(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 78

ตอนที่ 78 บทเพลงแห่งกาลเวลา!

ในโลกความฝันของลู่เฉิน เพลง ‘ดอกไม้เหล่านั้น’ เป็นเพลงชื่อดังของนักร้องมากความสามารถคนหนึ่ง

เสียงที่ทุ้มต่ำ เพราะพริ้ง และยังแฝงไปด้วยความเศร้าโศก ทำให้ผู้คนนับไม่ถ้วนซาบซึ้งตรึงใจ และถูกนักร้องเพลงโฟล์คนำไปร้องใหม่อยู่หลายครั้ง ทั้งยังมักจะถูกร้องในงานเลี้ยงอำลาในโรงเรียนอยู่บ่อยๆ ยิ่งกว่านั้นคือในงานเลี้ยงจบการศึกษา

แม้ว่าจะเป็นคนละห้วงเวลา เสน่ห์ของเพลงนี้ก็ไม่มีจืดจางเลย

มันสามารถดึงอารมณ์ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่เบื้องลึกในจิตใจของคน โดยเฉพาะคนที่เคยรัก เคยคิดถึง เคยเสียใจ เคยเจ็บปวด แน่นอนว่าจะต้องมีอารมณ์ร่วม จึงเกิดเสียงเรียกร้องอย่างรุนแรงเป็นธรรมดา

ดังนั้นจึงมีหญิงสาวหลายคนน้ำตาไหล ในเนื้อเพลงเต็มไปด้วยความทรงจำอันสวยงาม เต็มไปด้วยความคิดถึงคะนึงหา สุดท้ายจบลงด้วยการลาจาก…พวกเราต่างคนต่างไปสุดขอบฟ้าตามทางของตัวเอง!

ในเพลง ‘ดอกไม้เหล่านั้น’ ลู่เฉินทุ่มเทความจริงใจทั้งหมดของตัวเองลงไป

เขาใช้เพลงนี้เพื่อเป็นการบอกลาช่วงวัยรุ่นในมหาวิทยาลัยของตัวเอง

“ดอกไม้เหล่านั้น ขอบคุณครับ!”

ลู่เฉินก้มตัวโค้งลงตั้งฉากกับพื้น

เสียงปรบมือเหมือนปะทุขึ้นมากลางอากาศ ราวกับระเบิดในสมรภูมิรบ ทั้งรุนแรงและยาวนาน!

หญิงสาวหลายคนลุกขึ้นยืน ดวงตาของพวกเธอรื้นไปด้วยน้ำตา ออกแรงปรบมือคู่งามอ่อนนุ่ม ถึงจะปรบมือจนฝ่ามือแดง เจ็บแล้วก็ไม่สนใจ

พวกชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน พวกเขาแสดงความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมามากกว่า นั่นคือเปล่งเสียงตะโกนโห่ร้อง

“ร้องได้ดี!” “ร้องอีกรอบ!” “ร้องอีกเพลง!”…

ไม่นาน เสียงเรียกร้องทั้งหมดเหลือเพียงคำสั้นๆ คำเดียวว่า เอาอีก!

“เอาอีก!”

ชายหนุ่มและหญิงสาวเหล่านี้ยังไม่เคยเผชิญความจริงของสังคมโลก พวกเขายังรักษาความซื่อตรงในจิตใจไว้ได้

พวกเขาชื่นชอบ พวกเธอปลาบปลื้ม พวกเธอและพวกเขาปรบมือด้วยความชื่นชมอย่างไม่ยั้ง

ลู่เฉินลุกขึ้นยืน พยักหน้าเอ่ยว่า “ขอบคุณครับ!”

เขาผ่อนลมหายใจยาว จากนั้นหันหลังกลับไปด้านหลังเวที

จบแล้ว

“เอาอีก!” “เอาอีก!” “เอาอีก!”

แต่ว่าเสียงเชียร์ที่พร้อมเพรียงกันจากเบื้องล่างเวทีไม่ได้จางหายไปเพราะการจากไปของลู่เฉิน กลับยิ่งรุนแรงมากขึ้น แรงเรียกร้องที่ถาโถมเหมือนกับจะทำให้หลังคาห้องประชุมถล่มลงมาเลยทีเดียว!

เสียงห้าวของชายหนุ่ม เสียงแหลมเล็กของหญิงสาว ผสมผสานกันเป็นเสียงเดียว

“เอาอีก!”

เหล่าอธิการบดีและคณาจารย์ที่นั่งอยู่สองแถวหน้าสุดพากันนั่งไม่ติด พวกเขายืนขึ้นหันหลังกลับมา โบกมือให้นักศึกษาเงียบสงบลง อย่าได้รบกวนการแสดงต่อไป

แต่ไม่มีใครสนใจพวกเขา อำนาจของพวกเขาหมดสิ้นลงตั้งแต่วันจบการศึกษาแล้ว!

หลายคนทำหน้าเหลอหลา ไม่รู้จะจัดการอย่างไรจึงดี ถึงอย่างไรก็เกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้นในการแสดงวันจบการศึกษาน้อยมาก ปกติแล้วไม่เคยมี

แม้แต่ลู่เฉินยังคิดไม่ถึง

เขากำลังจะเดินลงจากเวที พิธีกรของงานก็วิ่งเข้ามาขวางเขาเอาไว้

“ลู่เฉิน นายกลับขึ้นไปบนเวทีร้องอีกเพลงหนึ่ง!”

นักศึกษามหาวิทยาลัยชอบวู่วาม ยิ่งถ้าสถานการณ์ควบคุมไม่อยู่ อาจจะเกิดเรื่องร้ายแรงตามมาได้

สีหน้าของพิธีกรซีดเผือด

“ได้!”

ลู่เฉินรับรู้ถึงความรุนแรงของปัญหา หันหลังกลับไปกลางเวที

เขาปรากฏตัวขึ้นบนเวทีอีกครั้ง เสียงเรียกร้องสงบลงอย่างรวดเร็ว แต่ทุกคนยังคงยืนอยู่

ลู่เฉินเรียบเรียงความคิด แล้วพูดใส่ไมโครโฟนว่า “ขอบคุณทุกคนนะครับ ขอบคุณพวกคุณที่ชอบในเพลงของผม ถ้าอย่างนั้นผมจะร้องอีกเพลงมอบให้พวกคุณ เป็นเพลงที่ผมเขียนเองเหมือนกัน หวังว่าทุกคนจะชื่นชอบ”

“ชื่อของมันคือ บทเพลงแห่งกาลเวลา!”

เสียงปรบมือกระหึ่มอีกครั้ง ราวกับเสียงฝนที่กระหน่ำลงบนใบกล้วย

แต่แล้วก็หายหมดจบสิ้นภายในชั่วพริบตา

เพราะลู่เฉินเริ่มร้องเพลงแล้ว

“เวลาจ๋า เธอเดินช้าๆ หน่อย โลกแก่ขึ้นอีกปีแล้ว

จะให้ฉันไม่รีบร้อนได้อย่างไร

วัยสดใสกำลังจากลา

หลายปีขนาดนี้

เธอชอบบอกว่าเจอกันทีไรไม่เคยเปลี่ยนไป

แต่รูปภาพกลับบันทึกใบหน้าอันเยาว์วัยไว้แล้ว

สิ่งที่ไม่เปลี่ยนไปคือ

ความไร้เดียงสานี้

สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ

กาลเวลานี้

ช่วงวัยรุ่นหลายปีนั้น

จากไปไม่หวนกลับคืน

ได้พบคนที่ทำให้ฉันคิดถึง

โลกนี้ก็ยังเป็นโลกนี้

แต่ไม่มีเธอกับฉันอีกแล้ว

…”

เขาร้องเพลงเล่นกีตาร์ไปตามใจคิด ลู่เฉินร้องเพลงได้อย่างจับใจ ให้เสียงเพลงดึงดูดผู้คนให้ย้อนเวลากลับไปลิ้มรสชาติสวยงามที่เคยได้รับ ทบทวนถึงผู้คนที่ผ่านเข้ามาในช่วงชีวิตของตนคนแล้วคนเล่า

เพลงนี้มีความเศร้าเหมือนเพลง ‘ดอกไม้เหล่านั้น’ แต่มีความโหยหาวันวานมากกว่า

เหมือนกับท่อนสร้อยที่ร้องว่า

“…

ช่วงเวลานี้ สั่นไหว สั่นไหว

ช่วงเวลานี้ หมุนไป หมุนไป

ช่วงเวลานี้ สั่นไหว สั่นไหว

ช่วงเวลานี้ มันหมุนไป หมุนไป!