(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 768

ตอนที่ 768 สงครามหมื่นล้าน (1)

โรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้อู่เฉิง เขตเจเอ็น กรุงโซล

อาคารก่อสร้างพื้นที่ขนาดสิบเอเคอร์นี้ เคยเป็นที่พักอาศัยของนายทหารระดับสูงท่านหนึ่งในช่วงที่ญี่ปุ่นยึดครองเกาหลี เพราะฉะนั้นสไตล์ยังคงเป็นแบบญี่ปุ่น แต่ยังคงรักษาแก่นของบ้านเรือนแบบเกาหลีไว้ กำแพงสีขาวกระเบื้องหลังคาสีดำซ่อนอยู่ท่ามกลางร่วมไม้เขียวขจี เป็นทิวทัศน์ที่สวยงามอย่างหนึ่ง

ประตูใหญ่ของโรงเรียนอู่เฉิงกำลังเปิดอยู่ แผ่นป้ายคำขวัญสีดำที่แขวนอยู่ภายใต้ชายคาระเบียงเขียนไว้ว่า ‘โรงเรียนอู่เฉิง’ ตัวหนังสือภาษาจีนเคลือบทองสี่ตัวส่องสะท้อนเป็นประกายภายใต้แสงอาทิตย์ อำนาจของปลายพู่กันมีพลังอันโดดเด่น

ตัวหนังสือสี่ตัวนี้หลี่เจ๋อเฉิงเป็นคนเขียนด้วยตัวเอง เขาได้รับกรรมสิทธิ์ของอาคารหลังนี้เมื่อสิบปีก่อน จึงใช้สถานที่แห่งนี้ถ่ายทอดวิชา และกลายเป็นโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้แห่งที่สิบนอกจากเก้าแห่ง เป็นหัวใจหลักของการต่อสู้รูปแบบใหม่

ผู้ชายสิบคนสวมชุดเทควันโดแบบดั้งเดิมยืนเรียงแถวซ้ายขวา ต้อนรับผู้มาเยือนอย่างอลังการ

พวกเขาล้วนเป็นคนหนุ่ม มีความเลือดร้อนและโอหัง ขณะที่โน้มตัวทำความเคารพ พวกเขาได้จ้องมองไปยังลู่เฉินที่เดินข้ามธรณีประตูเข้ามาด้วยสายตาอยากลองของ นัยน์ตาเป็นประกายดั่งดอกไม้ไฟ!

ทุกคนรู้ว่า คนนี้มาจากประเทศจีน และมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพวกเขา มาที่นี่เพื่อมาท้าสู้กับหลี่เจ๋อเฉิงปรมาจารย์ที่พวกเขาเคารพเป็นอย่างยิ่ง

ลูกศิษย์พวกนี้ของหลี่เจ๋อเฉิง เชื่อว่าหลี่เจ๋อเฉิงสามารถชนะได้แน่ ดังนั้นพวกเขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าตัวเองจะได้ออกไปสู้แทน จะซัดลู่เฉินให้ล้มไปเลย!

ลู่เฉินไม่สนใจสายตาของพวกเขา เดินชมโรงเรียนอู่เฉิงที่สวยงามแห่งนี้ด้วยสีหน้านิ่งเฉย

ไม่ว่าจะเป็นญี่ปุ่นหรือเกาหลีใต้ อาคารแบบโบราณล้วนสืบทอดแก่นแท้มาจากของอาคารก่อสร้างแบบจีน อาคารก่อสร้างหลังนี้ที่มีประวัติยาวนานเกือบร้อยปีก็ไม่มีข้อยกเว้น บรรยากาศเงียบสงบและสวยงาม มีสไตล์เฉพาะตัวผ่านโลกมาอย่างโชกโชนตามกาลเวลา

