(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 654

ตอนที่ 654 โชคดี

“ผู้หญิงเบอร์ 17 ไม่เลวเลยนะ ผู้ชายเบอร์ 47 ก็เหมือนกัน แล้วก็…”

ระหว่างเดินทางกลับจากวิทยาลัยภาพยนตร์ปักกิ่ง ฟางฮุ่ยนั่งอยู่บนรถเปิดดูข้อมูลในมือที่จดไว้ เธอบอกกับลู่เฉินว่า “คนสุดท้ายที่ชื่อเจียงหยางซวี่ ฉันรู้สึกว่าเขาเหมาะจะแสดงเป็นหูหลีนะ อีกอย่าง…”

เธอยิ้มเล็กน้อย “ผู้ชายคนนี้เหมือนนายในตอนแรกนิดหน่อยด้วย”

เจียงหยางซวี่คนที่สัมภาษณ์เป็นคนสุดท้ายได้สร้างความประทับใจอย่างลึกซึ้งให้กับฟางฮุ่ย อย่างแรกการแสดงบนเวทีของเขาทำได้ดีมาก บทที่พูดออกมาแสดงได้อย่างสมจริง แม้จะมีความเคร่งเครียดเล็กน้อย แต่ยังฉายแววความเป็นดาวเด่นออกมา

ฟางฮุ่ยค่อนข้างพอใจผู้ชายคนนี้

จากการที่เธอสังเกตเจียงหยางซวี่ เธอรู้สึกเหมือนตอนที่พบลู่เฉินเป็นครั้งแรก ทั้งสองคนมีสิ่งที่เหมือนกันคือ อ่อนเยาว์ สูงใหญ่ หล่อเหลา เพียงแต่ลู่เฉินดูมีวุฒิภาวะมากกว่า เจียงหยางซวี่ดูเหมือนเด็กใสซื่อมากกว่า มีความเป็นหนุ่มนักศึกษามหาวิทยาลัยเหมือนกัน

หูหลีเป็นบทบาทสมทบชายลำดับที่สาม เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยพอดี

ลู่เฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “ผมว่าได้ บทหูหลีเลือกเขาก็แล้วกัน ส่วนอีกสองคนที่อยู่ในรายชื่อผู้เข้ารอบ ถ้าไม่มีคนอื่นที่ดีกว่านี้ก็เลือกพวกเขาได้”

“ได้ค่ะ”

ฟางฮุ่ยพยักหน้า วาดวงกลมสีแดงลงบนชื่อของเจียงหยางซวี่

เด็กหนุ่มผู้โชคดี เธอกล่าวอยู่ในใจ

แม้การคัดเลือกนักแสดงในเรื่อง ‘ยัยตัวร้ายกับนายต่างดาว’ จะมีเธอเป็นผู้ตัดสินใจหลัก แต่ฟางฮุ่ยรู้แจ้งแก่ใจว่า เธอเป็นเพียงผู้คัดกรองเท่านั้น คนตัดสินใจเป็นลู่เฉินต่างหาก

ฟางฮุ่ยไม่ได้รู้สึกว่าเธอถูกละเมิดอำนาจ เพราะละครเรื่องนี้ลู่เฉินเป็นทั้งนักแสดงหลัก เป็นทั้งผู้เขียนบท แล้วยังเป็นนายทุนรายใหญ่อีกด้วย มีสิทธิ์มีเสียงในการออกความเห็นโดยชอบธรรม

แค่ได้เป็นผู้กำกับละคร ‘ยัยตัวร้ายกับนายต่างดาว’ เธอก็พอใจมากแล้ว จึงไม่สนใจ ‘เรื่องเล็กน้อย’ พวกนี้

นอกจากนี้สายตาของลู่เฉินก็สูงส่งเหมือนกัน ทั้งละคร ‘รักนี้ชั่วนิรันดร์’ และ ‘ฟูลเฮ้าส์’ สร้างนักแสดงหน้าใหม่ให้โด่งดังไปแล้วกี่คน? เธอรู้ดี

ฟางฮุ่ยเหมือนกำลังมองเห็นดาวดวงใหม่อีกดวง กำลังขึ้นสู่ท้องฟ้า!

ตอนนี้เองเจ้าของชื่อที่ถูกวงกลมแล้ว กำลังกลับไปสู่ที่ซุกหัวนอนของตัวเองอย่างกระวนกระวาย

รุ่นพี่ยังอยู่

เมื่อเห็นเจียงหยางซวี่กลับมา เขากระโดดเด้งขึ้นมาจากที่นอนรุดเข้ามาซักว่า “เป็นไงบ้าง”

เจียงหยางซวี่ยิ้มแห้ง “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน รอฟังข่าวเถอะ”

รุ่นพี่รู้สึกว่าตัวเองเสียท่าไป จึงกล่าวอย่างเก้อเขินว่า “ก็จริง ผลไม่ออกเร็วขนาดนี้หรอก”

ภายใต้สถานการณ์ปกติ ต่อให้เขาได้รับคัดเลือก ก็ยังต้องรอเวลาอีกสองสามวัน ยังมีการสัมภาษณ์รอบสองอีก…เฉินเฟยมีเดียไม่ใช่ทางเดินที่โรยด้วยกลีบดอกไม้

เจียงหยางซวี่ผ่อนคลายลง เขาตบบ่ารุ่นพี่บอกว่า “รุ่นพี่ กินข้าวหรือยัง เที่ยงนี้ผมเลี้ยงเอง พวกเราไปกินข้าวที่ร้านอาหารเล็กๆ ข้างนอกกันสักมื้อ!”

รุ่นพี่ยิ้มแย้มดีใจ “กำลังรอประโยคนี้ของนายอยู่เลย!”

เจียงหยางซวี่หัวเราะออกมา

ทั้งสองคนออกมาจากหอพัก ไปรับประทานอาหารกันข้างนอก

เดินไปถึงกลางทาง เจียงหยางซวี่ได้พบกับหญิงสาวหลายคน หนึ่งในนั้นทักทายเขา “เจียงหยางซวี่ พวกนายจะไปไหนกัน”

เจียงหยางซวี่อึ้ง ตอบกลับด้วยสำเนียงท้องถิ่นว่า “ออกไปกินข้าว…”

ขณะที่ตอบ สายตาของเขาตกไปอยู่ที่สาวสวยข้างกายฝ่ายตรงข้ามอย่างอดไม่ได้

สาวคนนี้เป็นรุ่นน้องในสาขาของเขา รู้จักกันมาเป็นปีแล้ว เขารู้สึกดีกับเธอมาก เพียงแต่ไม่กล้าจีบไม่กล้าสารภาพรัก แอบชอบอยู่ในใจเท่านั้น

เจียงหยางซวี่รู้สถานภาพของตัวเองดี เขาไม่ใช่คนที่โดดเด่นที่สุดในวิทยาลัยภาพยนตร์ที่มีแต่คนเก่งแห่งนี้ ในกระเป๋าก็มีเงินไม่มาก ยังต้องออกไปทำงานพิเศษ ขาดคุณสมบัติพื้นฐานในการจะมีแฟน