NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1115

ในตอนนั้นเอง ภรรยาของพี่สามก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาก่อน

“จะเป็นเจ้าบ้าน ก่อนอื่นก็ต้องหาเงินเก่งๆ ต้องเลี้ยงคนในครอบครัวได้ไม่ใช่เหรอ？พวกคุณคิดดู คนที่หาเงินได้เก่งที่สดในบ้านของพวกเรา นอกจากเทียนลี่ ก็ไม่มีใครแล้วใช่ไหมล่ะ？”

เมื่อได้ยินคำนี้ ภรรยาของพี่ใหญ่หยางจื้อเฉิงก็ไม่พอใจ “ถ้าไม่มีจื้อเฉิง คุณหาเงินมาได้มากแค่ไหนแล้วจะรักษาเอาไว้ได้เหรอ？”

“ฉันคิดว่าควรจะมีเงินก่อน ได้กินข้าว ถึงจะคิดอย่างอื่นออกนะ” พี่สี่หยางเซิ่งเองก็มีภรรยาที่พูดขึ้นสนับสนุนพี่สาม

ส่วนพี่สองอย่างหยางเทียนเฉิงกลับมองด้วยสายตาเย็นชา ไม่พูดอะไร

“หุบปาก！”

เมื่อเห็นคนกลุ่มนั้นเถียงกันจนแทบจะต่อยกัน ในที่สุดคุณท่านหยางเซี่ยวหู่ก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

เมื่อได้ยินเสียงที่โกรธเคืองขนาดนี้ ทุกคนก็เงียบปากลง ก่อนจะอึกอัก ไม่กล้าพูดอะไรออกมา

“คนไร้ประโยชน์อย่างพวกคุณ ถึงฉันจะส่งต่อตระกูลหยางให้พวกคุณ พวกคุณก็คิดว่าจะรักษาเอาไว้ได้งั้นเหรอ？” หยางเซี่ยวหู่เลยเลือกที่จะสั่งสอนเสียตั้งแต่ตอนนี้ “ตอนนี้มันเวลาอะไรกัน เอาแต่ทะเลาะกันไปเรื่อย！”

กลุ่มคนต่างปิดปากเงียบไม่กล้าพูดอะไร ทั้งหมดนั้นไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคน

ในตอนนั้นเอง จู่ๆ ด้านนอกก็มีเสียงดังเข้ามา

“ปู่！”

เสียงนั้นเอง ทำให้เสียงของคุณท่านที่ตำหนิอยู่นั้นหยุดลง แถมสีหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นอ่อนโยนขึ้น

เพียงไม่นานคนเหล่านั้นก็เห็น หยางฉงเดินเข้ามากับชายแปลกหน้า

ชายแปลกหน้าคนนั้นคือหลี่ฝาง แต่ตอนนี้มีเพียงหยางเซี่ยวหู่กับหยางเทียนเฉิงเท่านั้นที่รู้ตัวตนของเขา ดังนั้น เมื่อคนอื่นๆ เห็นอีกคนที่มากับหยางฉง เลยมองด้วยแววตาไม่พอใจ

เมื่อเห็นภรรยาของหยางเทียนลี่จูเหม่ยหยู่ก็พูดตำหนิขึ้นมา “เสี่ยวฉง ทำไมคุณกลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลหยางกับคนแปลกหน้า？”

“เขาเป็นแฟนฉันเอง” หยางฉงพูดชัด

“หึ ต้องแต่งงานก่อนถึงจะนับเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลหยาง” จูเหม่ยหยู่เลยพูดด้วยความไม่สบอารมณ์ “ตอนนี้เอาแต่พยายามปีนป่ายขึ้นมา อยากจะเป็นคนของตระกูลหยาง คิดว่าเข้ามาเป็นคนในตระกูลหยางมันง่ายมากนักเหรอ！”

“เหม่ยหยู่！” หยางเทียนลี่รีบตวาดออกไป

แต่อันที่จริงคนไม่น้อยในที่นี้ก็มีความคิดเช่นเดียวกัน ถึงแม้จะไม่พูดออกมา แต่แววตาที่มองไปทางหลี่ฝางก็มีความไม่พอใจอยู่ไม่น้อย

“พวกแกมันสารเลว！” คุณท่านหยางเซี่ยวหู่โกรธจนแทบกระอักเลือด เลยตวาดออกไป “ตระกูลหยางเชิญคุณหลี่มาได้ นับว่าเป็นเกียรติของตระกูลเป็นอย่างมาก！พวกแกไสหัวออกไปให้หมด！ไสหัวออกไป！”

เมื่อเห็นคุณท่านโกรธอีกครั้ง หยางจื้อเฉิงก็ทำได้เพียงบอกให้ทุกคนออกไปก่อนอย่างจนปัญญา

หลังจากที่คนอื่นๆ ออกไปหมดแล้ว หยางเซี่ยวหู่ก็ค่อยๆ นั่งลง ก่อนจะถอนหายใจใส่หลี่ฝาง “ขอโทษด้วย คุณหลี่ ฉันไม่มีความสามารถ เลยต้องทำให้กระทบถึงคุณ”

“คุณท่าน คุณไม่ต้องเกรงใจฉันขนาดนั้นหรอก” หลี่ฝางพูด จากนั้นก็จับมือของหยางฉงเบาๆ แสดงท่าทีของตัวเอง