NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1137

เจียงถิงคาดเดาคำตอบได้ในทันที พลันอดก่นด่าอย่างหักห้ามไม่ได้ “อูเฉิงเย่ แกนี่มันพวกสวะ เศษเดน!”

“ฮ่าๆ แล้วแต่เธอจะพูดว่าอะไร!” สายตาของอูเฉิงเย่ฉายแววบ้าคลั่ง “ฉันจะคอยดู ว่าแฟนของเธอคนนั้นจะโอหังเหมือนเธอไหม! เธอให้ฉันฟ้องเขาไม่ใช่เหรอไง? ได้สิ ฉันจะคอยดูว่าจนตรอกอย่างพวกเธอจะใช้อะไรจ้างทนายมาขึ้นศาลกับฉัน!”

ในเวลานี้เอง ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกอีกครั้ง หลี่ฝางค่อยๆ เดินเข้ามาช้าๆ

“ดูเหมือนว่าแกอยากตายจริงๆ สินะ อูเฉิงเย่”

ประโยคที่เย็นเยือก ทำให้อุณหภูมิในห้องลดลงอย่างรวดเร็ว

“หลี่ฝาง!” อูเฉิงเย่จ้องเขม็งหลี่ฝางอย่างดุดัน ดวงตาคู่นั้นยังเต็มไปด้วยหวาดผวา พลังงานของเขาแรงเหลือเกิน กระทั่งทำให้เขาพูดไม่ออก

“แก แน่จริงแกก็ลงมือเลยสิ? คนตั้งเยอะแยะดูอยู่ ถ้าแกกล้าแตะต้องฉันแม้แต่ปลายขน ฉันจะทำให้แกเข้าไปอยู่ในนั้นตลอดชีวิต!”

อูเฉิงเย่ที่หวาดผวา ยังคงเลือกข้อดีของตนเองในการกดขี่คนอื่นอย่างชาญฉลาด อย่างไรซะ สถานะตำแหน่งของบิดาเขา อยากจะเล่นงานจนตรอกคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรเลย ช่างง่ายดายเสียยิ่งกว่าอะไรดี

ตู้เซิงหรงที่เห็นทีท่าเหลืออดของเขา จึงรีบกล่าวขึ้น “คุณหลี่ใช่ไหม? หากคุณยังเป็นแบบนี้อยู่ละก็ หมอเจียงคงได้สูญเสียงานที่เธอทำอยู่ตอนนี้”

ต่อให้เมื่อสักครู่เจียงถิงพูดแล้วว่าจะลาออก เขาก็จะต้องหยิบยกข้ออ้างนี้ขึ้นมาเพื่อข่มขู่เขาสักหน่อย

“แกเป็นใคร?” หลี่ฝางเหลือบมามองตู้เซิงหรงเล็กน้อย!”

“ผมชื่อตู้เซิงหรง เป็นเลขาฯรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุข" ตู้เซิงหรงยิ้มอย่างได้ใจ "คุณหลี่ ผมหวังว่าพวกคุณจะตระหนักได้ถึงความผิดที่ได้กระทำลงไป!”

ทว่า หลี่ฝางไม่แม้แยแสตู้เซิงหรงแม้แต่น้อย พลันหันหน้ากลับไปกล่าวถามเจียงถิง “พวกเขาเป็นอะไรกัน?”

“รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขเป็นพ่อของไอ้หมอนั่น” เจียงถิงชี้ไปที่อูเฉิงเย่อย่างเย็นชา

“อืม ที่แท้ก็เป็นสุนัขรับใช้ของพ่อเขาเองหรือ!” หลี่ฝางระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจียงถิงที่หน้าตาบูดบึ้งเองก็หลุดขำออกมาอย่างหักห้ามไม่ได้

“แก!” ตู้เซิงหรงใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธจัด ตะโกนเสียงดังลั่น “แกเชื่อไหมว่าแค่ประโยคเดียวของผมก็ทำให้นางผู้หญิงคนนี้ตกงานได้! แกยังกล้าทำร้ายคนอื่นอีก หากยังเป็นแบบนี้อยู่อีก แกก็เข้าไปเสียใจทีหลังข้างในได้เลย!”

“คุณก็ลองดูสิ” หลี่ฝางกล่าวเสียงเรียบ

ตู้เซิงหรงกัดฟันกรอด

“เหอะ คุณคิดว่าฉันอยากจะอยู่ที่นี่หรือคะ?” เจียงถิงกล่าวอย่างไม่พอใจ พลันลากหลี่ฝางพร้อมกับกล่าว “เราไปกันเถอะ! อย่าไปเสียเวลากับเศษเดนพวกนี้เลย!”

“รอเดี๋ยว” หลี่ฝางรั้งเจียงถิงเอาไว้ กล่าวกับหัวหน้าหรุ่ย “หมอในโรงพยาบาลของพวกคุณ คุณมีสิทธิ์ตัดสินใจไล่ออกอย่างนั้นเหรอ?”

“ฮ่าๆ เพียงแค่ผมประโยคเดียวก็ไล่ออกได้นั่นแหละ!” เมื่อได้ยินประโยคของหลี่ฝาง หัวหน้าหรุ่ยคิดว่าหลี่ฝางคงจะเกิดหวั่นใจขึ้นมา จึงหัวเราะลั่น

“แกไม่พอใจหรือ โอเค แกคอยดูแล้วกัน!” จบประโยค หัวหน้าหรุ่ยเข้าไปที่ห้องทำงานเขียนใบเชิญออก ประทับตราของตนเอง เดินไปที่ห้องทำงานของเจียงถิง สะบัดใบเชิญออกตรงหน้าหลี่ฝางอย่างได้ใจ

“แกเห็นไหม ตอนนี้เจียงถิงถูกไล่ออกแล้ว ไอ้งั่ง พอใจหรือยัง?” หัวหน้าหรุ่ยกล่าวด้วยหน้าทะเล้น

ในตอนนี้อูเฉิงเย่กลับหัวเราะอย่างประหลาด “เจียงถิง ฉันเคยบอกแล้ว ฉันจะให้เธอขอร้องฉันด้วยตนเธอเอง ตอนนี้ฉันจะให้โอกาสเธออีกรอบ ขอแค่เธอมาเป็นผู้หญิงของฉัน เธอก็อยู่ที่นี่ต่อได้ ไอ้อันธพาลนี่ฉันก็จะไม่เอาเรื่องเขา เป็นไง?”

“ใช่แล้ว!” หัวหน้าหรุ่ยที่อยู่อีกด้านสายตาประกาย เหมือนว่าได้โอกาสเยินยออูเฉิงเย่แล้ว

“ใบเชิญออกนี่ เธอเอาไปฉีกทิ้งได้ทุกเมื่อ คิดซะว่าผมไม่เคยเขียนมาก่อน แต่ตอนนี้ มันอยู่ที่หมออู!”

“แก……” เจียงถิงคิดจะก่นด่า หลี่ฝางเข้ามาห้ามเอาไว้เสียก่อน ก่อนที่หลี่ฝางจะกล่าวเสียงเรียบ “หัวหน้าหรุ่ย คุณเตรียมตัวเก็บข้าวของ รอถูกไล่ออกได้เลย”