NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1055

เห็นคนพวกนั้นไม่มีท่าทางตอบสนองใด ๆ โจวหมิงก็กล่าวด้วยรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง: “ผับแห่งนี่มีเพื่อนฉันเป็นคนดูแล ทำให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่มันก็ไม่ดีกับทั้งสองฝ่าย นายไว้หน้าฉันหน่อย ได้ไหม?”

ที่ตรงข้ามของโจวหมิงถึงแม้จะมีเพียงสี่คน แต่ทว่าแต่ละคนต่างก็ไม่น่ามีเรื่องด้วย ดังนั้นจึงคิดที่จะอ้างชื่อของเพื่อนออกมา คิดจะใช้มันยุติเรื่องนี้ลง

แต่หลังจากที่ฝ่ายตรงข้ามได้ยิน กลับหัวเราะเยาะเย้ยขึ้นมา ชายหนุ่มอายุน้อยคนนั้นยิ่งหัวเราะเยาะพลางกล่าว: “เพื่อนแกคงไม่มีคุณสมบัติแม้แต่ถือรองเท้าให้ลูกพี่ของพวกเราด้วยซ้ำ แกยกมันออกมาขู่ใครเหรอ?”

“แกให้ฉันไว้หน้าแก? ไอ้หนุ่ม แกไม่ไปลองถามดูว่าฉันพี่หุยเป็นใคร แกกล้าให้ฉันไว้หน้าแกเหรอ?”

โจวหมิงเห็นพี่หุยโสโอหังแบบนี้ ถึงแม้พอจะเคยได้ยินชื่อนี้อยู่บ้าง แต่คิดว่าคงไม่ได้มีชื่อเสียงอะไร เขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเล็กน้อย จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรให้เพื่อนที่ดูแลผับแห่งนี้มาที่นี่หน่อย

จากนั้นไม่นาน ผู้ชายร่างกายแข็งแรงกำยำคนหนึ่งก็ได้เดินมาทางทั้งสองคน เดินไปก็พลางเอ็ดไป: “ใครรังแกเพื่อนฉัน ไสหัวออกมา!”

“พี่หยาง ผมอยู่ตรงนี้!” โจวหมิงโบกมือเรียกคนคนนั้น

“เสี่ยวโจว ใครรังแกนายเหรอ? บอกพี่มา! เดี๋ยวพี่จัดการให้!” พี่หยางคนนั้นกล่าวเหมือนจะเปิดเผยตรงไปตรงมา

“พวกเขาไงล่ะ!” โจวหมิงชี้ไปทางคนกลุ่มนั้นพลางกล่าว: “พี่หยาง พวกเขาไม่ไว้หน้าเลยสักนิด!”

“อ๋อ? ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าใครร้ายกาจขนาดนั้น กล้าแม้แต่ก่อเรื่องบนอาณาเขตของเฮียเว่ย!” พี่อย่างเดินเข้ามาด้วยความโมโหร้าย

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ พวกหลี่เหวยต่างก็วางใจลงไปบ้าง

พวกเขาพอจะเคยได้ยินชื่อเสียงของพี่หยางมาบ้าง เขาได้ติดตามเฮียเว่ยที่ร้ายกาจที่สุดของที่นี่ ปกติแล้วตัวละครเล็ก ๆ ไม่มีแม้แต่คุณสมบัติที่จะพูดเมื่ออยู่ต่อหน้าของเขา

แต่ทว่าพวกเขากลับไม่เห็น หลังจากที่ได้ยินเสียงของพี่หยางแล้ว คนพวกนั้นไม่เพียงไม่กลัว แถมบนใบหน้ายังมีแววหยอกล้ออยู่อีกด้วย

“พี่หยาง? แกเจ๋งมากนี่ กล้ามาสั่งสอนฉันแล้วเหรอ?”

คนคนนั้นเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ

เมื่อเห็นหน้าของคนคนนั้น สีหน้าของพี่หยางก็ซีดเซียวลงไปทันที

“พี่หุย เป็น เป็นพี่ได้ยังไง?” พี่หยางถามเสียงสั่น

“ทำไม ฉันมาที่นี่ไม่ได้เหรอ?” พี่หุยคนนั้นหัวเราะอย่างเย็นชา: “อ๋อ ใช่สิ แกพี่หยางเจ๋งมากสินะ แม้แต่ฉันแกยังไม่เห็นอยู่ในสายตา!”

เหงื่อเย็น ๆ ผุดขึ้นมาบนหน้าฝากของพี่หยาง เขากล่าวอย่างตะกุกตะกัก: “พี่ พี่หุย ผมผิดไปแล้ว พี่ พี่ยกโทษให้ผมเถอะนะ......”

“ยกโทษให้แก? แกเจ๋งมากไม่ใช่เหรอ? จะออกหน้าแทนน้องชายแกไม่ใช่เหรอ? แกออกหน้าสิ!” จู่ ๆ พี่หุยก็ตะคอกขึ้นมา กล่าวด้วยท่าทางดุร้าย

พี่หยางสั่นสะท้านไปทั้งตัว พลันหันกลับไปฟาดเข้าที่ใบหน้าของโจวหมิง

“ยังไม่รีบคุกเข่าลงขอโทษพี่หุยอีก!”