะโค้ชทั้งสี่คนมองไม่เห็นใครเลย ต่อให้ผู้เข้าแข่งขันจะมีหน้าตาสวยเหมือนดอกไม้หรือหล่อสะเทือนฟ้าดิน สำหรับพวกเขาไม่มีความหมายแต่อย่างใด
ที่นี่ สู้กันด้วยความสามารถ ใครแข็งแกร่งกว่าคนนั้นก็จะทำให้โค้ชระดับซูเปอร์สตาร์หันมาได้!
ดังนั้นสำหรับผู้ชมที่เป็นคนธรรมดาเสียส่วนใหญ่ กฎเกณฑ์ของ ‘เดอะวอยซ์ไชน่า’ ทำให้พวกเขารู้สึกได้ถึงความจริงใจของรายการได้อย่างแท้จริง ต่อให้เป็นคนธรรมดาแค่ไหนก็มีโอกาสทำให้ความฝันของตัวเองเป็นจริง
คราวนี้ อันซินได้รับการยอมรับจากโค้ชทั้งสามคน
ไม่สิ ทั้งสี่คน!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: (นิยายแปล) Perfect Superstar