“ทำไม!” หลี่ฝางยังไม่ทันพูดอะไร หยางฉงที่ยากจะหยุดน้ำตาเอาไว้ได้ก็พูดขึ้นก่อน “เขาเป็นฉันแฟน!”
คำพูดของหยางฉง ทำให้คนบริเวณนั้นเงียบลงอีกครั้ง
ถึงอย่างไร เมื่อครู่พวกเขาก็กำลังคาดเดากัน แต่ตอนนี้หยางฉงเป็นคนยืนยันเอง ความรู้สึกนี้ มันไม่เหมือนกันเลยล่ะ!
มีคนมากมายปวดใจ คิดว่าบางทีตัวเองอาจจะใจกล้าไม่มากพอ ถ้าเกิดตัวเองเข้าจีบเร็วกว่านี้ ไม่แน่ว่าตอนนี้คนที่กอดเจ้านายสาวอยู่อาจจะเป็นเขาก็ได้!
ในขณะที่คนเหล่านี้กำลังพูดกันขึ้นมา ชายแก่ที่รับซูจื้อเย่เอาไว้ ก็พูดกับหลี่ฝางอย่างเย็นชา “คนอายุยังน้อย ไม่ต้องลงมือรุนแรงขนาดนี้ก็ได้ไม่ใช่เหรอ?”
“ทำไม นายคุณตายแล้วเหรอ?หรืออะไหล่ในร่างกายมันมีอะไรหายไป?” หลี่ฝางพูดอย่างเล่นแง่
คำพูดของหลี่ฝางทำให้พูดไม่ออก คนแก่โกรธขึ้นมา พลางพูดเสียงเย็นชา “อายุยังน้อยไม่รู้หรอกว่าโลกมันกว้างขนาดไหน เลยมีปัญหากับคนอื่นเพราะผู้หญิง มันมีแต่จะทำให้จบชีวิต!”
ซูจื้อเย่เองก็เย่อหยิ่งขึ้นมา “ไอ้กระจอก ฉันว่าแกรีบไสหัวออกไปเหอะ ไม่อย่างนั้น อย่าไปเสียใจทีหลังตอนเข้าโรงพยาบาลนะ!”
เมื่อได้ยินคำนี้ หลี่ฝางที่มีแววตากวนประสาท ก็เปลี่ยนเป็นแววตาเย็นชาขึ้นมา
“ฉันกลับอยากจะเห็นว่าพวกคุณมีดีอะไรเหมือนกัน!”
ซูจื้อเย่โกรธขึ้นมา ก่อนจะส่งซิกให้บอดี้การ์ดสองคน บอดี้การ์ดสองคนนั้นก็เดินเข้ามาหาหลี่ฝางด้วยแววตาไม่เป็นมิตร
ส่วนตอนที่พวกเขาเดินเข้ามา แรงกดดันที่น่ากลัวนั้นถาโถมเข้ามาหาพวกเขา พลางมีแววที่เย็นชา ในตอนนั้น ก็ทำให้ทั้งสองคนคุกเข่าลงกับพื้น พลางลุกไม่ขึ้น
ซูจื้อเย่เห็นฉากนี้ก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เลยด่าออกไป “คนไร้ประโยชน์อย่างพวกแกทำอะไรน่ะ!”
ส่วนคนแก่ข้างๆ ซูจื้อเย่นั้น กลับมีสีหน้าแข็งนิ่งไป
เพราะเขารู้สึกได้ว่ามันมีแรงบางสิ่งมากระทบ หลี่ฝางที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขานั้น เหมือนกับจู่ๆ มดก็กลายเป็นมังกรขนาดใหญ่ เมื่อเรื่องพลิก ทำให้ในใจของเขาเย็นเฉียบขึ้นมา
ส่วนซูจื้อเย่นั้นยังคงด่าไม่หยุด ก็ไม่เหลือมารยาทที่แสร้งทำเมื่อครู่แล้ว พลางขู่หลี่ฝางด้วยท่าทีโหดร้าย “ไอ้ชาติหมา ไว้หน้าแต่ไม่เอาไว้ใช่ไหม?เชื่อไหมว่าฉันจะให้คุณไม่เห็นแสงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้อีก!”
ซูจื้อเย่ที่ตกกระไดพลอยโจนไปด้วย ในตอนนี้ก็ไม่มีเวลามาเสแสร้งแล้ว คิดเพียงอยากจะระบายความโกรธออกมาเท่านั้น
ส่วนคนที่อยู่รอบๆ นั้นเองก็มีจำซูจื้อเย่ในแบบที่เปลี่ยนไป แววตาของหญิงที่มองพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นขยะแขยงขึ้นมา
จู่ๆ ซูจื้อเย่ที่กำลังจะพูดต่อก็ถูกคนแก่กระชากกลับไป ก่อนจะเก็บคำที่อยากจะพูดเอาไว้
ซูจื้อเย่ในตอนนั้นก็ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ ก่อนจะตะโกนใส่คนแก่ด้วยความโกรธ “ลุงหลิว คุณทำอะไรน่ะ!”
เขาไม่ใช่คนโง่ที่คิดว่าตัวเองนั้นใหญ่คับโลก ในกลับกัน ว่าเขามองคนที่ฝีมือมากกว่า
แน่นอน ว่าเมื่อเจอคนเก่งอย่างหลี่ฝาง เขาขอโทษได้อย่างไม่กดดัน แถมยังคล่องมากอีกด้วย
แต่คนที่มองดูอยู่นั้น กลับชาไปทั้งตัวจนทำอะไรไม่ถูก
ซูจื้อเย่นั้นฟาดงวงฟาดงามาตั้งแต่แรก แถมยังให้บอดี้การ์ดของตัวเองไปสั่งสอนหลี่ฝางอีกด้วย จากนั้นบอดี้การ์ดสองคนยังไม่ทันจะทำอะไรหลี่ฝางก็ต้องคุกเข่าลงเสียก่อน
ตอนนี้ซูจื้อเย่เข้าไปขอโทษหลี่ฝาง แถมยังทำให้คนรอบๆ นั้นเริ่มสงสัย ว่าหลี่ฝางนั้นเป็นคนที่เล่นคุณไสยอะไรหรือเปล่า
แต่ส่วนของคนของแผนกรักษาความปลอดภัย ไม่แปลกใจที่ได้เห็นฉากนี้ และก็ไม่ได้คิดว่าเก่งกาจอะไรเท่าไหร่
คิดว่าพวกเขาไม่รู้ฐานะของตระกูลซู ในสายตาของพวกเขา ขนาดเฮียเว่ยเองยังต้องเกรงใจหลี่ฝาง แล้วลูกหลานเศรษฐีตัวเล็กๆ จะนับเป็นอะไรได้เหรอ?
เพียงแต่ซูจื้อเย่อยากให้เรื่อยจบ แต่หลี่ฝางกลับไม่ยอม
“โลกนี้มีเรื่องที่ง่ายขนาดนี้ด้วยเหรอ?” หลี่ฝางพูดเสียงเย็นชา
ในตอนนั้นเอง ลุงหลิวกับซูจื้อเย่ต่างตกใจยกใหญ่ เพราะเข้าใจว่าหลี่ฝางไม่อยากจะญาติดีด้วยแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง