NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1136

“เหะๆ ฉันมาเพื่อช่วยเธอนะ!” อูเฉิงเย่หัวเราะเยาะด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ชี้ไปที่ชายหนุ่มที่ทำหน้าหยิ่งยโสอยู่อีกด้านพร้อมกล่าว “ท่านนี้คือคุณตู้เซิงหรง และเป็นพ่อของฉัน……เลขาฯของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุข!”

“ไม่ใช่พ่อของนายหรอกหรือ” เจียงถิงหัวเราะแห้ง

อูเฉิงเย่โมโหขึ้นมาในทันที ชี้ไปที่เจียงถิงพร้อมกล่าว “หมอเจียง อีกเดี๋ยวผมจะทำให้คุณต้องขอร้องผม!”

เขากล่าว พร้อมกับจ้องมองตู้เซิงหรงอย่างได้ใจ

ตู้เซิงหรงกล่าวกับเจียงถิงด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “หมอเจียง ใบอนุญาตการประกอบอาชีพของคุณเป็นของปลอมใช่ไหม? ให้เราตรวจใหม่อีกรอบ เตรียมสอบใหม่ดีกว่านะ!”

“แกพูดบ้าอะไรอยู่!” เจียงถิงสบถอย่างโมโห “นี่แกสงสัยว่าฉันแอบอ้างอย่านั้นเหรอ? ถ้างั้นก็ไปตรวจสอบเถอะ!”

“เหะๆ ฉันก็แค่สงสัย ไม่ได้บอกแบบนั้นจริงๆ สักหน่อย เธอจะร้อนตัวไปทำไม” ตู้เชิงหรูดันแว่นกล่าวอย่างเรียบเฉย “แต่ว่านะ ไม่ว่าจะจริงหรือไม่ เรื่องนี้จะสะเพร่าไม่ได้ หยุดการปฏิบัติหน้าที่เตรียมรับการตรวจสอบก่อนแล้วกัน!”

“เรื่องอะไร! ฉันไม่เคยได้ยินว่ามีเรื่องแบบนี้ด้วย!” เจียงถิงโกรธจนใบหน้าแดงก่ำ

“นี่ก็เพื่อความรับผิดชอบต่อชีวิตคนไข้ในโรงพยาบาลของเรา หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นละก็……”

ไม่รอให้ตู้เซิงหรงได้กล่าวจบประโยค อูเฉิงเย่ได้ฉีกหน้าจนขาดสะบั้นเสียก่อน พลันตะโกนอย่างกำเริบเสิบสาน “ฉันบอกแล้ว ว่าให้แกมาขอร้องฉัน เข้าใจไหม? นางแพศยา ให้หน้าเธอไม่เอา อย่าหาว่าฉันกลั่นแกล้งแล้วกัน!”

ตู้เซิงหรงถูกขัดคำ ไม่วายจับจ้องอูเฉิงเย่ด้วยสายตาถือโทษอย่างอดไม่ได้ ด้วยความรู้สึกว่าเขากำเริบเสิบสานเกินไป

ช่วยไม่ได้ อูเฉิงเย่มีพ่อที่ดี ตนยังต้องเพิ่งพาพ่อของเขา ได้แต่เชื่อฟังคำสั่งของเขา

ตอนนี้เจียงถิงโกรธจัดจนแทบทนไม่ไหว ดีที่เธอยังพอนึกถึงมารยาทอยู่บ้าง ไม่ได้ชี้หน้าด่าอูเฉิงเย่ไปโต้งๆ

ในตอนนี้เอง หัวหน้าหรุ่ยเดินเข้ามาพอดี เมื่อเห็นตู้เซิงหรง ใบหน้าของเขาเผยรอยยิ้มประจบสอพลอขึ้นมาในทันใด พลันโค้งตัวรีบวิ่งเข้าไป

“หมออู เลขาฯ ตู้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น โถ่ มีเรื่องอะไรค่อยๆ คุยกันก็ได้นี่ครับ จะโกรธไปทำไมกัน ใช่ไหม?”

หัวหน้าหรุ่ยไม่กล้าร่วงเกินตู้เซิงหรง หากเป็นอริกับเขา เกิดตู้เซิงหรงลงมือจัดการอะไรขึ้นมาละก็ เบื้องบนเกิดเอาเรื่องขึ้นมา ทางนี้มีแต่เรื่องแน่

อย่าว่าแต่อยากทำอะไรเลย หากทำให้ตู้เซิงหรงไม่พอใจขึ้นมา ก็รอได้เลย

ส่วนอูเฉิงเย่นั้นยิ่งไม่กล้าล่วงเกินเขาเข้าไปใหญ่

“ไง หมอเจียง เธอยังมีอะไรจะพูดไหม?” ตอนนี้หัวหน้าหรุ่ยเองก็มีสีหน้าบูดบึ้ง กล่าวกับเจียงถิง

เขาไม่สามารถล่วงเกินอูเฉิงเย่ได้ จึงได้แต่จบปัญหาที่เจียงถิงแทน

เมื่อเจียงถิงไม่ปริปาก หัวหน้าหรุ่ยจึงกล่าวขึ้นอีกครั้ง “หมอเจียง แฟนของเธอทำร้ายคนอื่น เรื่องนี้เธอต้องเป็นคนรับผิดชอบ ให้แฟนของเธอมาที่นี่ เพื่อขอโทษหมออู เพื่อคลี่คลายปัญหาเรื่องนี้เถอะ!”

“วิธีนี้ดีมาก!” อูเฉิงเย่หัวเราะลั่นอย่างได้ใจ “หมอเจียง ฉันเป็นคนพูดง่าย พอแค่แฟนของเธอคุกเข่าก้มกราบฉันสามทีดังๆ ฉันจะจะให้อภัยเขา เป็นไง?”

จ้องมองสารเลวทั้งสาม เจียงถิงรู้สึกผิดหวัง

จากนั้น เธอดึงป้ายชื่อของตนเองออกโยนลงกับพื้น กล่าวอย่างเฉียบขาด “ฉันขอลาออก แน่ใจ พวกแกก็ไปฟ้องฉัน ไอพวกสารเลว!”

อูเฉิงเย่ไม่คิดเลยว่าเจียงถิงจะหยิ่งในศักดิ์ศรีขนาดนี้ ยอมสู้กันตายไปทั้งสองฝ่ายก็ไม่ยอมก้มหัว ทันใดนั้นเขานิ่งอึ้งขึ้นมา รู้สึกไร้หนทางต่อเธอ

แต่ในทันที เขาก็หัวเราะลั่นอย่างได้ใจ สะบัดโทรศัพท์ในมือพร้อมกล่าว “เหอะ เมื่อกี้เธอถามฉันว่าฉันทำอะไรไม่ใช่เหรอไง? ฉันใช้โทรศัพท์ของเธอโทรหาใครบางคน เธอลองเดาสิว่าฉันโทรหาใคร?”