(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 712

ตอนที่ 712 เทียบไหล่

ประธานาธิบดีสหรัฐ?

ประโยคสุดท้ายของเมอร์ฟี ทำให้ลู่เฉินรู้สึกเหมือนได้รับความเมตตาเล็กน้อย

ร็อกแซนน์ เลสเตอร์เป็นประธานาธิบดีสหรัฐคนปัจจุบัน เป็นประธานาธิบดีหญิงคนแรกในประวัติศาสตร์สหรัฐอเมริกา และคุณปู่ของเธอแมคอดัมส์ เลสเตอร์ ก็เป็นประธานาธิบดีคนที่สี่สิบของสหรัฐอเมริกา

ประธานาธิบดีหญิงเก่งและเข้มแข็งคนนี้เกิดในครอบครัวนักการเมือง มีชื่อเสียงมากทั้งในประเทศสหรัฐและต่างประเทศ นอกจากนี้ยังได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ ปีนี้เป็นการดำรงตำแหน่งสมัยที่สองของเธอ

ลู่เฉินเคยเห็นข่าวของร็อกแซนน์ในประเทศจีนอยู่ไม่น้อย คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะมีวันหนึ่งได้พบปะพูดคุยกับประธานาธิบดีหญิงแห่งสหรัฐคนนี้ คงได้แต่พูดว่าโชคชะตาเป็นสิ่งที่อัศจรรย์มากจริงๆ!

หลังจากจบการสนทนากับคุณเอฟบีไอแล้ว ลู่เฉินได้ตื่นสนิท

เขาหยิบโทรศัพท์ที่ชาร์จแบตเตอรี่เต็มแล้วขึ้นมา เปิดเครื่องดูตอนนี้ที่อเมริกาเป็นเวลาสองทุ่มสี่สิบนาที คราวนี้นอนนานมากพอแล้ว เสียดายที่ต้องปรับเวลาต่อ

ตี๊ดๆๆ!

ลู่เฉินกำลังคิดอยู่ จู่ๆ โทรศัพท์ของเขาก็ส่งเสียงสั่น และสั่นติดต่อกันไม่หยุด

โทรศัพท์เครื่องนี้รับข้อความเป็นจำนวนมาก!

โทรศัพท์เครื่องนี้ของลู่เฉินใส่เบอร์ส่วนตัว รายชื่อในโทรศัพท์นอกจากครอบครัวคนรักแล้วก็คือเพื่อนสนิท และมีเพียงคนที่มีรายชื่ออยู่ในโทรศัพท์เท่านั้นถึงจะโทรและส่งข้อความเข้ามาได้

ข้อความมากมายขนาดนี้รู้สึกน่าตกใจมาก เขาลองเลื่อนดูคร่าวๆ พบว่าเกือบทุกคนโทรมาหาตัวเอง และยังส่งข้อความมาหาเป็นจำนวนมาก!

ดูเหมือนจะทำเรื่องใหญ่โตเกินไป…

ลู่เฉินรีบโทรหาแม่ พี่สาว และแฟนของตัวเองก่อน เพื่อบอกว่าตัวเองปลอดภัยดีกำลังพักอยู่ในโรงแรม และบอกให้ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงตัวเอง เดี๋ยวก็กลับประเทศแล้ว

เวลานี้ลู่เฉินเพิ่งรู้ว่า มีคนปล่อยวิดีโอที่แอบถ่ายตอนอยู่บนเครื่องบิน และเนื่องจากวิดีโอถูกส่งไปถึงประเทศจีนคนอื่นถึงจำเขาได้

ตอนนี้ฐานะของเขาถูกเปิดเผยหมดแล้ว!

ลู่เฉินเตรียมใจเรื่องนี้แล้ว อย่างไรก็ตามถึงแม้วันนี้ไม่เปิดเผยข้อมูล วันพรุ่งนี้ก็ปิดนักข่าวไม่ได้อยู่ดี เป็นแค่เรื่องของเวลาว่าจะช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง

เขากับเฉินเฟยเอ๋อร์โทรคุยกันนานมากที่สุด เริ่มจากถามถึงเหตุการณ์ในประเทศก่อน จากนั้นลู่เฉินต้องพูดให้แฟนสาวล้มเลิกความคิดที่จะบินมาอเมริกาด้วยตัวเอง

จนกระทั่งเสียงกริ่งประตูดังขึ้น

เขาบอกเฉินเฟยเอ๋อร์ก่อน แล้วจึงวางสายวิ่งไปเปิดประตู

คนที่อยู่ปรากฏตัวหน้าประตูก็คือหลี่มู่ซือ จากนั้นยังมีพนักงานโรงแรมคนหนึ่งเข็นรถอาหารเข้ามา

“ตื่นแล้วใช่ไหม”

หลี่มู่ซือยิ้มพรายเอ่ยว่า “เดิมทีตอนเย็นอยากจะเลี้ยงข้าวมื้อใหญ่กับนาย แต่ฉันรู้ว่าตอนนี้นายคงจะยุ่งมาก รับโทรศัพท์ไม่ทันใช่ไหมล่ะ ดังนั้นฉันจึงสั่งให้พนักงานโรงแรมเอาอาหารเย็นขึ้นมาส่ง”

ลู่เฉินรู้สึกหิวมากจริงๆ ยิ้มเอ่ยว่า “งั้นต้องขอบคุณมากๆ ครับ!”

พนักงานเข็นรถเข้ามา วางอาหารรสเลิศแต่ละอย่างลงบนโต๊ะอาหารของห้องชุดอย่างคล่องแคล่ว

สุดท้ายเขาได้วางดอกไม้สดและเทียนไข

หลี่มู่ซือให้ทิปเพื่อให้พนักงานออกไป แล้วนั่งลงหน้าโต๊ะพร้อมกับลู่เฉิน

ลู่เฉินก็ไม่เกรงใจ หยิบมีดกับส้อมขึ้นมากินคำใหญ่

หลี่มู่ซือกินข้าวเย็นแล้ว เธอรินไวน์แดงให้ตัวเอง ถืออยู่ในมือแล้วจิบอย่างช้าๆ

ใช้แววตาที่ยั่วยวนมีเสน่ห์คู่นั้นกวาดตามองลู่เฉินอย่างไม่เกรงใจ

ถึงแม้ทั้งสองฝ่ายจะสนิทกันมาก แต่สายตาแบบนี้ของหลี่มู่ซือทำให้ลู่เฉินรู้สึกขนลุกซู่ และอดไม่ได้ที่จะถาม “พี่มู่ซือ พี่มองผมแบบนี้ทำไมครับ ไม่รู้จักกันแล้วเหรอ”