NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1134

กล่าวจบ หลี่ฝางก็ใช้มือผลักเปิดประตูห้องยา ก็เห็นว่าอูเฉิงเย่กำลังนอนอยู่บนเก้าอี้ และมองโทรศัพท์ด้วยใบหน้าโหดเหี้ยม

และเห็นได้ชัดว่าภายในห้องยาได้ผ่านการทำความสะอาดมา ไม่มีสิ่งของที่อูเฉิงเย่ขว้างลงบนพื้นเหลืออยู่แล้ว

เมื่อเห็นหลี่ฝางเข้ามา อูเฉิงเย่ก็ดีดตัวลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ทันที และตวาดด้วยความตกตะลึก: “นายจะทำอะไรน่ะ!”

“ดูเหมือนคุณจะรู้ว่าผมจะมาสินะ?” หลี่ฝางหัวเราะเบา ๆ จู่ ๆ ก็ได้แวบเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าของอูเฉิงเย่ และยกตัวของเขาขึ้นมาด้วยมือเดียว ส่วนมืออีกข้างก็ได้หยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา

“เป็นหัวหน้าหรุ่ยนั่นส่งข้อความมาให้คุณจริง ๆ ด้วย หมอนั่นไม่กลัวตายจริง ๆ เลยนะ” หลี่ฝางโบกโทรศัพท์ไปมาที่ด้านหน้าของอูเฉิงเย่ และยิ้มกล่าวอย่างเย็นชา

กล่าวไป หลี่ฝางก็ได้ยื่นมือโยนอูเฉิงเย่ออกไป

อูเฉิงเย่ที่ถูกโยนกลับไปบนเก้าอี้ ถูกแรงเฉื่อยพาให้เลื่อนถอยหลังห่างออกไป สุดท้ายก็ยังคงถูกพาล้มคว่ำ และลงไปกองอยู่กับพื้น

“เลิกคิดที่จะใช้เรื่องนั้นมาสร้างปัญหาได้แล้ว ไม่งั้นคุณต้องเกิดเรื่องแน่” หลี่ฝางโยนโทรศัพท์ลงไปบนโต๊ะ และเตรียมที่จะจากไป

ถึงยังไงซะเรื่องที่อูเฉิงเย่ทำนั้นก็ไม่คู่ควรพอที่จะให้หลี่ฝางเสียเวลาลงมือ แค่ลงโทษเพียงเล็กน้อย ให้เขาจำเอาไว้เป็นบทเรียนก็พอ

แต่ทว่าอูเฉิงเย่ราวกับได้ถูกหลี่ฝางกระตุ้นต่อมโมโหเข้าให้แล้ว เขาคลานลุกขึ้นมาจากพื้นด้วยดวงตาแดงก่ำ และพุ่งเข้ามาหาหลี่ฝางทันที

แต่เขากลับไม่รู้เลยว่า ความตากต่างระหว่างตัวเองกับหลี่ฝางนั้นห่างไกลมากเพียงใด สำหรับหลี่ฝางแล้ว อูเฉิงเย่ไม่ได้แตกต่างอะไรจากมดเลยสักนิด

หลี่ฝางเพียงแค่สะบัดมือเบา ๆ อูเฉิงเย่ก็ล้มลงไปกองอยู่บนพื้นทันที โดยที่ยังไม่ได้ถูกตัวหลี่ฝางเลยสักนิด

ในตอนนี้เอง เหมือนกับจะทำให้อูเฉิงเย่รู้ถึงความแตกต่างอันมหาศาลระหว่างตัวเองและหลี่ฝางแล้ว มองดูหลี่ฝางที่มีสีหน้าเย็นชา และค่อยมองดูเจียงถิงที่ยืนอยู่ที่ประตูอย่างเงียบ ๆ แววความโกรธแค้นสองสายได้ผ่านแวบไปในดวงตาของอูเฉิงเย่ แต่กลับไม่กล้าพุ่งเข้าไปหาหลี่ฝางอีก

“จบเพียงแค่นี้ ทำตัวเองให้ดี ๆ ลาก่อน” หลี่ฝางโบกมือกล่าว

มองดูแผ่นหลังของหลี่ฝางและเจียงถิงเดินหายไปจากสายตาของเขา ความโกรธแค้นในดวงตาของอูเฉิงเย่ก็ได้ระเบิดออกมา หลี่ฝางอยากจะให้เรื่องมันจบลงไป แต่เขาจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นแน่

“ฉันจะต้องทำให้คู่เดรัจฉานอย่างพวกแกสิ้นลมหายใจอย่างแน่นอน!” อูเฉิงเย่กำหมัดแน่น

......

เมื่อกลับมาถึงบ้านใหญ่ตระกูลหยาง หลี่ฝางก็ได้เห็นหยางฉงนอนขดอยู่บนโซฟา มีท่าทางน่าสงสารเล็กน้อย ความอ่อนโยนภายในใจก็ได้เกิดขึ้นมาอย่างไร้ขอบเขต และยื่นมือออกไปอุ้มหยางฉงไปที่โซฟา

แต่ทว่าในตอนที่เขาพึ่งจะถูกตัวของหยางฉงนั่นเอง ก็ได้ทำให้หยางฉงที่นอนหลับไม่ลึกตื่นขึ้นมา

เมื่อเห็นว่าเป็นหลี่ฝาง หยางฉงก็วางใจลงทันที จับข้าไปที่แขนของหลี่ฝางและกอดขึ้นมาเบา ๆ

“ทำไมกลับมาดึกแบบนี้ล่ะ” ดูเหมือนหยางฉงจะยังไม่ตื่นสักเท่าไหร่ เธอเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยชัดเจนนัก

วันนี้หลี่ฝางบอกแค่ว่าตัวเองจะออกไปทำธุระนิดหน่อย ไม่ได้บอกรายละเอียดกับหยางฉงว่าไปทำอะไร ตอนนี้ได้เห็นหยางฉงรอตัวเองจนดึกดื่นแบบนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดขึ้นมาภายในใจ

“เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย หญิงชราท่านหนึ่งเกิดโรคหัวใจกำเริบ ยังดีที่โรงพยาบาลอยู่ไม่ไกล ไม่งั้นคงแย่แน่เลย” หลี่ฝางยิ้มเบา ๆ

“งั้นพรุ่งนี้เดี๋ยวผมจะไปดูก่อน โอเคแล้ว รีบนอนเถอะ พรุ่งนี้ตื่นเช้าหน่อย” หลี่ฝางกล่าว อุ้มหยางฉงขึ้นมาแล้วเดินไปทางห้องนอน......

วันถัดมา หลี่ฝางตื่นขึ้นมาแต่เช้า และเข้าครัวทำอาหารเช้า จากนั้นหยางฉงก็ได้ตื่นขึ้นมาตามเมื่อทานอาหารเสร็จก็ไปจัดการเรื่องงานทันที

หลี่ฝางเองไม่นานก็ได้ออกจากบ้าน ไปที่โรงพยาบาลในเครือ

......

ในเวลานี้อูเฉิงเย่กำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานของตัวเองด้วยใบหน้าดำคล้ำ สายตาโหดเหี้ยมจนแทบดูไม่ได้

เมื่อวานหลังจากที่ถูกหลี่ฝางสั่งสอนไป ความโมโหได้ถูกกดเอาไว้ในใจของเขามาตลอด ทุกข์ทรมานไปทั่วทั้งตัว

ดังนั้นวันนี้เขาเลยตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าจะลงมือกับเจียงถิงก่อน แก้แค้น “คู่รักเดรัจฉาน” คู่นี้เพื่อระบายความโกรธให้ตัวเอง

วางแผนอยู่ในห้องทำงานของตัวเองเพียงลำพังเสร็จเรียบร้อย อูเฉิงเย่ก็ได้เดินออกไปจากห้องทำงาน แล้วจับไปที่พยาบาลคนหนึ่งพลางเอ่ยถาม: “หมอเจียงมาหรือยัง?”

พยาบาลคนนั้นถูกสายตาดุร้ายของอูเฉิงเย่ทำให้ตกใจ จึงรีบเอ่ยขึ้น: “หมอเจียงมาแล้ว ตอนนี้อยู่ที่ห้องทำงาน”

“ดีนี่” อูเฉิงเย่ปล่อยมือที่จับพยาบาลคนนั้น ปล่อยให้พยาบาลรีบเดินหนีอันตรายไปราวกับหนีโรคระบาด ปากก็บ่นพึมพำ: “ดูสิว่าฉันจะจัดการกับเธอยังไง......”

กล่าวไป เข้าก็ก้าวใหญ่ ๆ เดินไปทางห้องทำงานของเจียงถิง