NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1118

ใบหน้าของไท่ซางที่ร้องห่มร้องไห้ ท่าทีร้องขออย่างขมขื่น เหมือนกับเป็นคนละคนกับเมื่อครู่ที่อวดดี ทำให้คนของตระกูลหยางที่อยู่ตรงนั้นทำอะไรไม่ถูก พลางอึ้งไปเมื่อได้เห็นฉากนี้

“ไท่ ปรมาจารย์ไท่ซาง……” หยางเทียนลี่ตะโกนออกมาเพราะรับไม่ได้ “ท่านทำอะไรน่ะปรมาจารย์ไท่ซาง ไอ้คนจนคนนี้อยากจะมาปีนเกลียวตระกูลหยางของเรา ทำไมท่าน……”

ตอนที่หยางเทียนลี่พูดออกมาทำให้คนของตระกูลหยางคิดตาม ตอนแรกพวกเขาเห็นหยางฉงพาหลี่ฝางมานั้น ก็คิดว่าหลี่ฝางนั้นใช้วิธีอะไรก็ไม่รู้เข้าหาหยางฉง ทำทุกวิถีทางให้เข้ามาหาตระกูลหยางได้

คิดไม่ถึงว่าไอ้คนจนในใจของพวกเขา จะมาเป็นคนสูงส่งพอที่จะทำให้ปรมาจารย์กำลังภายในคุกเข่าลงต่อหน้าเขาในทันที และร้องขอชีวิต ภาพแบบนี้ มันทำให้ตระกูลหยางไม่เข้าใจเลยจริงๆ

ไท่ซางนั้นไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองตัวเองอย่างไร สำหรับเขา การมีชีวิตอยู่นั้นสำคัญที่สุด ถ้าตายไปก็ไม่เหลืออะไรแล้ว

การมีเรื่องกับหลี่ฝาง เขากลัวว่าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน

เขานั้นไม่อยากตายทั้งๆ ที่อายุเพียงเท่านี้！

ขอร้องอยู่นาน แต่ก็พบว่าหลี่ฝางนั้นไม่พูดอะไร ไท่ซางเองก็เข้าไปกอดเท้าของหยางฉง ก่อนจะร้องไห้ต่อหน้าหยางฉง พลางอยากจะใช้หยางฉงในการทำให้หลี่ฝางใจอ่อน

ในตอนนั้น ก่อนหน้านี้ที่ใช้พลังของคนคนเดียวก็ทำให้ตระกูลหยางตกใจกลัวได้อย่างปรมาจารย์กำลังภายใน ตอนนี้กลับมาร้องไห้โฮต่อหน้าหยางฉง ด้วยใบหน้าน่าสงสาร คนตระกูลหยางก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว

หยางฉงเองก็ไม่รู้จะทำอะไรเมื่อได้เห็นภาพแบบนี้ จากนั้นก็มองไปทางหลี่ฝาง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

เมื่อได้เห็นท่าทีของไท่ซาง หลี่ฝางก็อดไม่ได้ที่จะถาม “คุณเป็นใคร？”

ไท่ซางตกใจเล็กน้อย ก่อนจะมีสติกลับมา ก็รีบอธิบาย “พี่ใหญ่ ความทรงจำของคุณยังไม่กลับมาอีกเหรอ？ฉันคือไท่ซาง ลูกน้องที่ซื่อสัตย์และมากความสามารถที่สุดของท่านไงล่ะ！พี่ใหญ่นั้นให้ฉันมาเพื่อปกป้องคุณ！”

“ไท่ซางงั้นเหรอ？” หลี่ฝางมองไท่ซางด้วยความสงสัย ชื่อนี้เคยได้ยินมาจากกู่ยี่เทียน เลยเริ่มเทียบจากที่กู่ยี่เทียนบอกว่าทั้งดำทั้งผอม

เมื่อได้ยินคำพูดของไท่ซาง คนตระกูลหยางก็มีเสียงดังก้องในหู เหมือนกับมีฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ทำให้คนตระกูลหยางหัวหมุนไปตามๆ กัน

เป็นถึงปรมาจารย์กำลังภายใน ทำไมถึงกลายมาเป็นลูกศาย์ของไอ้กระจอกคนนี้ได้ล่ะ？

เมื่อคิดว่าเมื่อก่อนตัวเองเสียแรงทำดีกับไท่ซางไป หยางเทียนลี่ที่เชิญไท่ซางมาได้ เมื่อมาเห็นว่าไท่ซางคุกเข่าลงร้องไห้ต่อหน้าหลี่ฝาง เลยคิดว่าฟ้ากลับตาลปัตร จนเกือบจะคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้ว

“ไม่ ไม่มีทาง นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย……” หยางเทียนลี่ตาค้างไป ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง

ในคนที่เป็นแดนสุดกำลังภายนอกนักรบ ที่เข้าใจโลกของยุทธภพอย่างเย่นหย่งเฟิงก็ตกใจขึ้นมา เหมือนกับว่าคิดอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าเลยเปลี่ยนไป ก่อนจะรีบกำหมัดเคารพหลี่ฝางพลางถาม “ท่านเป็นหลี่ฝาง ปรมาจารย์หลี่งั้นเหรอ？”

หลี่ฝางพยักหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไร

“โอ๊ย！” เย่นหย่งเฟิงมีใบหน้าที่แสดงว่า “ต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว” ออกมา แต่ไม่ทันรอให้คนอื่นๆ ถาม ก็กำมือทั้งสองข้างให้หลี่ฝางอีกครั้ง และโค้งอย่างเคารพกว่าเดิม “เย่นหย่งเฟิง คารวะปรมาจารย์หลี่！”