NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1047

“ตอนนี้รู้สึกเป็นยังไงบ้างล่ะ?” กู่เฟยจางตรวจดูอย่างระมัดระวัง อย่างน้อยสมองส่วนหน้าไม่เหมือนอวัยวะส่วนอื่น หากเกิดปัญหาแม้แต่นิดเดียว งั้นปัญหาที่ตามมาก็จะยิ่งใหญ่มาก

ภายในหูของหลี่ฝางนั้น ได้ยินเสียงของกู่เฟยจางราวกับดังแว่วมาจากท้องฟ้า สะลึมสะลือ เลือนรางไม่ชัดเจน ส่วนตัวเขาเองก็เหมือนกับนอนอยู่ในโคลนตมที่มืดดำ ถูกดูดให้จมลึกลงไปอย่างไม่หยุดยั้ง จนไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้ และมองอะไรไม่ชัดเจน

หลังจากที่ทำท่าทางต่างๆตามที่กู่เฟยจางบอกแล้วนั้น รอบๆบริเวณของเขาก็ค่อยๆปรากฏสีสันขึ้นมา ความมืดมิดที่เคยยื่นมือออกไปแล้วก็ยังไม่เห็นแม้แต่ปลายนิ้วก็ค่อยๆกลายมาเป็นสีแดงขึ้นมา และสีแดงก็ยิ่งเข้มมากขึ้นเรื่อยๆ

ในขณะที่เสียงของกู่เฟยจางดังขึ้น หลี่ฝางรู้สึกรอบๆบริเวณตัวเองกลับกลายเป็นสีเลือดทั้งหมดในชั่วพริบตา พลังสีเลือดอำมหิตที่เข้มข้น ก็ล้นทะลักเข้ามาในสมองของเขาทันที！

โป๊ง!

หลี่ฝางลืมตาขึ้นอย่างแรง รังสีออร่าทำให้ทุกคนต่างกระเด็นออกไป กระแสคลื่นรังสีคล้ายสีเลือดก็ถาโถมกระจายไปทั่วทิศ ยังไม่ทันที่จะเข้าใกล้ ก็ได้กลิ่นคาวเลือดโชยมา ทำให้ในใจผู้คนต่างรู้สึกเยือกเย็นราวกับเผชิญกับความตายก็ไม่ปาน!

ส่วนบนศีรษะของเขานั้น เข็มเงินทั้งหมดพวกนั้นก็ถูกรังสีออร่าหลอมทำลายจนหมดสิ้น เกิดกระแสอากาศค่อยๆรวมตัวเป็นกลุ่มก้อน จนก่อตัวขึ้นมากลายเป็นลักษณะคล้ายประตูใหญ่บานหนึ่งที่เลือนรางมองไม่ค่อยชัดเจนนัก!

ในวินาทีสำคัญนี้เอง กู่ยี่เทียนก็ตะโกนเสียงดังสนั่นออกมา บนศีรษะเขาก็มีกระแสอากาศลอยขึ้นมา ชั่วพริบตาเดียวก็ก่อตัวเป็นรูปประตูใหญ่ลักษณะคล้ายกับของหลี่ฝางเช่นกัน

เสี้ยววินาทีนั่นเอง ภายในร่างกายของเขาก็เกิดกระแสพละกำลังมหาศาลที่แข็งแกร่งแผ่ซ่านออกมา แล้วเข้าทำลายล้างรังสีออร่าของหลี่ฝางจนแตกกระจายไป จากนั้นก็เอามือไปจับไหล่ของหลี่ฝางไว้แน่น

“ตื่นขึ้นมาได้แล้ว!”

เสียงตะคอกที่ดังสนั่นสะท้านวิญญาณเช่นนี้ ทำให้หลี่ฝางผวาตื่นขึ้นมาทันที ทุกสิ่งทุกอย่างในจินตนาการนั้นก็มลายหายไปจนหมดสิ้นในชั่วพริบตา

พละกำลังภายในตัวของกู่ยี่เทียนนั้นก็ถดถอยลงอย่างรวดเร็ว สีหน้าก็แสดงออกถึงความอ่อนเพลียออกมา

“ขอโทษครับ” หลี่ฝางพูดด้วยเสียงเบาพลางมองดูสภาพภายในห้องที่สกปรกเละเทะไปหมด

“ดูไปแล้วพละกำลังของคุณไม่ได้ถูกสกัดกั้นไว้ เพียงแต่จำไม่ได้ว่าจะเอาไปใช้อย่างไรเท่านั้นเอง” กู่ยี่เทียนพูด “อย่างน้อยก็เป็นข่าวดีอย่างหนึ่งแล้วล่ะ”

กู่เฟยจางก็เดินเข้ามา แล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าได้กระตุ้นความทรงจำสักแห่งหนึ่งของคุณเข้าแล้ว ทำให้ร่างกายของคุณตอบสนองโดยอัตโนมัติเองได้”

กู่ยี่เทียนรีบมองไปยังผู้อาวุโส พบว่าเนื่องจากเขาอยู่ห่างไกลออกไปหน่อย จึงไม่ได้รับบาดเจ็บ ค่อยรู้สึกโล่งอก แล้วพูดว่า “ท่านผู้อาวุโสครับ หรือไม่ท่านน่าจะ.......”

“ได้ งั้นพวกคุณก็ปรึกษากันเองแล้วกันว่าจะทำยังไงต่อ ฉันขอตัวกลับก่อน” ผู้อาวุโสเข้าใจดีว่าถ้าตัวเองอยู่ที่นี่ต่อไปรังแต่จะทำให้คนอื่นเป็นห่วงความปลอดภัยของเขา หลังจากพูดจบแล้วก็เดินจากไป

ในไม่ช้า ภายในห้องก็เหลือเพียงหลี่ฝาง กู่ยี่เทียนและกู่เฟยจางสามคนเท่านั้น

กู่เฟยจางก็เก็บรวบรวมเครื่องไม้เครื่องมือของตัวเองที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ครุ่นคิดสักครู่แล้วจึงพูดว่า “ดูไปแล้วสถานการณ์ของคุณเช่นนี้คงไม่ใช่เป็นการสูญเสียความทรงจำแบบธรรมดาทั่วไปแล้ว น่าจะต้องได้รับผลกระทบจากภายนอกด้วย อาจไม่แน่ คุณก็อาจจะถูกสกัดกั้นก็ได้ เพียงแต่ว่าส่วนที่ถูกสกัดไว้นั้นคือความทรงจำของคุณเท่านั้นเอง”

“มันก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้นะ” กู่ยี่เทียนพูดพลางแล้วพยักหน้า

ทันใดนั้นหลี่ฝางก็นึกถึงพละกำลังของกู่ยี่เทียนที่ระเบิดออกมาเมื่อครู่ จึงรีบถามว่า “เมื่อกี้คุณใช้

.......”