(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 701

ตอนที่ 701 ในที่สุดก็รอถึง

ตกดึก เมืองเจียงเฉิง เขตซีเฉิง

รถเมล์สาย 589 จอดเทียบป้ายรถเมล์อย่างมั่นคง เสียงประตูลมอัตโนมัติดัง ‘แช่’ ผู้โดยสารสองสามคนกระโดดลงจากประตูรถด้านหลังอย่างว่องไว และคนที่เยอะกว่านั้นได้เบียดกันเข้ามาในตัวรถที่แน่นมากอยู่ก่อนแล้วจากประตูหน้า

ภาพที่เหมือนกันเช่นนี้ เกิดขึ้นที่นี่ทุกวัน

หวังผู่สะพายเป้ เดินผ่านกลุ่มผู้คนที่รอเมล์คันต่อไปตรงป้ายรถเมล์ ภายใต้การนำทางของแสงไฟตอนกลางคืนรีบเดินจ้ำอ้าวไปบนถนนเส้นเล็กที่อยู่ไม่ไกลนัก

ทำงานยุ่งทั้งวัน บวกกับการเดินทางไปกลับที่ต้องเปลี่ยนจากรถไฟใต้ดินไปขึ้นรถเมล์ เขารู้สึกเหนื่อยมาก แต่ความสุขและความผ่อนคลายที่ได้กลับบ้านทำให้เขารีบเดินเร็วเป็นพิเศษ

เดินผ่านถนนเส้นเล็กแล้วเข้าไปในซอยแห่งหนึ่ง หวังผู่กลับมาถึงห้องเช่าของตัวเอง

เขาเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่เมื่อครึ่งเดือนก่อน

ที่นี่คือเขตชานเมืองอย่างสมบูรณ์ แต่เนื่องจากสังคมเมืองขยายอย่างต่อเนื่อง หมู่บ้านที่มีแต่เดิมค่อยๆ ถูกกลืนกิน แต่มีบางหมู่บ้านที่มีหลายสาเหตุให้รักษาเอาไว้ จึงกลายเป็นสิ่งที่เรียกว่าหมู่บ้านในเมือง

ใครก็รู้ว่า หมู่บ้านในเมืองช้าเร็วก็ต้องหมดไป ไม่ว่าจะเป็นความต้องการในเรื่องภาพลักษณ์ของเมืองหรือว่าความจำเป็นในการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ พวกมันไม่มีเหตุผลที่จะดำรงอยู่ต่อไป

พวกชาวบ้านจริงๆ แล้วยินดีที่จะย้ายบ้าน สันนิษฐานว่ามีค่าชดเชยที่มากพอ การย้ายบ้านเพราะถูกรื้อจนรวยหรือเป็นเศรษฐีข้ามคืนไม่ใช่เรื่องที่แปลกใหม่อะไร และเพื่อให้ได้รับค่าชดเชยที่มากกว่า พวกเขาได้แอบสร้างต่อเติมมั่วซั่วในหมู่บ้านโดยไม่ได้รับอนุญาต

สิ่งปลูกสร้างที่ฝ่าฝืนกฎหมายมากมายก็ไม่ได้ปล่อยให้ว่าง พวกชาวบ้านหลังจากตกแต่งห้องอย่างง่ายแล้วก็ปล่อยเช่า ใช้ค่าเช่าถูกๆ เพื่อรับผู้คนที่มาต่อสู้ดิ้นรนในเมืองเป็นจำนวนมาก

หวังผู่ก็เป็นหนึ่งคนในนั้น

สาเหตุที่เขาย้ายมาที่นี่ เพราะห้องเช่าเดิมขึ้นราคา

และถึงแม้ที่นี่จะอยู่ไกลไปนิด ต้องเสียเวลาเดินทางไปกลับจากที่ทำเงินเพิ่มขึ้นครึ่งชั่วโมง แต่มันดีตรงที่ราคาถูก และถึงแม้จะเป็นห้องที่ต่อเติมฝ่าฝืนกฎหมาย ทว่าน้ำไฟสายเน็ตล้วนมีครบ และยังมีห้องน้ำที่แยกอิสระอีกด้วย

หวังผู่คิดดีแล้ว ก่อนที่หมู่บ้านในเมืองจะถูกย้ายเพราะถูกรื้อ เขาจะอยู่ที่นี่ตลอด

หยิบกุญแจไขประตู หวังผู่เอื้อมมือไปเปิดไฟข้างกำแพง แสงไฟสีนวลขับไล่ความมืดออกไปทันที ส่องให้เห็นความรกของห้องนี้

เตียงหนึ่งเตียง ตู้เสื้อผ้าหนึ่งตู้ โต๊ะคอมพิวเตอร์หนึ่งตัวพร้อมเก้าอี้ เฟอร์นิเจอร์ภายในบ้านตกแต่งอย่างเรียบง่ายเนื่องจากหวังผู่เป็นหนุ่มโสด ดังนั้นจึงยากที่จะหลีกเลี่ยงความรกรุงรังแบบนี้

เขาทิ้งกระเป๋า ถอดเสื้อเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำล้างเหงื่อเหม็นทั้งตัวที่ไหลตอนเบียดอยู่ในรถก่อน

