(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 698

ตอนที่ 698 บทเพลงสุดพิเศษบทเพลงหนึ่ง

หลังจาก ‘ความเสียใจหมื่นครั้ง’ ก็ต่อด้วย ‘ความรักของพวกเรา’ ซึ่งเป็นเพลงหลักของวงนิพพาน

หลังจากเก็บตัวมาช่วงหนึ่ง ลู่เฉินกับเฉินเฟยเอ๋อร์ได้สร้างบริษัทเฉินเฟยมีเดียร่วมกัน และเริ่มขยายกำลังอย่างช้าๆ พัฒนาไปหลายๆ ด้าน นอกจากเข้าวงการภาพยนตร์โทรทัศน์แล้ว ยังได้เซ็นสัญญาศิลปินเพื่อผลักดันสู่ตลาด

วงนิพพานและยังมีเก๋อเกินถ่าน่า ที่ได้ปรากฏตัวในคอนเสิร์ตเดอะวอยซ์คืนนี้ ก็มาเพื่อเหตุนี้เช่นกัน!

ขอเพียงเป็นคนตาแหลมก็จะดูออกว่า ลู่เฉินทุ่มเทผลักดันวงนิพพานเป็นอย่างมาก ก่อนหน้านั้นก็มีเทศกาลดนตรีเทียนฝู่ ครั้งนี้เขาได้พาวงนิพพานขึ้นเวทีอีกครั้ง และยังให้ฝ่ายหลังอยู่ในตำแหน่งเดียวกับตนเองอีกด้วย

บทเพลง ‘ความรักของพวกเรา’ หวังจิ้งเป็นคนร้องนำ ลู่เฉินเล่นกีตาร์เป็นตัวประกอบเท่านั้น

“ในความทรงจำมีภาพเลือนรางของวัยเยาว์ ก้อนเมฆล่องลอยอยู่บนท้องฟ้าสีฟ้าสด”

“ตอนนั้นเธอพูดว่า อยากจะจูงมือฉัน…”

‘ความรักของพวกเรา’ หลังจากวงนิพพานนำไปร้องในเทศกาลดนตรีเทียนฝู่เป็นครั้งแรกแล้ว ได้รับความนิยมอย่างมากในวงการเพลงจีนอย่างรวดเร็ว บทเพลงนี้เป็นผลงานเพลงเปิดตัวของวงนิพพาน และเป็นดั่งตัวแทนในขณะเดียวกัน

บรรดาแฟนเพลงในตอนนี้แน่นอนว่าคุ้นเคยอยู่แล้ว ถึงแม้เพลงนี้ไม่เหมาะที่จะร้องตาม แต่หวังจิ้งแสดงอารมณ์ต่อผลงานเพลงได้อย่างถึงใจ ไม่ทำให้บรรยากาศอันร้อนระอุที่ลู่เฉินสร้างมาหายไป แต่กลับยิ่งร้อนแรงและเข้มข้นมากขึ้น!

ตอนเธอร้องเพลงจบ เสียงปรบมือดังสนั่นไปทั่วทั้งงาน หลายคนปรบมือจนฝ่ามือแดง

“ขอบคุณค่ะ!”

หวังจิ้งตื่นเต้นมาก ตอนแรกเธอได้ร่วมงานเทศกาลดนตรีเทียนฝู่ก็นับว่าเป็นงานใหญ่มากแล้ว แต่เทียบกับขบวนทัพที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ได้อย่างสิ้นเชิง สนามกีฬาหวงหลงสามารถบรรจุผู้ชมได้ถึงเจ็ดหมื่นห้าพันคนเชียวนะ

ในวงการ ตำแหน่งของนักร้องไม่อาจเทียบกับดาราหนังระดับเดียวกันได้ แต่ในฐานะนักร้อง ความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไม่มีอะไรมากไปกว่าการได้ยืนอยู่บนเวทีที่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟ ได้รับเสียงปรบมือเชียร์จากผู้ชมนับหมื่นนับพัน

ความรู้สึกที่งดงามแบบนี้เหมือนกับได้ครอบครองโลกทั้งใบ ชวนให้รู้สึกเคลิบเคลิ้มตาม

เพียงแต่ความรุ่งโรจน์มักสั้นเสมอ เมื่อร้องจบทั้งสองผลงานเพลงแล้ว วงนิพพานก็ได้ลงจากเวที

