NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1117

เพียงไม่นาน ก็เห็นเงานั้นลอยลงมาด้านล่าง มาอยู่ต่อหน้าทุกคน

“ปรมาจารย์กำลังภายใน！” เย่นหย่งเฟิงร้องด้วยความตกใจ

แรงกดดันที่เป็นเอกลักษณ์นี้ คนที่ไม่ใช่ปรมาจารย์กำลังภายในนั้นไม่มีทางมี และไม่มีทางสร้างขึ้นมาแบบปลอมๆ ได้

คนตระกูลหยางในตอนนี้ต่างงงเป็นไก่ตาแตก พลางมองปรมาจารย์ไท่ซางอย่างเยือกเย็น

หยางเทียนลี่รีบเข้าไปต้อนรับ ก่อนจะพูดด้วยความเคารพ “ปรมาจารย์ไท่ซาง เหนื่อยมากแล้วล่ะ”

ปรมาจารย์ไท่ซางพึมพำเสียงเย็นชาเล็กน้อย พลังบนเรือนร่างนั้นมีความกดดันเป็นอย่างมาก ราวกับว่าไม่แยแสหยางเทียนลี่เลย

แต่ท่าทีที่หยางเทียนลี่ทำกับปรมาจารย์ไท่ซางนั้นกลับมีนัยบางอย่าง เพราะเขาคิดว่านี่เป็นท่าทีที่ปรมาจารย์กำลังภายในควรจะมี

ไม่อย่างนั้น ก็ให้เย่นหย่งเฟิงมาทำท่าทีแบบนี้บ้างสิ

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ แววตาที่หยางเทียนลี่มองเย่นหย่งเฟิงก็มีความสูงส่งขึ้นมา

แดนสุดกำลังภายนอกคนหนึ่ง มาอยู่ต่อหน้าปรมาจารย์กำลังภายใน มันเทียบกันไม่ได้เลย

“รีบทำเร็ว อย่าทำให้ฉันเสียเวลานักเลย” ปรมาจารย์ไท่ซางพูดอย่างไม่ความอดทน

“ได้เลย ปรมาจารย์ไท่ซาง” หยางเทียนลี่ไม่กล้าขัดคำของปรมาจารย์ไท่ซาง ก่อนจะรีบก้มหน้าตอบด้วยความเคารพ

แต่ในตอนนั้นสีหน้าของหยางจื้อเฉิงกลับดูไม่ได้ พลางถามเสียงทุ้ม “นี่คือปรมาจารย์กำลังภายในเหรอ？ของปลอมหรือเปล่า？”

“ห๊ะ？คุณกำลังพูดอะไรอยู่เหรอ？” หยางจื้อเฉิงเพิ่งจะพูดจบ เย่นหย่งเฟิงก็รู้ว่าจะงานเข้าแล้ว ยังไม่ทันให้เขาพูดอะไร ปรมาจารย์ไท่ซางทางนั้นก็เปิดปากพูดออกมาด้วยความโกรธเบาๆ เสียก่อน

จากนั้น พลังของปรมาจารย์ไท่ซางก็เริ่มกระจายออกมา ก่อนจะม้วนลมร้อนขึ้นมา มันโอบล้อมหยางจื้อเฉิงกับเย่นหย่งเฟิงเอาไว้

บรรยากาศนั้นมันทิ่มแทงประสาทของคนเหล่านั้น เหมือนกับเป็นไฟที่แผดเผาขึ้นมา ทำให้คนรู้สึกร้อนเป็นอย่างมาก ผิวแห้งผาก ก่อนจะร้อนจนเหงื่อแตกออกมา

“ปรมาจารย์ไท่ซาง ข้าน้อยรู้น้อยเกินไป เลยปีนเกลียวปรมาจารย์ไท่ซาง ขอให้ปรมาจารย์ยกโทษให้ด้วย！” เย่นหย่งเฟิงรีบขอร้อง

“หึ！” ปรมาจารย์ไท่ซางพึมพำเสียงเย็นชา จากนั้นก็หยุดปล่อยพลังนั้นออกมา หยางจื้อเฉิงกับเย่นหย่งเฟิงนั้นเหมือนเพิ่งจะออกมาจากซาวน่า มันเหงื่อแตกไปทั้งตัว พลางหายใจหอบ

จากนั้น คนของตระกูลหยางก็ไม่กล้าไม่เคารพปรมาจารย์ไท่ซางอีกเลย

แต่แววตาของปรมาจารย์ไท่ซาง กลับกวาดตามองคนของตระกูลหยางสักพัก ก่อนจะมองไปที่สาวสวย อย่างไม่ห่างสายตา

“โอ้ สาวคนนั้นไม่เลวเลยนะ ฉันอยากได้！” ปรมาจารย์ไท่ซางหัวเราะฮ่าๆ ก่อนจะมายืนต่อหน้าหญิงสาว แล้วเอามือไปจับไหล่ของสาวคนนี้

“หยุดนะ！” หยางจื้อเฉิงตะโกนออกมา ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความกังวล หญิงสาวคนนี้คือลูกสาวของเขาชื่อหยางยี่เฉียว

ในตอนนั้นเอง หลี่ฝางเองก็กำลังจะเปิดประตู จากนั้นก็เห็นวิวด้านนอก

ทันใดนั้นเอง เงาของหลี่ฝางนั้นเปล่าประกาย พลางมีแสงที่เร็วกว่าปรมาจารย์ไท่ซางมาปรากฏตัวต่หน้าหยางฉง แล้วบังหยางฉงเอาไว้ด้วยหลัง

ปรมาจารย์ไท่ซางที่มาอยู่ตรงหน้าโดยรวดเร็วนั้น เมื่อเห็นใบหน้าของหลี่ฝางที่เต็มไปด้วยความอาฆาตเยือกเย็น ก็ตัวแข็งทื่อไป

ใบหน้าที่คุ้นเคยเป็นไหนๆ ทำให้ใบหน้าที่ตื่นเต้นของไท่ซางนั้นแข็งทื่อไป ทั้งเนื้อทั้งตัวก็สั่นเทาไปหมด

ใบหน้านั้น เขาจะไม่คุ้นเคยได้อย่างไร

เขามาที่เมืองจินซานเพื่ออะไรกันแน่ ความคิดนี้มันกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง

หลังจากที่มาถึงเมืองจินซาน ก็ราบรื่น และมีความสุขตลอด มันทำให้เขาค่อยๆ ลุ่มหลง และหลงใหลหัวปักหัวปำเลยล่ะ

แต่ตอนนี้ ความกลัวความตายที่ใกล้เข้ามานั้น มันก็กลับมาหาเขาอีกครั้ง

“พี่……พี่ใหญ่！”

เมื่อถูกหลี่ฝางแววตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตจ้อง ทำให้ไท่ซางคุกเข่าลง โดยไม่คิดเลย

“พี่ใหญ่ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่กล้าอีกแล้ว ปล่อยฉันไปก่อนเถอะพี่ใหญ่！”