"ริโกะ ริโกะ ข้ามถนนแล้ว อย่ามัวแต่เหม่อ" เพื่อนที่อยู่ข้างๆเห็นเธอเหม่อลอย ดังนั้นจึงรีบคว้าแขนเธอไว้แล้วเขย่าสองสามครั้ง
"เอ่อ ขอโทษที" ริโกะที่ได้สติกลับมามองไปยังรถที่ส่งเสียงหวีดร้อง และก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิดอยู่บ้าง
“ริโกะ ไม่กี่วันมานี้เธอเป็นอะไร?” ” ทั้งสองรอจนกระทั่งเปลี่ยนเป็นไฟเขียวและเดินข้ามถนนไป จากนั้นก็ถามด้วยความสงสัยอยู่บ้าง
“ยังคิดถึงผู้ชายคนนั้นอยู่หรือ?”
"ฉัน..."
ริโกะไม่รู้จะบอกเพื่อนสนิทอย่างไร นั่นเพราะพวกเธอนั้นไม่รู้เรื่องราวภายในเลยแม้แต่น้อย
เรื่องแบบนี้ โทชิโอะ คามิยะเองก็ไม่มีทางให้คนเผยแพร่ออกไปมั่วๆ
และในเวลานี้เอง น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังก็ดังขึ้นมา “ริโกะ แฟนของเธอคนนั้นล่ะ?"
เมื่อได้ยินเสียงนี้ ริโกะก็เงยหน้าขึ้นด้วยความตระหนกอยู่บ้าง และเห็นว่าโยตะกำลังขวางพวกเธอเอาไว้ด้วยสีหน้าเยาะเย้ย
เพื่อนสนิทของเธอกรีดร้อง เมื่อหันกลับมามอง พวกเธอก็เห็นว่าเส้นทางที่พวกเธอมาตอนนี้ก็ถูกคนของโยตะปิดล้อมเอาไว้แล้วเช่นกัน
“นายคิดจะทำอะไร โยตะ!”
ริโกะดึงเพื่อนสนิทของเธอมาไว้ข้างหลังเพื่อปกป้อง สีหน้าเธอเย็นชาและเอ่ยตำหนิ
“โอ้โย๋ ริโกะ เดี๋ยวนี้เธอกล้ามากขนาดนี้แล้วหรือ” โยตะไม่คาดคิดว่าท่าทีของริโกะจะแข็งกร้างขนาดนี้ เขาตะลึงไปเล็กน้อยจากนั้นก็หัวเราะเยาะ
แม้แต่ริโกะเองก็ยังไม่รู้ตัวว่า ตนเองนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ตัวเธอของเธอก็เกิดการเปลี่ยนไป
“ตอนนี้แฟนของเธอถูกประกาศนำจับแล้ว! ริโกะ เธอคงไม่ได้แอบซ่อนเขาเอาไว้หรอกนะ!” โยตะไล่ถามด้วยสีหน้าเหี้ยมโหด
โยตะที่วันนั้นถูกทุบตีจนสภาพน่าสังเวชจำใบหน้าของหลี่ฝางได้แม่นเสียยิ่งกว่าอะไร ดังนั้นเมื่อเขาเห็นประกาศจับหลี่ฝาง ในใจของโยตะก็ดีใจจนแทบจะระเบิดออกมา
เขาแค่ต้องการดูว่า เมื่อไม่มีคนหนุนหลังแล้ว ริโกะจะหนีไปจากกำมือของเขาได้ยังไง!
"ไม่ใช่ธุระอะไรของนาย!" ริโกะมองไปที่รอยยิ้มดุร้ายของโยตะ ถึงแม้ในใจจะยังมีความหวาดกลัวอยู่บ้าง แต่กลับยังพูดออกไปอย่างแข็งกร้าว
เมื่อเห็นท่าทีที่แข็งกร้าวของริโกะ โยตะก็โมโหอยู่บ้าง เขาหยิบมีดสั้นออกมาจากกระเป๋าแล้วโบกมันไปต่อหน้าริโกะ
"เธอลองดูสิว่าแฟนที่ถูกประกาศจับนั่นของเธอมันทุบตีฉันจนสภาพเป็นยังไง ชดใช้ค่ารักษาพยาบาลให้ฉันสักหน่อยคงไม่มีปัญหาอะไรหรอกมั้ง หนึ่งล้าน แล้วฉันจะรับประกันไม่มาเอาเรื่องเธออีกต่อไป เป็นไง?”
"ฝันไปเถอะ!" ริโกะตะโกน
ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เธอไม่มีเงินมากขนาดนี้ ต่อให้เธอมี เธอก็ไม่มีทางให้มันกับคนแบบโยตะ
“ริ...ริโกะ…” เพื่อนสนิทที่อยู่ข้างหลังมองดูมีดในมือของโยตะที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ด้วยความหวาดกลัวอยู่บ้าง เธอเอ่ยกระซิบ “ไม่อย่างนั้นพวกเรา...”
"หึหึหึ เพื่อนของเธอดูน่าสนใจกว่าเธอตั้งเยเอะ ริโกะ ถ้าเธอไม่อยากให้ใบหน้าที่น่ารักของคุณมีรอยขีดข่วนล่ะก็ ทางที่ดีก็จงเชื่อฟังซะ..."
แต่ก่อนที่โยตะจะพูดจบ เขาก็เห็นสีหน้าประหลาดใจของริโกะ วินาทีต่อมา ลำคอของเขาก็ถูกคนบีบเอาไว้จากด้านหลัง
อันที่จริงเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องถาม นั่นเพราะในช่วงเวลานี้มีคนไม่น้อยที่มาปรากฏตัวต่อหน้าเธอและถามถึงที่อยู่ของหลี่ฝาง
มิฉะนั้น เด็กหญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ จะมีค่าให้คนมากมายมาใส่ใจหรือ?
"ใช่" ใบหน้าของชายคนนั้นประดับรอยยิ้มจางๆ และพยักหน้ายอมรับอย่างสงบ
“นับตั้งแต่วันนั้น ฉันก็ไม่เห็นเขาอีกเลย” ท่าทีของริโกะดูเศร้าใจอยู่บ้าง เธอรู้ว่าหลี่ฝางไม่มาหาเธอก็เพราะหาเธอไม่ได้ แต่เธอยังคงเกิดความรู้สึกบางอย่างว่า บางทีตนเองอาจจะไม่ได้เจอหลี่ฝางอีกแล้ว
“ไม่เป็นไร ถ้าหากคุณมีปัญหาอะไรสามารถติดต่อผมได้” ชายคนนั้นกลับไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย อีกทั้งยังยิ้มแล้วยื่นนามบัตรให้เธอ
บนนามบัตรมีเพียงหมายเลขโทรศัพท์และชื่อ
“ส้าวส้วย”
เมื่อริโกะเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว
“ส้าวส้วย ช่วยทักทายเขาแทนฉันด้วยนะคะ!”
ริโกะอดไม่ได้ที่จะตะโกน
"ได้" ถึงแม้ว่าจะไม่มีเงาผู้คนปรากฏอยู่ แต่เสียงดังกล่าวก็ปรากฏอยู่ในหูของเธออย่างชัดเจน
ริโกะยิ้มขึ้นมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง