(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 91

ตอนที่ 91 หวังจิ้ง

ตอนที่ลู่เฉินเห็นหวังจิ้งเป็นครั้งแรก เขารู้สึกว่า…

ผู้ชายคนนี้เท่จัง!

จากนั้นเขาถึงรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิด ฝ่ายนั้นไม่ใช่ผู้ชาย แต่เป็นหญิงสาวคนหนึ่ง

เป็นหญิงสาวที่ดูเท่ไม่เบาคนหนึ่ง

ส่วนสูงประมาณ 175 เซนติเมตร เรียวขายาวกลมมนถูกหุ้มด้วยกางเกงยีนส์เนื้อบางสีฟ้า ด้านบนสวมเสื้อยืดสกรีนลายทำเอง ทรงผมของเธอตัดสั้นมาก จึงทำให้ดูสะอาดสะอ้านหมดจดเป็นพิเศษ

หญิงสาวคนนี้สะสวย ทั้งดวงตา จมูก หรือว่าริมฝีปากและคางต่างก็รับกันดีตามอัตราส่วนที่สมบูรณ์ แต่เธอไม่ได้แต่งหน้าให้ดูเย้ายวนหรือจัดจ้านจนเกินไป กลับให้ความรู้สึกที่ห้าวหาญอย่างบอกไม่ถูก

สิ่งที่ติดตาตรึงใจลู่เฉินคือ ดวงตาของเธอที่ทอประกายสดใสราวกับดวงดาว

“นี่ลูกสาวของผม หวังจิ้ง…”

หวังฉางเซิงแนะนำให้รู้จักกันทั้งสองฝ่าย

“คุณคนนี้เป็นลูกค้าคนใหม่ของสตูดิโอเรา คุณลู่เฉิน”

“สวัสดีค่ะ!”

หวังจิ้งยื่นมือออกมาให้ลู่เฉินจับอย่างใจกว้าง “ยินดีต้อนรับเข้าสู่สตูดิโอเนี่ยผาน”

ลู่เฉินจับมือกับเธอ “สวัสดีครับ”

เมื่อนั่งลงใหม่แล้ว ลู่เฉินก็ส่งเนื้อเพลงที่ถ่ายเอกสารเตรียมมาแล้วให้เธอ ถามว่า “ผมอยากให้สตูดิโอของคุณช่วยผมทำดนตรีและอัดเสียงให้ ภายในเวลาสองวันเสร็จทันไหมครับ”

หวังจิ้งขมวดคิ้ว รับกระดาษถ่ายเอกสารมาดู

เธอดูอย่างตั้งใจ ทั้งยังลองฮัมออกมาเป็นเพลงเบาๆ เสียงตัวโน้ตที่เปล่งออกมาชัดเจนถูกต้องที่สุด

คิ้วที่ขมวดกันอยู่คลายออก สีหน้าของเธอส่อแววอึ้งทึ่ง

ผ่านไปครู่หนึ่ง หญิงสาวสุดเท่เงยหน้าขึ้นถามว่า “คุณลู่ เพลงนี้คุณเขียนเองหรือคะ”

ลู่เฉินพยักหน้า “ใช่ครับ”

ชื่อผู้แต่งเนื้อเพลงด้านบนโน้ตเพลงก็พิมพ์ชื่อของเขาอยู่

หวังจิ้งถามอย่างสงสัย “เพลงนี้เขียนได้ดีมากเลย ทำไมคุณถึงมาหาฉันให้ทำเพลงให้คะ”

“หวังจิ้ง!”

ลู่เฉินยังไม่ทันตอบ หวังฉางเซิงก็ถลึงตาใส่เธออย่างดุดัน

“คุณลู่ถามว่าเพลงจะทำเสร็จภายในสองวันไหม แกถามนอกเรื่องไปทำไม”

หวังฉางเซิงรู้นิสัยของลูกสาวดี กลัวว่าเธอจะทำให้ลูกค้าที่ได้มาอย่างยากลำบากตกใจเผ่นหนีไปเสีย

หวังจิ้งเบะปาก เธอไม่ได้โต้แย้งบิดา แต่ความนิ่งเงียบและสีหน้าดื้อดึงที่แสดงออกมา ทำเอาบรรยากาศในห้องรับแขกเล็กๆ นั้นเต็มไปด้วยความอึดอัดขัดเขิน

ลู่เฉินกระแอม กำลังจะอธิบายให้ฟัง หวังจิ้งก็พูดแทรกขึ้นว่า “สองวันรีบเกินไป ฉันไม่รับประกันได้ว่าจะทำผลงานได้ดี ให้เวลามากกว่านี้ได้ไหม”

ลู่เฉินตอบว่า “เรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับ วันที่10 ผมต้องเข้าร่วมแข่งขันรายการของช่องปักกิ่ง แต่เนื้อเพลงกับดนตรีจะต้องส่งไปก่อน ผมเลยไม่สามารถยืดเวลาให้ได้ แต่ผมก็ไม่ได้เรียกร้องให้ผลงานออกมาดีมาก”

“ขับร้องให้ก้องจีน?”