เมื่ออาบน้ำเสร็จออกมา หวังผู่รู้สึกหิวท้องร้องจ๊อกๆ

ห้องเช่านี้ไม่มีห้องครัว อยากจะทำกับข้าวต้องไปใช้ห้องครัวส่วนรวมข้างล่างตึก หวังผู่ก็ขี้เกียจ จึงใช้กาต้มน้ำร้อนต้มน้ำ หยิบถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกับไส้กรอกแฮมสองไม้ออกมาจากในตู้เสื้อผ้า

อาหารเย็นของกลุ่มมดงานในเมืองก็ง่ายแบบนี้แหละ

ระหว่างที่รอต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป หวังผู่นั่งบนเก้าอี้แล้วเปิดคอมพิวเตอร์

เมื่อก่อนตอนที่อยู่ห้องเช่าเก่า ตอนเย็นเขาจะไปที่ร้านอินเทอร์เน็ตเป็นประจำ ตอนนี้ย้ายห้องใหม่แล้ว ถึงแม้บริเวณใกล้ๆ จะมีร้านอินเทอร์เน็ต แต่ถึงอย่างไรก็ไม่สะดวกเหมือนก่อน ดังนั้นจึงขอสายอินเทอร์เน็ตมาจากเจ้าของห้องโดยตรง แล้วเล่นอินเทอร์เน็ตที่บ้านไปเลย ประหยัดเงินได้ไม่น้อย

หวังผู่เปิดเว็บหนังสือสองสามเว็บอย่างคล่องแคล่ว อย่างแรกเข้าไปดูในชั้นวางหนังสือของบัญชีที่ใช้ว่ามีอัปเดตหรือไม่

ไม่เหมือนกับคนอายุรุ่นเดียวกันมากมาย แต่ก็คล้ายกับคนอายุรุ่นเดียวกันอีกเยอะแยะ งานอดิเรกส่วนใหญ่ของหวังผู่ไม่ไช่การเล่นเกมหรือคุยเฟยซวิ่นอะไร แต่คือการอ่านนิยายออนไลน์

เขารีบกลืนบะหมี่ลงไป รีบดึงกระดาษทิชชูออกมาเช็ดเศษบะหมี่ที่ติดอยู่หน้าจออย่างลนลาน

เวลานี้หน้าจอคอมพิวเตอร์ของหวังผู่ แสดงให้เห็นโพสต์ข้อความอันหนึ่งที่เพิ่งโพสต์เมื่อครู่ และเจ้าของบล็อกก็คือนักเขียนของ ‘กระบี่เย้ยยุทธจักร’…อี้จินกู่!

ไม่แปลกใจเลยที่หวังผู่จะตกตะลึงเช่นนี้ อย่างแรกเขาเป็นแฟนคลับตัวยงของ ‘อี้จินกู่’ และยังเป็นนักอ่านที่อ่านก่อนคนแรกๆ ไม่เพียงแต่ซื้อหนังสือเล่มจริงของ ‘กระบี่เย้ยยุทธจักรเท่านั้น’ แต่ยังอ่านหนังสือชุดนี้อย่างน้อยสามรอบ!

ในมือของหวังผู่ ยังมีกลุ่มนักอ่านแฟนคลับนับพันของ ‘กระบี่เย้ยยุทธจักร’ อีกห้ากลุ่ม ปกติแล้วเขาไม่ค่อยเล่นเฟยซวิ่น หากเล่นเฟยซวิ่นโดยพื้นฐานแล้วจะเข้าไปพูดคุยเรื่องราวในหนังสือกับพวกนักอ่านในกลุ่มมากกว่า

แน่นอนว่ามีนักเขียนอยู่ด้วย

เพียงแต่ ‘อี้จินกู่’ ลึกลับมากจริงๆ จนถึงตอนนี้เขาไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณะเลย กระทั่งเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ยังไม่รู้ ข้อความในบล็อกมีอยู่น้อยนิด หนึ่งเดือนมากสุดโพสต์บล็อกแค่สองสามโพสต์เท่านั้น และไม่ค่อยได้มีเนื้อหาอะไรมากนัก

แต่เมื่อครู่ข้อความที่เพิ่งโพสต์ใหม่ของ ‘อี้จินกู่’ กลับไม่เหมือนกัน

“อี้จินกู่” กำลังจะออกหนังสือใหม่แล้ว!

วินาทีนี้ หวังผู่รู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลอาบหน้า

เขาอยากร้องเพลงดังๆ “รอมานานแล้วในที่สุดก็มีวันนี้ ความฝันอันยาวนานในที่สุดก็เป็นจริง!”

เพลงนี้เป็นเพลงใหม่ของหลิวกั่งเซิงราชาเพลงแห่งฮ่องกง ลู่เฉินเป็นคนแต่งเนื้อร้องและทำนอง ช่วงนี้ดังมากในประเทศจีน

หวังผู่รู้สึกว่าเนื้อเพลงสองสามประโยคนี้เหมาะสมกับอารมณ์ของเขาในตอนนี้ที่สุด!

………………………………………………………………………