เจียงถิงคาดเดาคำตอบได้ในทันที พลันอดก่นด่าอย่างหักห้ามไม่ได้ “อูเฉิงเย่ แกนี่มันพวกสวะ เศษเดน!”
“ฮ่าๆ แล้วแต่เธอจะพูดว่าอะไร!” สายตาของอูเฉิงเย่ฉายแววบ้าคลั่ง “ฉันจะคอยดู ว่าแฟนของเธอคนนั้นจะโอหังเหมือนเธอไหม! เธอให้ฉันฟ้องเขาไม่ใช่เหรอไง? ได้สิ ฉันจะคอยดูว่าจนตรอกอย่างพวกเธอจะใช้อะไรจ้างทนายมาขึ้นศาลกับฉัน!”
ในเวลานี้เอง ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกอีกครั้ง หลี่ฝางค่อยๆ เดินเข้ามาช้าๆ
“ดูเหมือนว่าแกอยากตายจริงๆ สินะ อูเฉิงเย่”
ประโยคที่เย็นเยือก ทำให้อุณหภูมิในห้องลดลงอย่างรวดเร็ว
“หลี่ฝาง!” อูเฉิงเย่จ้องเขม็งหลี่ฝางอย่างดุดัน ดวงตาคู่นั้นยังเต็มไปด้วยหวาดผวา พลังงานของเขาแรงเหลือเกิน กระทั่งทำให้เขาพูดไม่ออก
“แก แน่จริงแกก็ลงมือเลยสิ? คนตั้งเยอะแยะดูอยู่ ถ้าแกกล้าแตะต้องฉันแม้แต่ปลายขน ฉันจะทำให้แกเข้าไปอยู่ในนั้นตลอดชีวิต!”
อูเฉิงเย่ที่หวาดผวา ยังคงเลือกข้อดีของตนเองในการกดขี่คนอื่นอย่างชาญฉลาด อย่างไรซะ สถานะตำแหน่งของบิดาเขา อยากจะเล่นงานจนตรอกคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรเลย ช่างง่ายดายเสียยิ่งกว่าอะไรดี
ตู้เซิงหรงที่เห็นทีท่าเหลืออดของเขา จึงรีบกล่าวขึ้น “คุณหลี่ใช่ไหม? หากคุณยังเป็นแบบนี้อยู่ละก็ หมอเจียงคงได้สูญเสียงานที่เธอทำอยู่ตอนนี้”
ต่อให้เมื่อสักครู่เจียงถิงพูดแล้วว่าจะลาออก เขาก็จะต้องหยิบยกข้ออ้างนี้ขึ้นมาเพื่อข่มขู่เขาสักหน่อย
“แกเป็นใคร?” หลี่ฝางเหลือบมามองตู้เซิงหรงเล็กน้อย!”
“ผมชื่อตู้เซิงหรง เป็นเลขาฯรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุข" ตู้เซิงหรงยิ้มอย่างได้ใจ "คุณหลี่ ผมหวังว่าพวกคุณจะตระหนักได้ถึงความผิดที่ได้กระทำลงไป!”
ทว่า หลี่ฝางไม่แม้แยแสตู้เซิงหรงแม้แต่น้อย พลันหันหน้ากลับไปกล่าวถามเจียงถิง “พวกเขาเป็นอะไรกัน?”
“รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขเป็นพ่อของไอ้หมอนั่น” เจียงถิงชี้ไปที่อูเฉิงเย่อย่างเย็นชา
“อืม ที่แท้ก็เป็นสุนัขรับใช้ของพ่อเขาเองหรือ!” หลี่ฝางระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที
เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจียงถิงที่หน้าตาบูดบึ้งเองก็หลุดขำออกมาอย่างหักห้ามไม่ได้
“แก!” ตู้เซิงหรงใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธจัด ตะโกนเสียงดังลั่น “แกเชื่อไหมว่าแค่ประโยคเดียวของผมก็ทำให้นางผู้หญิงคนนี้ตกงานได้! แกยังกล้าทำร้ายคนอื่นอีก หากยังเป็นแบบนี้อยู่อีก แกก็เข้าไปเสียใจทีหลังข้างในได้เลย!”
“คุณก็ลองดูสิ” หลี่ฝางกล่าวเสียงเรียบ
ตู้เซิงหรงกัดฟันกรอด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง