NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1125

ได้ยินคำพูดของข่งจู ถึงแม้หลี่ฝางจะจนใจเล็กน้อย แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธอีก จึงลุกขึ้นมาและพยักหน้ากล่าวกับลู่เผิงเฟย: “ไม่เจอกันนานเลยนะ”

เมื่อได้ยินหลี่ฝางเอ่ยขึ้นเช่นนี้ ทุกคนต่างชะงักงันไปทันที จากนั้นข่งจูที่รู้ตัวขึ้นมาก็เอ่ยถาม: “พวกคุณ......รู้จักเหรอ?”

“น่าจะเคยเจอสองสามครั้ง” หลี่ฝางยิ้มกล่าว

เขารู้ว่าเมื่อก่อนตัวเองเคยผ่านเรื่องราวอะไรมาบ้าง และรู้ว่าตัวเองเคยรู้จักลู่เผิงเพยมาก่อน แต่ยังไงซะความทรงจำของเขาก็ยังไม่ได้กลับคืนมา ไม่ทราบรายละเอียด จึงได้เพียงกล่าวอย่างคลุมเครือเช่นนี้

ข่งจูพยักหน้า ไม่ได้ถามอะไรอีก เธอคิดว่าคนใหญ่คนโตอย่างลู่เผิงเฟย ทุกวันมีผู้คนมากมายได้เจอเขา มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

ยิ่งไปกว่านั้นในเมื่อหลี่ฝางเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัย เช่นนั้นก็ยิ่งจะได้พบเจอกับผู้คนมากมาย

และหลังจากที่เธอพึ่งคิดแบบนี้เสร็จไป ก็พบว่าลู่เผิงเฟยได้เดินเข้าไปจับมือหลี่ฝางอย่างตื่นเต้นดีใจ และยิ้มกล่าว: “พี่หลี่ ไม่เจอกันมานานมากแล้วจริง ๆ”

คำเรียกของลู่เผิงเฟย ทำให้ทุกคนตะลึงงันไปอีกครั้ง

ทั้ง ๆ ที่อายุของลู่เผิงเฟยเยอะกว่าหลี่ฝาง แต่ทำไมลู่เผิงเฟถึงได้เรียกหลี่ฝางว่าพี่ล่ะ?

อีกทั้งดูท่าทางตื่นเต้นดีใจของลู่เผิงเฟย ราวกับว่าได้พบกับพี่ชายแท้ ๆ อย่างไรอย่างนั้น ไม่มีทางที่จะแค่เสแสร้งออกมา ท่าทางเช่นนี้ ยิ่งทำให้ทุกคนสงสัยเข้าไปใหญ่

เพียงแต่ว่าตอนนี้ทั้งสามคนอย่างจะกล่าวอะไรก็แทรกแซงไม่ได้ เพราะในตอนนี้ลู่เผิงเฟยกำลังพูดคุยกับหลี่ฝางอย่างตื่นเต้นดีใจอยู่ไม่หยุด

“พี่หลี่ครับ ก่อนหน้านี้สักระยะผมได้ข่าวมาว่าพี่อยู่ที่เมืองจินซาน ต่อมาก็ได้สอบถามเบื้องลึกเบื้องหลังมาได้นิดหน่อย ก็เลยอยากมาหาพี่ที่นี่มาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าจะหาเวลาไม่ได้สักที ตอนนี้ในที่สุดก็ได้ถือโอกาสในการอวยพรวันเกิดให้กับคุณย่าตระกูลจาง เดิมทีคิดว่าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดเสร็จก็จะหาพี่ที่บ้านตระกูลหยาง คิดไม่ถึงว่าพี่เองก็มาด้วยเหมือนกัน ฮ่า ๆ บังเอิญ มันช่างบังเอิญจริง ๆ !”

ท่าทางกระตือรือร้นจนเกินไปของลู่เผิงเฟย ทำให้หลี่ฝางที่ไม่มีความทรงจำที่เกี่ยวข้องไม่เคยชินเล็กน้อย จึงได้เพียงแต่พูดว่า: “นั่งก่อน นั่งแล้วค่อยพูด”

เมื่อสักครู่เขาได้สั่งให้คนยกเก้าอี้มาแล้ว

ทันทีทันใด ลู่เผิงเฟยและหลี่ฝางต่างก็นั่งลง โดยไม่สนใจสายตาแปลกประหลาดของผู้คนที่อยู่โดยรอบเลยสักนิด และคุยกันต่อไปอย่างเมามัน

ณ เวลานี้พวกฟางหยู่ถงทั้งสามคนได้ตะลึงงันไปโดยสิ้นเชิง ถึงขนาดพูดอะไรไม่ออกเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่จ้องมองลู่เผิงเฟยด้วยสีหน้าตกตะลึง สงสัยแม้กระทั่งว่าชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เป็นคนอื่นปลอมตัวมาหรือเปล่า

คนที่รักษาบุคลิกอย่างลู่เผิงเฟย ถ้าหากมีคนบอกกับพวกเธอว่าเขาได้นั่งพูดคุยกับคนแบบนี้อื่นในสถานการณ์เช่นนี้ ตีให้ตายพวกเธอก็ไม่มีทางเชื่อ

แต่ทว่าตอนนี้ที่ตรงหน้าของพวกเธอ ภาพเหตุการณ์เช่นนั้นได้ประจักษ์อย่างชัดเจน มันตำให้พวกเธอตกตะลึงมากจริง ๆ

ผู้ยึดครองอำนาจของตระกูลลู่? นายท่านลู่ที่มีชื่อเสียงโด่งดังคนนั้น?

หลี่ฝางลังเลเล็กน้อย คิดอยู่สักพัก แล้วชี้ไปที่หัวของตัวเอง พลางกล่าว: “อีกสักระยะค่อยว่ากันเถอะ”

ความหมายของหลี่ฝางคือ ความทรงจำของเขายังไม่ทันฟื้นฟู ไม่รู้ว่าจะไปเผชิญหน้ากับผู้คนในอดีตยังไง แม้แต่ส้าวส้วยเอง ตอนที่อยู่ญี่ปุ่นทั้งสองคนก็ยังไม่ทันได้พบกัน ก็กับประเทศมาซะแล้ว

ลู่เผิงเฟยเข้าใจขึ้นมาทันที และรีบพยักหน้ากล่าว: “ตามเหตุแล้วก็ควรเป็นแบบนั้น!”

ฟังเนื้อหาที่ทั้งสองคนสนทนากัน พวกฟางหยู่ถงทั้งสามคนถูกจู่โจมครั้งแล้วครั้งเล่า รู้สึกว่าทั่วทั้งโลกใบนี้ล้วนไม่จริง

นายท่านแห่งตระกูลลู่เชิญหลี่ฝางไปพบ? แล้วยังถูกหลี่ฝางปฏิเสธ? และลู่เผิงเฟยยังไม่มีความโมโหใด ๆ เลย!

นายท่านลู่เป็นบุคคลระดับไหนกัน? ต่อให้เป็นคนพ่อของตัวเองอยากจะพบ ยังต้องนัดล่วงหน้าก่อน ยังต้องดูอีกว่านายท่านลู่อารมณ์ดีหรือเปล่า หรือแม้แต่มีความเป็นไปได้สูงว่าจะไม่ได้พบ

ตอนนี้ถ้ามีใครกล้าพูดกับพวกเธอว่าหลี่ฝางเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยเล็ก ๆ อีก พวกเธอทั้งสามคนสามารถเด็ดหัวของมันออกได้ และชี้จมูกด่าพวกเขา: เบิกตาหมา ๆ ของแกดูให้ดี ๆ พนักงานรักษาความปลอดภัยเล็ก ๆ สามารถมีรัศมีเจิดจรัสแบบนี้ได้เหรอ?

และในขณะที่ทั้งสามคนกำลังมีความคิดเช่นนี้นั่นเอง ก็ได้ใช้สายตารวบรวมความคิดเห็นของกันและกันอย่างเงียบ ๆ ไม่นานก็มีคนเดินเข้ามาอย่างไม่ลืมหูลืมตา