NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1133

นั่นเป็นสัญชาตญาณของการที่รู้สึกว่าตัวเองเทียบกับอีกฝ่ายไม่ได้ ทำให้ไฟริษยาของเขาลุกโชนขึ้นมา จึงได้หาเรื่องลำบากใจให้ทันที

ถึงยังไงเขาก็มีดเหตุผลซะอย่าง ยังไงก็ต้องทำให้อีกฝ่ายอึดอัดใจ

หมออูคนนี้ก็เป็นคนประเภทนี้

แต่ทว่าท่าทางของผู้ชายคนนั้นกลับเกินกว่าความคาดหมายของเขา ลงมือกับเขาเพื่อให้หมอเจียงไปเอายา การเคลื่อนไหวเห็น มันค่อนข้างจะสาหัสเกินไปแล้ว

หลังจากที่หมอเจียงจากไป หมออูที่ไฟโมโหกำลังลุกโชนก็ได้รายงานเรื่องนี้ไปยังหัวหน้าหรุ่ยของโรงพยาบาลทันที

หัวหน้าหรุ่ยกับเขามีความสัมพันธ์ที่ไม่เลวเลย พอถึงตอนนั้นเพิ่มบทลงโทษให้กับเจียงถิงหนักหน่อย ดูซิว่าเธอจะกลัวไหม

จะต้องให้เธอมาขอร้องอ้อนวอนตัวเองให้ได้! รอยยิ้มอำมหิตได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของหมออู

ในเวลานี้ หัวหน้าหรุ่ยก็ได้ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหน้าของเจียงถิงที่พึ่งจะกลับมาถึง

“หมอเจียง เมื่อกี้คุณทำอะไรลงไป? กล้าดียังไงสั่งให้คนซ้อมหมอของโรงพยาบาล แถมยังแย่งเอายาไปอีก?”

ยืนอยู่ที่ด้านหน้าของเจียงถิง หัวหน้าหรุ่ยเอ่ยถามด้วยใบหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

“ต้องขอโทษจริง ๆ ค่ะ หัวหน้าหรุ่ย นี่เป็นใบรับรองพนักงานคุ้มครองของโรงพยาบาล ถ้าหากคุณมีข้อสงสัยอะไร สามารถไปถามข้อข้องใจกับผู้อำนวยการได้” เจียงถิงรู้ว่าหัวหน้าหรุ่ยคนนี้และหมออูมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน และรู้ว่าเรื่องนี้จะต้องเป็นหมออูที่เป็นคนชักนำให้หัวหน้าหรุ่ยทำแบบนี้แน่ ดังนั้นจึงไม่อยากที่จะไปสนใจหัวหน้าหรุ่ย

เมื่อมองดูใบรับรองพนักงานคุ้มครองที่อยู่ในมือ สีหน้าของหัวหน้าหรุ่ยก็เปลี่ยนเป็นแทบดูไม่ได้ขึ้นมาทันที

เจียงถิงเองก็ได้ได้กล่าวอะไรอีก และเก็บของของตัวเองไป เตรียมที่จะเลิกงาน

หลี่ฝางยืนอยู่ที่ด้านข้างไม่ได้จากไปไหน เขารู้สึกว่าหัวหน้าหรุ่ยคนนี้เหมือนจะไม่ค่อยพอใจที่จะยอมรับมันอย่างไรอย่างนั้น

เป็นอย่างที่คิดไว้จริง ๆ ในตอนที่เจียงถิงกำลังจะออกไปนั่นเอง หัวหน้าหรุ่ยก็ได้ฟาดฝ่ามือลงบนโต๊ะอย่างเต็มแรง เตรียมที่จะระเบิดอารมณ์ออกมา

แต่น่าเสียดาย เขาออกแรงหนักเกินไป กลับทำให้ฝ่ามือของตัวเองรู้สึกเจ็บขึ้นมา เดิมที่จะสร้างพลังรัศมีขึ้นมากลับกลายเป็นได้รับความเจ็บปวดไปแทน

“หัวหน้าหรุ่ยคุณทำอะไรของคุณ?” เจียงถิงหันกลับไปถามด้วยความแปลกใจ

หัวหน้าหรุ่ยรีบกดความเจ็บปวดบนฝ่ามือเอาไว้ และกล่าวขึ้นมาด้วยท่าทางมีคุณธรรม: “หมอเจียง! คุณยังมีจรรยาบรรณของการเป็นหมออยู่หรือเปล่าน่ะ! ออกไปข้างนอกโดยพลการในเวลาทำงาน ถ้าหากมีคนไข้เข้ามาในตอนนี้จะทำยังไง! ถ้าเกิดอะไรขึ้นคุณรับผิดชอบไหวไหม?”

เขากล่าวได้อย่างมีคุณธรรมน่าเกรงขาม ทำให้คนที่ไม่รู้ที่มาที่ไป คิดว่าที่เขากล่าวนั้นมีเหตุผลมากจริง ๆ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เป็นเพียงแค่การชักแม่น้ำทั้งห้าที่ไม่มีเหตุผลเอาซะเลยเท่านั้นเอง

“หัวหน้าหรุ่ย กรุณาพูดจาระวังด้วย งานในวันนี้ของฉันได้ทำเสร็จไปตั้งนานแล้ว เมื่อกี้ไม่ใช่เวลาทำงานของฉันแล้ว” เจียงถิงตอบกลับอย่างไม่รีบร้อน ทำลายความไม่มีเหตุผลของหัวหน้าหรุ่ยไปได้อย่างง่ายดาย

หัวหน้าหรุ่ยโมโหขึ้นมาทันที: “เธอ! หมอเจียง คิดไม่ถึงว่าคุณจะ......”

“หุบปากไปเลย” หลี่ฝางขัดจังหวะการพูดของหัวหน้าหรุ่ยไปในทันที: “บอกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าถ้าสงสัยอะไรให้ไปถามผู้อำนวยการเอาเอง คุณฟังไม่รู้เรื่องหรือไง?”

หลี่ฝางที่เห็นสถานการณ์มาตั้งแต่ต้นจนจบ เป็นธรรมดาที่จะดูออกว่าหัวหน้าหรุ่ยกำลังหาเรื่องโดยไร้เหตุผล