NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1002

คาร์เตอร์ที่เพิ่งไม่กลัวเพราะถือว่ามีคนหนุนหลังตอนนี้อยู่ดีๆก็หายไป เขาพูดสั่นๆว่า：“ผู้กล้าท่านนี้ พวกเราไปแตะต้องอะไรคุณตรงไหน？ถึงจะตายก็ขอให้ผมตายไปอย่างเข้าใจหน่อยได้ไหม？”

เขาไม่พูดถึงก็ดี พอพูดถึงแล้ว ความโกรธในร่างกายหลี่ฝางลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง แรงที่เท้าก็มากขึ้นทันที พูดอย่างเย็นชา：“ได้ ผมก็จะให้พวกคุณตายไปอย่างเข้าใจ！จางจิ้งชื่อนี้ คุณเคยพูดแล้วสินะ！”

“ผม ผมเปล่า”พลังที่ขาของหลี่ฝางมากขึ้นเรื่อยๆ เหยียบจนคาร์เตอร์ใกล้จะหายใจไม่ออก เขาอยากรู้มากว่าจางจิ้งคือใคร แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีความทรงจำอยู่เลย

“เปล่า？”ความโกรธในใจหลี่ฝางพุ่งขึ้น ความอาฆาตแทบจะก่อตัวเป็นสสาร

“พวกคุณไอ้ระยำ คนเพิ่งตายไป คุณกล้าบอกว่าคุณไม่รู้จัก？”

คาร์เตอร์เข้าใจทันที พูดด้วยสีหน้าซีดขาว：“ไม่ รอเดี๋ยว ผมไม่ใช่คนที่คุณจะตามหา พวกเขาต่างหากล่ะ ผมแค่มาดื่มเหล้า”

“อะไรนะ？”หลี่ฝางตะลึง“คุณจะบอกว่าคุณไม่ใช่คนที่ผมจะตามหา”

“ใช่！”คาร์เตอร์พยักหน้าอย่างบ้าระห่ำ

“ผมเป็นนักธุรกิจ ทำธุรกิจการค้าต่างประเทศที่นี่ เพราะว่าเป็นคนบ้านเดียวกัน เลยเรียกพวกเขาออกมาดื่มด้วยกัน ผมไม่รู้จักจางจิ้งอะไรจริงๆ！”

หลี่ฝางสำรวจคาร์เตอร์ดีๆ จึงพบว่าอายุของเขาค่อนข้างเยอะ บุคลิกดูใจเย็น เขาปล่อยขาที่เหยียบคาร์เตอร์ ต่อว่าไปว่า：“ห่า หรือว่าผมตีผิดคน？”

หลี่ฝางเสียใจเล็กน้อย

“ไม่ได้ละ ผมต้องรีบไป มหาวิทยาลัยjแห่งเมืองตง ดูว่าที่นั่นยังมีคนอื่นที่อยู่กับพวกเขาอีกไหม”

หลี่ฝางพึมพำกับตัวเอง แล้วยกเท้าก้าวออกไป

คาร์เตอร์แผ่ตัวไปที่โซฟา ในสายตามีความโชคดีแฝงไว้

เขาไม่รู้ว่าคนบ้าที่สุดยอดอย่างนี้โผล่มาจากไหน แป๊บเดียวก็กำจัดคนในนี้ได้หมด

ยังดีที่ เขาเอาชีวิตคืนมาจากเงื้อมมือของไอ้บ้านี่ได้

ตอนนี้เอง ชายหนุ่มที่ดูสะอาดสะอ้านเพิ่งถือเหล้ามาก็แทรกเข้ามา

“เดี๋ยวก่อน คนๆนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะบริสุทธิ์เลย เขาเป็นลูกพี่ของคนพวกนั้น！”

คำนี้พูดออกไป หน้าคาร์เตอร์ที่ดำเหมือนหมึกก็ซีดขาวด้วยความตกใจ

“คุณเป็นใครอีก？”หลี่ฝางหันหน้าไปมองคนนั้นอย่างเย็นชา

คนๆนั้นกลืนน้ำลาย พูดอย่างนิ่งๆ：“ผมชื่อเฉินหราน เขาเป็นคนผิวดำที่มีอิทธิพลคนหนึ่งของที่นี่ พวกเขาทำเรื่องผิดกฎหมายมากมาย ธุรกิจผิดกฎหมายที่คุณพอจะนึกถึงได้ พวกเขาทำหมด！”

หน้าของหลี่ฝางค่อยๆมองไปที่คาร์เตอร์ ดวงตาคู่นั้นค่อยๆแดงขึ้นมาเหมือนไฟ เขาพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย：“เหรอ？ดูเหมือนผมเกือบจะถูกคุณหลอกแล้ว”

ความอาฆาตอย่างแรงดูเหมือนว่าแม้แต่อากาศก็ยังนิ่งไป คาร์เตอร์รู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ออก ทั้งตัวก็ขยับไม่ได้

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาพูดเรื่องนี้ ผู้หญิงพวกนั้นเมื่อกี๊ออกไปตะโกนเสียงดัง คนในผับแจ้งความแล้ว ยามก็ล้อมรอบแล้ว！คุณรีบไปกับผม ด้านนอกผมมีเพื่อนๆมาช่วยแล้ว ให้พวกเราหนีออกไปได้”เฉินหรานพูดอย่างกังวล

“ไม่ต้องแล้ว！”หลี่ฝางยื่นมือออกไป มือข้างหนึ่งจับคนหนึ่ง จับเฉินหรานกับคาร์เตอร์ทั้งสองคนมาไว้ในมือ

“พวกคุณทั้งสองคนผมมีอะไรจะถาม ไปด้วยกันเถอะ หาที่เงียบๆแล้วบอกผมทุกอย่างที่ผมอยากรู้！”

พูดจบ หลี่ฝางจึงยืนขึ้น คนสองคนที่ถูกเขาจับรู้สึกแค่ว่าเร็วปานลมกรด ทิวทัศน์รอบๆไม่หยุดเปลี่ยนแปลง แม้แต่เสียงกรีดร้องก็ยังส่งเสียงไม่ออก

บาร์ราตรี