NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1094

"ไป ไปซ่อนก่อนแล้วค่อยว่ากัน" หลี่ฝางรู้ดีว่าที่แห่งนี้เกรงว่าจะอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว ในเมื่อมีคนเริ่มสังเกตเห็นถึงปัญหาของที่นี่ ต่อไปผู้คนจำนวนมากขึ้นก็จะต้องสังเกตเห็นด้วยเช่นกัน

ดังนั้นหลี่ฝางจึงเตรียมตัวหลีกเลี่ยงคนเหล่านี้ก่อน จากนั้นค่อยพาหยางฉงจากไป

หลี่ฝางพาหยางฉง กระโดดเบา ๆ ออกจากหน้าต่างที่เปิดอยู่ และกระโดดขึ้นไปบนหลังคา

ทันทีที่พวกเขาจากไป ด้านนอกก็มีหลายคนเปิดประตูห้องนั้นขึ้น

แสงไฟจากไฟฉายส่องสว่างไปทั่วทั้งห้อง และแน่นอนว่าพวกเขาย่อมไม่พบสิ่งใด

“เห็นอยู่ชัดๆว่าที่เห็นจากข้างนอกก็คือห้องนี้” ทาคาดะพูดกับตัวเองอย่างมั่นใจ

“แต่เดิมก็ไม่มีอะไรอยู่แล้ว นายคงตาฝาดไป!” มานากะเอ่ย “กลับกันเถอะ น่าเบื่อ!”

พูดจบ เธอก็หันหลังคิดจะกลับออกไป แต่เมื่อเธอหันหลังไปก็พบว่า ชายร่างอ้วนตัวเล็กได้ปิดประตู

“นายคิดจะทำอะไร โคโนะ!”

มานากะด่าขึ้นมาทันที

เจ้าหนูอ้วนขี้ขลาดกลัวตายคนนี้ กล้าหยุดตัวเองขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

เพียงแต่โคโนะในเวลานี้ กลับดูคล้ายมีหัวใจเป็นเหล็กก็ไม่ปาน เขายืนเฝ้าประตูเอาไว้ ไม่ยอมถอยเลยสักก้าว

ทันใดนั้น ในใจของมานากะก็เกิดความตื่นตระหนกขึ้นมาหลายส่วน

“ทาคาดะ พวกนายคิดจะทำอะไร...”

เมื่อมองย้อนกลับไป เธอก็เห็นสีหน้าที่แปลกประหลาดและดุร้ายบนใบหน้าของทาคาดะ

“มานากะ ทำไมเธอถึงทิ้งฉัน? แล้วไปหมั้นกับผู้ชายคนนั้นที่เธอเพิ่งจะรู้จักแค่เดือนเดียว?”

"นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันทำตัดสินใจได้ ฉันทำได้แค่เชื่อฟังคำสั่งของตระกูลเท่านั้น”

มานากะกลัวสุดขีด เธอคิดอยากจะหนี แต่กลับถูกชายอีกสองคนจับเอาไว้ และถูกทาคาดะพุ่งเข้ามากอด

“มานากะ เธอเป็นของฉัน!”

ทาคาดะกดมานากะลงบนโต๊ะ ดวงตาเกิดประกายหื่นกระหายชั่วร้าย ราวกับหมาป่าที่เลือกมนุษย์มากิน

“ไม่ ไม่นะ ช่วยด้วย!” เสียงร้องโหยหวนของมานากะเพื่อขอความช่วยเหลือสะท้อนไปในท้องฟ้ายามค่ำคืนอันเงียบสงบ

“ฮิฮิ เธอคิดว่าฉันตั้งใจพาเธอมาที่นี่ทำไมกัน สถานที่รกร้างแบบนี้ คนที่จะช่วยเธอได้เกรงว่าคงมีแค่ผีเท่านั้นล่ะ....”

ทาคาดะหัวเราะดังลั่นอย่างบ้าคลั่ง มือด้านหนึ่งยื่นออกไปกำลังจะชกมานากะ เพื่อให้เธอหยุดดิ้นรนต่อ

แต่ในเวลานี้เอง ข้อมือของเขาก็ถูกจับเอาไว้

“ไอ้เวรเอ๊ย ปล่อยฉัน!” ทาคาดะคำราม ในจิตใต้สำนึกของเขา ในห้องนี้มีคนอยู่เพียงแค่สี่คนเท่านั้น ดังนั้นคนที่หยุดเขาเอาไว้แบบนี้ ก็เหลือเพียงคนสองคนที่เหลือเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นหางตาของเขาก็เห็นว่าชายสองคนนั้นกลับกำลังยืนอยู่ที่ประตูด้วยใบหน้าที่หวาดกลัวและมองมายังทิศทางที่ตนเองอยู่

ชายร่างอ้วนตัวเล็กถึงกับกลัวจนควบคุมไม่ได้

จู่ๆ ในใจของทาคาดะก็ตื่นตระหนก เขาค่อย ๆ หันศีรษะที่แข็งค้างของเขามาดูว่าสุดท้ายแล้วคืออะไรกันแน่ที่จับข้อมือของเขาไว้

จากนั้น เขาก็มองเห็นเป็นเงาร่างผีสีขาวเงาหนึ่ง ลอยอยู่นอกหน้าต่าง และแกว่งไปมาตามสายลม

และสิ่งที่จับข้อมือของเขาเอาไว้ ก็คือเงาร่างผีนี้