หลี่เจ๋อเฉิงยืนอยู่ด้านในประตูใหญ่ เพื่อต้อนรับการมาถึงของลู่เฉิน

ปรมาจารย์เทควันโดของเกาหลีใต้ผู้นี้มีอายุสามสิบห้าปี เขาเริ่มเรียนเทควันโดตั้งแต่อายุห้าขวบ อาจารย์คือชุยหงซี แต่ก็เป็น ‘ผู้ทรยศ’ ในสำนักของชุยหงซี เขามีชีวิตที่เป็นตำนานในช่วงหนึ่ง

“คุณลู่เฉิน…”

เมื่อเห็นลู่เฉิน หลี่เจ๋อเฉิงโน้มตัวทักทายอย่างมีมารยาท “ยินดีต้อนรับคุณมาเยือนโรงเรียนอู่เฉิงครับ”

เขาพูดภาษาจีนได้ชัดมาก พูดชัดถ้อยชัดคำกระทั่งเกินระดับมาตรฐานของคนจีนอีกหลายคน อันที่จริงปรมาจารย์เทควันโดผู้นี้ยกย่องสรรเสริญภาษาจีนและวัฒนธรรมจีนเป็นอย่างมาก ไม่เพียงแต่พูดภาษาจีนได้คล่องแคล่ว แต่ยังชำนาญการเขียนพู่กันจีนด้วย

พวกลูกศิษย์ที่อยู่โดยรอบหลี่เจ๋อเฉิงต่างแสดงสีหน้าประหลาดใจไม่หยุด เพราะหลี่เจ๋อเฉิงต้อนรับคนอื่นอย่างสุภาพและอลังการแบบนี้น้อยมาก โดยเฉพาะเด็กรุ่นน้อง ได้รับการจับมือจากเขาก่อนถือว่าเป็นเกียรติอันยิ่งใหญ่แล้ว

ลู่เฉินก็โน้มตัวเคารพและทักทายเหมือนกัน “สวันดีครับ คุณหลี่เจ๋อเฉิง รบกวนช่วยชี้แนะด้วยนะครับ!”

เขายืดตัวขึ้น สบตากับหลี่เจ๋อเฉิง

แตกต่างจากพวกลูกศิษย์ วันนี้หลี่เจ๋อเฉิงใส่ชุดฮันบกโบราณ เขามีรูปร่างผอมสูง ผมสั้น หน้าตาแน่วแน่ สายตาเป็นประกาย แค่มองก็รู้สึกว่าเป็นคนที่แข็งแกร่งและมีปณิธานแน่วแน่มาก

หลี่เจ๋อเฉิงแขนยาวมาก ข้อนิ้วหนาและใหญ่ทั้งสองข้าง ผิวหนังหยาบหนา

ความประทับใจแรกที่ปรมาจารย์เทควันโดผู้นี้มอบให้กับลู่เฉินคือบุคลิกของเขา ไม่มีอารมณ์โกรธก็น่าเกรงขามดั่งขุนเขา ไม่ว่าพลังใดๆ ก็ไม่อาจสั่นคลอน

ลู่เฉินได้ศึกษาข้อมูลของหลี่เจ๋อเฉิงเมื่อสองวันก่อน ในบทความหนึ่งเคยมีนักเทควันโดระดับสูงคนหนึ่งได้บรรยายเกี่ยวกับเขา บอกว่าในฐานะคู่ต่อสู้ที่ไปยืนตรงหน้าหลี่เจ๋อเฉิง สามารถรักษาความสงบใจได้ถือว่าเยี่ยมแล้ว

ตอนนั้นลู่เฉินคิดว่าพูดเกินจริงไปหรือเปล่า ตอนนี้ได้มาเห็นบุคคลระดับปรมาจารย์กับตาตัวเอง ถึงได้เข้าใจว่าบทความนี้ไม่ได้มั่วขึ้นมา!

ตอนที่ลู่เฉินกำลังพิจารณามองหลี่เจ๋อเฉิง ขณะเดียวกันหลี่เจ๋อเฉิงก็พิจารณามองเขาเช่นกัน