แต่ลู่เฉินยังอยู่ต่อ

เขาไม่ได้ร้องเพลงต่อ…คืนนี้เขาร้องเยอะพอแล้ว แต่เป็นพิธีกรชั่วคราว

“เพลงต่อไปนี้…”

ลู่เฉินหัวเราะคิกคักพูดกับไมค์ว่า “ผมคิดว่าน่าจะเป็นบทเพลงเพลงหนึ่งที่พิเศษที่สุดในค่ำคืนนี้”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ไม่ว่าจะเป็นผู้ชมในงาน หรือพวกแฟนเพลงที่อยู่หน้าทีวีหรือคอมพิวเตอร์ ล้วนเกิดความสงสัยอย่างรุนแรง

คราวนี้เป็นเพลงอะไร สามารถทำให้ลู่เฉินพูดว่าพิเศษที่สุดได้

ได้ยินเพียงลู่เฉินเอ่ยต่อว่า “ผู้ที่ร้องเพลงนี้มีทั้งหมดสามคน ก่อนอื่นพวกเราช่วยกันต้อนรับนักร้องคนแรกก่อน เขาคนนั้นก็คือโค้ชคนหนึ่งของพวกเรา…”

“โค้ชเลี่ยวเจี่ย!”

เพิ่งจะสิ้นเสียงของลู่เฉิน ไฟสปอตไลต์ได้ส่องไปที่ทางเข้าเวที เงาร่างของเลี่ยวเจี่ยปรากฏขึ้นมาทันที

นักร้องเพลงร็อกรุ่นพี่คนนี้เปลี่ยนเสื้อนอกสไตล์ชาวร็อกของเขาเป็นเสื้อผ้าที่มีเอกลักษณ์ของชาวเผ่าทุ่งหญ้า เปรียบเสมือนผู้ชายที่แข็งแกร่งและสง่างามถือแส้ขี่ม้าวิ่งตะบึงไปในทุ่งหญ้า!

เปลี่ยนสไตล์เร็วเกินไปแล้วมั้ง

เหล่าผู้ชมบ้างก็หัวเราะ บ้างก็ตกใจ บ้างก็ประหลาดใจ และบ้างก็ปรบมือ

เลี่ยวเจี่ยจับไมค์อย่างจริงจัง เงยหน้าเดินไปตรงกลางเวทีอย่างมั่นคง ถ้าเห็นข้อความนี้จากที่อื่นโปรดกลับมาเยี่ยมเราบ้างนะ ไอรีนโนเวล ขอบคุนจ้า

ลู่เฉินยิ้มเอ่ยว่า “นักร้องคนที่สอง พวกคุณลองทายสิครับว่าเธอเป็นใคร”

เขาหมุนตัวทำมือเชื้อเชิญ แสงไฟสปอตไลต์ดวงที่สองส่องไปที่ตำแหน่งเดิมของเลี่ยวเจี่ย

ทว่าเปลี่ยนเป็นอีกคน

อีกฝ่ายหันหลังให้ผู้ชม ใส่ชุดสไตล์เผ่ามองโกลเหมือนกับเลี่ยวเจี่ย ทว่าเป็นชุดของผู้หญิง

ผู้คนมากมายด้านล่างเวทีร้องตะโกนชื่อเสียงดัง อย่างไรก็ตามดูวุ่นวายเป็นอย่างมาก

ลู่เฉินไม่ได้ปล่อยให้ทุกคนสงสัยนาน รีบไขปริศนาทันที “เธอก็คือ…”

“โค้ชซือฟาง!”

ยามที่ลู่เฉินตะโกนชื่อของซือฟางออกมา ซือฟางก็หมุนตัวหันมายิ้มให้คนเช่นกัน

เป็นซือฟางจริงๆ คนดูมากมายคิดไม่ถึงว่า เลี่ยวเจี่ยกับซือฟางจะร้องเพลงเดียวกัน แค่คิดก็รู้สึกสนุกแล้ว แล้วคนที่สามเป็นใครล่ะ