คิ้วของหวังจิ้งขมวดขึ้นมาอีกครั้ง

“ในเมื่อสำคัญขนาดนี้ ทำไมไม่มาให้เร็วกว่านี้ล่ะ”

ลู่เฉินยิ้มขมขื่น

ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าทำไมหวังฉางเซิงถึงต้องลำบากตรากตรำไปหาลูกค้าที่ตึกเต๋อหลง นิสัยของหวังจิ้งมักทำให้ลูกค้าไม่พอใจได้ง่าย กิจการของสตูดิโอจะดีได้อย่างไร

ลู่เฉินไม่โกรธ คนที่เก่งมีความสามารถส่วนใหญ่จะมีนิสัยไม่เหมือนคนทั่วไป

จบจากวิทยาลัยการดนตรีปักกิ่ง น่าจะควรค่าให้น่าเชื่อถือ

แต่หวังฉางเซิงพ่อของเธอเกือบจะร้องไห้อยู่แล้ว

“หวังจิ้ง…”

หวังจิ้งเงยหน้าขึ้น บอกว่า “สองวันก็ได้ แต่ค่าทำเพลงสองหมื่นหยวน!”

สองหมื่น?

สีหน้าของลู่เฉินเหยเก…คุณผู้หญิง ผมเป็นคนคุยง่ายอยู่แล้ว คุณอย่าเอาเปรียบผมให้มากเกินไปนะ!

หนึ่งเพลงสองหมื่นหยวน แค่การเรียบเรียงดนตรีกับการประกอบทำนอง เขาต้องวิ่งมาไกลถึงสตูดิโอเนี่ยผานเชียวหรือ

ลู่เฉินหันไปมองหวังฉางเซิงที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างอดไม่ได้

ลู่เฉินสนใจ ถามว่า “ที่นี่มีกีตาร์ไหมครับ?”

สตูดิโอเนี่ยผานไม่เพียงแต่มีกีตาร์ ยังมีเครื่องดนตรีชุดเล็กทั้งวงอีกด้วย

มีผู้ที่เดินตามกีตาร์เข้ามา เป็นสมาชิกวงดนตรีที่รวมหวังจิ้งด้วยสี่คน อีกสามคนเป็นชายหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ พวกเขายืนอยู่ในห้องควบคุมเสียง มองลู่เฉินร้องเพลงผ่านห้องกระจกใส

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ลู่เฉินได้เข้าห้องอัด แต่ในความฝัน สวีป๋อเป็นแขกประจำของห้องอัดเสียง

เพียงแต่เพลงที่สวีป๋ออัดส่วนใหญ่เป็นเพลงของคนอื่น เพื่อหาเงินเลี้ยงชีพ เขามักร้องเสียงคอรัสประกอบ ร้องเสียงเสริมหรือร้องเสียงประสาน ไม่เคยออกอัลบั้มเป็นของตัวเอง

ความทรงจำผุดขึ้นมา ลู่เฉินกอดกีตาร์ไว้ หลับตาหันหน้าเข้าใส่ไมโครโฟน ผ่านไปครู่ใหญ่ก็ยังไม่ลืมตา

ในห้องด้านนอก ชายหนุ่มคนหนุ่มกลั้นขำเบาๆ

“หึๆ ไม่ได้ถ่ายหนังสักหน่อย…”

ชายหนุ่มอีกคนที่สวมเสื้อยืดสีดำยืนอยู่ข้างกันพูดเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “นายไม่เข้าใจ นี่ถึงเรียกว่าทำอารมณ์”

ชายหนุ่มที่ตัวเล็กกว่ายักไหล่ ทำท่าทีอดขำไม่ได้

หวังจิ้งยืนกอดอกอยู่ไม่ได้พูดอะไร ดวงตาของเธอจับจ้องที่ลู่เฉิน ริมฝีปากเผยรอยยิ้มเล็กน้อย

โชคดีที่หวังฉางเซิงเพิ่งออกไป ไม่เช่นนั้นคงต้องโมโหพวกเขาเป็นการใหญ่แน่

หวังฮุยขมวดคิ้ว ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแล้วก็ไม่พูด

นักดนตรีเหล่านี้ยังรู้จักพอ ไม่ได้ล้อเล่นมากเกินไป ต่างกลั้นความขบขันเอาไว้

แต่ความคิดในใจเป็นอย่างไรนั้น มีแต่พวกเขาที่รู้ตัวเองดีที่สุด

ลู่เฉินในห้องอัดเสียงไม่ได้ยินบทสนทนาจากด้านนอก เมื่อรู้สึกว่าอารมณ์ของเขาถูกปรับจนดีพร้อมที่สุดแล้ว เขาลืมตาขึ้นแล้วพยักหน้าให้หวังฮุย บอกให้เริ่มได้

หวังฮุยกดปุ่มทันที ยกนิ้วโป้งส่งสัญญาณให้ลู่เฉิน…สู้ๆ!

ลู่เฉินเริ่มบรรเลงเพลง ตัวโน้ตของเพลงท่อนแรกไหลลื่นออกมาจากปลายนิ้ว

เพลงที่เขาจะร้องนี้คือเพลง ‘เธอในอดีต’!

…………………………………………………………………………………………

[1] VOD Video on Demand เป็นเครื่องที่ใช้เลือกเพลงที่จะร้องหรือเล่นดนตรี ตามความต้องการ