NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1003

“เพื่อนสี่คนนั้นของคุณเป็นอย่างไร？”หลี่ฝางลูบคาง สายตาแสดงความประหลาดใจ

ความหมายของหลี่ฝางก็คือ สามารถช่วยพวกเขาแก้แค้นได้ ถ้าเพิ่งพวกเขาแค่อย่างเดียว กลัวว่าชาตินี้ไม่อาจหาทางแก้แค้นได้ แต่มีหลี่ฝางคนที่มีความสามารถไม่ธรรมดาแบบนี้ จะต่างกัน

ในใจเฉินหรานรู้สึกดีใจ พูดว่า：“พวกเขาสี่คนล้วนแต่เป็นเพื่อนรักที่ฝ่าอันตรายกับผมมาเป็นสิบปี เชื่อได้แน่นอน”ภายใต้เจตนารมณ์ของหลี่ฝาง เฉินหรานติดต่อเพื่อนสี่คนนั้นของเขา พวกเขาพูดคุยกันสสิบนาทีได้ สี่คนนั้นก็ขับsuvคันเก่าๆคันหนึ่งมาปรากฏที่โกดังรกร้าง

ในตอนนี้หลี่ฝางกับเฉินหรานก็ยืนขึ้นมา เดินไปทางพวกเขา

“พี่ใหญ่！”ทั้งสี่คนตะโกนไปทางเฉินหราน ขณะเดียวกันก็ใช้สายตาแปลกใจมองไปที่หลี่ฝางอยู่เรื่อยๆ มองผู้ชายแปลกหน้านี้ สายตาของทั้งสี่คนดูซับซ้อนเล็กน้อย กลับเป็นหลี่ฝางที่มีใบหน้านิ่ง สายตาราบเรียบสุดๆ ไม่มีความรู้สึกและคลื่นใดๆ

ใบหน้าเฉินหรานมีรอยยิ้มออกมา พูดกับหลี่ฝางว่า：“ยอดฝีมือ ผมแนะนำเพื่อนสี่คนนี้ให้คุณสักหน่อย”

เพราะว่าหลี่ฝางไม่ได้บอกชื่อของตัวเองกับเขาไป ดังนั้นเฉินหรานได้แต่เรียกหลี่ฝางว่ายอดฝีมือ หลี่ฝางหัวเราะถือว่ายอมรับชื่อเล่นนี้ แต่สายตาของสี่คนที่อยู่ตรงข้าม กลับดูครุ่นคิดขึ้นมาอย่างละเอียด ยังไงตัวของหลี่ฝางก็เล็กขนาดนั้น ถึงจะสุดยอด แต่จะสุดยอดถึงไหนเชียว？

สำหรับการแนะนำตัวของเฉินหราน สี่คนนี้ต่างรู้สึกว่าเฉินหรานชมหลี่ฝางมากไปแล้ว

ตอนนี้ เฉินหรานก็ชี้ไปที่คนอ้วนๆ แนะนำว่า：“คนนี้คือTank เป็นเหมือนชื่อเลย！”

แล้วชี้ไปที่คนเตี้ยๆอีกคน“เจียวพี！”

จากนั้นจึงชี้ไปที่ชายหนุ่มที่มีร่างสูงใหญ่“เฮยท่าน！”

สุดท้ายก็ชี้ไปที่ชายสวมแว่น“ไอ้แมว！”

“และนี่ก็คือเพื่อนรักทั้งสี่คนของผม”

เฉินหรานพูดจบ ใบหน้ากลับเผยรอยยิ้มที่ดูมั่นใจ

ไม่ว่าใครก็ตามที่มีเพื่อนรักที่ฝ่าฟันอันตรายไม่ทิ้งไปไหนสักคนหนึ่ง ถือว่าหาได้ยากในชีวิตแล้ว

ส่วนเขากลับมีเพื่อนรักแบบนี้ถึงสี่คน เป็นแบบที่เอาชีวิตไปฝากฝังได้ แน่นอนว่าต่างกับคนทั่วไป

“โอเค！”หลี่ฝางพยักหน้า“ผมฟังเฉินหรานเล่าเรื่องราวของพวกคุณมาแล้ว พวกคุณอยากแก้แค้น ส่วนเป้าหมายของผมนั้นสอดคล้องกับพวกคุณ สุภาษิตว่าไว้ว่า ศัตรูของศัตรูคือมิตร ดังนั้น ก่อนที่พวกคุณจะมา ผมกับเฉินหรานได้หารือเรื่องที่จะร่วมมือกันแล้ว”

พูดจบ เขาก็ส่งสายตาให้เฉินหราน สื่อให้เขาพูดต่อ

เฉินหรานถอนหายใจ จากนั้นก็หัวเราะ：“พูดง่ายๆ ก็คือยอดฝีมือท่านนี้จะให้การสนับสนุนทางการเงิน พวกเราไปรวบรวมข้อมูล จากนั้นก็ปล่อยให้ยอดฝีมือออกโรง กำจัดฝ่ายตรงข้ามทีละนิด”

“อ๋า？”Tankที่ปากไวก็ทนไม่ไหวพูดว่า：“นี่ไม่ใช่ว่าชายชีวิตให้คุณเหรอไง？”

เพิ่งพูดออกมาก็ถูกไอ้แมวดึงไว้ ตระหนักได้ว่าตัวเองพูดผิด จึงรีบหุบปาก

เฉินหรานหัวเราะอย่างอึดอัดไปให้หลี่ฝาง กำลังจะอธิบายแทน Tank กลับถูกหลี่ฝางตัดบทโดยตรงว่า：“ไม่ต้องอธิบายแล้ว ให้ผมพูดเองเถอะ”

เขามองไปที่พวกเขา พูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย：“พูดตรงๆนะ พวกคุณสี่ห้าคนนี้ อยากแก้แค้นแทนเจ้านายตัวเอง โค่นล้มอีกฝ่าย เป็นการไม่รู้จักประมาณตนทำให้ตัวเองต้องตาย ซึ่งเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย ถึงแม้ที่ตัวพวกคุณห้าคนจะติดระเบิดไปทั่วกายแล้วบุกเข้าไปสำนักงานใหญ่ของฝ่ายตรงข้ามให้ตายไปด้วยกัน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำลายพวกเขาทิ้งได้”

สีหน้าของคนพวกนั้นดูแย่ขึ้นมาเพราะคำพูดของหลี่ฝาง พวกเขาอยากโต้แย้ง แต่หลี่ฝางพูดนั้นเป็นความจริง ทำให้พวกเขาไม่มีสิทธิ์ไปโต้แย้งได้

“ผมให้การสนับสนุนทางการเงินกับการกระทำของพวกคุณ ที่จริงแล้วไม่ได้ขัดแย้งกับเป้าหมายเดิมของพวกคุณ กลับกัน ยังให้เป้าหมายของพวกคุณมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นจริงด้วย

แต่ว่า……ถ้าคุณบอกว่าขายชีวิตให้ผม นั่นก็ไม่ผิด แต่คุณต้องเข้าใจว่า คนที่อยากขายชีวิตให้ผมนั้นมีจำนวนมาก ไม่ใช่ว่าต้องแค่พวกคุณเท่านั้น ผมแค่เห็นว่าพวกคุณเชื่อถือได้เลยช่วยพวกคุณ เข้าใจไหม？”

คนพวกนั้นก็มีสีหน้าหม่นลง

พูดขึ้นแล้ว พวกเขาล้วนแต่ไม่ใช่เด็กๆกันแล้ว เหตุผลนี้เข้าใจอยู่แล้ว ก่อนหน้านี้ Tankจะพูดอย่างนั้น ก็เป็นเพียงการต่อต้านจากจิตใต้สำนึกที่มีต่อลูกพี่เท่านั้น

ความสัมพันธ์ทั้งได้และเสียอย่างนี้ ที่จริงแล้วพวกเขาต่างเข้าใจกันอย่างดี

ต่อมาเรื่องก็จะง่ายมากขึ้น ห้าคนนี้สืบข่าวของอีกฝ่ายต่อไป ส่วนหลี่ฝางกลับออกไปจากที่นี่แล้วกลับบ้าน

ที่เขาต้องทำนั้นก็แค่รวบรวมข่าว รอเวลาที่เหมาะสมค่อยลงมือก็พอ

หลี่ฝางกลับถึงบ้าน มองเห็นฉินวี่เฟยนอนหลับพิงไปที่โซฟา บนโต๊ะยังมีฝาชีคลุมอาหารไว้อยู่ น่าจะเป็นเพราะรอเขาดึกไปจนหลับ จึงอดไมได้ที่จะยิ้ม และในใจก็รุ้สึกอบอุ่น

หลี่ฝางยื่นมือจะคว้าโหจื่อที่จะหนีไป กลับเห็นส้าวส้วยที่ไม่รู้ว่าปรากฏตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ ใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ โบกมือไปที่เขา

“ส้าวส้วย？เมื่อวานคุณไปไหนมา？ไม่เห็นคุณเลย”หลี่ฝางเดินเข้าไป

ส้าวส้วยยิ้ม：“ผมจะไปรับคนๆหนึ่ง”

“ใคร？”หลี่ฝางใจเต้น

“คุณเห็นก็จะรู้เอง”ส้าวส้วยตบไหล่ของหลี่ฝาง：“ดูแลตัวเองด้วย”

ปกติโหจื่อก็ไม่จริงจังอะไรอยู่แล้ว แต่พอเห็นว่าแม้แต่ส้าวส้วยก็เป็นแบบนี้ หลี่ฝางจึงตกใจทันที

“ส้าวส้วย คุณอย่าขู่ให้ผมกลัว ส้าวส้วย……คุณอย่ามาเล่นตัวน่า เป็นใครกันแน่ บอกผมมาดีๆ”

ส้าวส้วยชี้ไปที่ประตูห้อง ไม่พูดอะไร บอกเป็นนัยให้หลี่ฝางเข้าไปดูเอง

หลี่ฝางกลืนน้ำลาย เดินเข้าไปผลักประตูเปิดไปเบาๆ

“คุณเองเหรอ？”

มองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า หลี่ฝางตะลึงเล็กน้อย สายตาตื่นตระหนกหน่อยๆ

ส่วนหญิงสาวด้านในเห็นหลี่ฝาง ทันใดนั้นก็ถลาเข้ามาทางหลี่ฝางแล้วตะโกนอย่างร่าเริง

“อาจารย์ ฉันคิดถึงคุณจัง！”

หลี่ฝางเบี่ยงตัวหลบ ดึงหญิงสาวที่โผใส่อากาศหลับมา เพื่อไม่ให้เธอลอยออกไปเพราะแรงของตัวเอง

“ชูซี คุณมาได้ไงเนี่ย？”

มองหญิงสาวที่ดวงตาเป็นประกายและสดใส หลี่ฝางก็ปวดหัวทันที