NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1048

เมื่อรวบรวมสติกลับคืนมาได้แล้ว หลี่ฝางก็มองดูหญิงสาวทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้า

สำหรับข้อเรียกร้องของหวางซีเหยานั้น สุดท้ายแล้วหยางฉงก็ได้แต่ตอบตกลง

ตอนนี้บริษัทของเธอทางนั้นมีเรื่องที่ต้องจัดการมากมาย จึงไม่มีเวลาว่างเหมือนเมื่อสองสามวันก่อน หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้วเธอจึงรีบกลับไป

หวางซีเหยาก็เอากุญแจรถของตัวเองยื่นให้หลี่ฝาง ยิ้มแล้วพูดว่า “พวกเราออกเดินทางกันเถอะ!”

หลี่ฝางก็หัวเราะขึ้นมา สตาร์ทรถแล้วไปตามทางที่หวางซีเหยาบอก ไม่นานนักก็มาถึงถนนสำหรับช็อปปิ้งที่ครึกครื้นสายหนึ่ง

เมื่อมาถึงที่นี่หวางซีเหยาก็เหมือนปลดปล่อยธรรมชาติของเธอออกมา หลี่ฝางที่ถูกลากให้เดินตามไปทั่วนั้น ได้แต่ทำหน้าเจื่อนๆเดินตามหลังไป

ระหว่างทางนั้นก็ได้พบเจอกับหนุ่มสาวหลายคู่ หลี่ฝางสังเกตเห็นท่าทางของผู้ชายแต่ละคนก็แทบจะเหมือนกับตัวเองทั้งนั้น หนำซ้ำยังมีสองคนเมื่อเดินสวนทางกับตัวเองยังพยักหน้าทักทายเล็กน้อย แสดงออกถึงรอยยิ้มที่ร่วมชะตากรรมเดียวกัน

พละกำลังฮึกเหิมในขณะที่ผู้หญิงกำลังช็อปปิ้งนั้น ทำให้หลี่ฝางรู้สึกสั่นสะท้าน!

ในขณะนี้ ทั้งสองคนก็มาถึงร้านขายของแบรนด์เนมมีชื่อแห่งหนึ่ง หลี่ฝางมองดูหวางซีเหยาที่ซื้อเสื้อผ้าชุดละแปดพันกว่าชุดหนึ่งอย่างไม่แยแส ในใจก็อดไม่ได้ที่จะแอบปาดเหงื่อ

เขาไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น อีกประเดี๋ยวถ้าถึงเวลาที่จะชำระเงิน ถ้าจะให้หวางซีเหยาเป็นคนจ่ายเอง มันจะไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจเลยเหรอ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลี่ฝางก็แอบส่งข้อความถึงหยางฉงเพื่อขอยืมเงินจากเธอ มันน่าละอายจริงๆเลย!

ในขณะที่ทั้งสองคนยืนเข้าแถวเตรียมตัวจะชำระเงินอยู่นั้น ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนมาจากข้างหลัง

“เหยาเหยา!”

ทั้งสองคนหันไปมอง ก็เห็นเด็กสาวที่หน้าตาสะสวยคนหนึ่ง วิ่งเข้ามาหาด้วยความดีใจ

“ไม่คิดว่าจะมาเจอแกที่นี่!”

หวางซีเหยาสีหน้าก็แสดงความดีใจ จับมือของหญิงสาวอย่างสนิทสนม แล้วตะโกนพูดว่า “หยุนหยุน คิดไม่ถึงจริงๆเลยว่าจะมาเจอแกที่นี่!”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว คุณคนนี้คือ.......”

“เพื่อนฉันเอง หลี่ฝาง!” หวางซีเหยาก็แนะนำอย่างเป็นกันเอง

หลังจากนั้น เธอก็หันไปพูดกับหลี่ฝางว่า "นี่คือเพื่อนร่วมห้องตอนอยู่มหาวิทยาลัย หยุนหยุน!”

“สวัสดีค่ะ หยุนหยุนกวาดสายตามองดูหลี่ฝางและหวางซีเหยาอย่างละเอียด ดูเหมือนกำลังคิดเดาความสัมพันธ์ของทั้งสองคนอยู่

“เออใช่แล้ว แนะนำให้ทุกคนรู้จักหน่อย!” หยุนหยุนก็กวักมือไปที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ในไม่ช้าก็มีผู้ชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหา หยุนหยุนแนะนำว่า “นี่คือเพื่อนชายของของฉัน จางเฉิง!”

หน้าตาของจางเฉิงคนนี้ก็ดูไม่เลวทีเดียว เสื้อผ้าที่ใส่นั้นมองดูก็รู้ว่าราคาไม่ใช่ย่อมเยาเลย สายตาของเขากวาดมองไปตรงใบหน้าจรดเท้าของหวางซีเหยา ยื่นมือให้หวางซีเหยาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส

“สวัสดีครับ เห็นหยุนหยุนเคยพูดถึงคุณหลายครั้งแล้ว คนจริงสวยกว่าที่เธอพูดเสียอีกยินดีที่ได้พบคุณครับ”

เขาทำเป็นมองไม่เห็นหลี่ฝางที่ยืนอยู่ข้างๆ อีกทั้งยังใจกล้าที่จะจ้องหน้าหวางซีเหยาอย่างไม่ละสายตา

“สวัสดีค่ะ” หวางซีเหยาก็ทักทายด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา มือทั้งสองก็เกาะแขนของหลี่ฝางไว้ ทำเป็นแกล้งมองไม่เห็นมือที่ยื่นออกมาของจางเฉิง

จางเฉิงก็ดึงมือกลับมา แล้วพูดต่อไปว่า “ในเมื่อทุกคนต่างเป็นเพื่อนกัน งั้นเราไปเดินด้วยกันดีกว่ามั๊ย?”

ตั้งแต่ต้นจนจบ สายตาของเขายังไม่เคยละออกจากตัวของหวางซีเหยาเลย สายตาที่ไม่มีความเกรงใจนั้นจ้องมองหวางซีเหยาจนรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ จึงรีบบอกว่า “พวกเรากำลังจะกลับแล้ว คงไม่ไปเดินกับพวกคุณหรอก”