NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1150

ด่าก็ส่วนด่า เขายังหวังให้ซุนเฟยจับเจิ้งเหวินจุ้นได้ จึงได้แต่พูดเกลี้ยกล่อมไม่ยอมหยุด “เฟยเฟย หากแกได้อยู่กับคุณชายเจิ้ง จะได้เสพสุขกับความมั่งคั่งไปทั้งชีวิตเลยนะ ฉันทำทุกอย่างก็เพราะหวังดีกับแก ทำไมแกถึงได้ไม่เข้าใจเอาซะเลย?”

เมื่อได้ฟังประโยคจอมปลอมของบิดา ซุนเฟยรู้สึกสะอิดสะเอียน

เธอไม่เคยคาดคิด ว่าบิดาของตนจะพูดไม่คิดแบบนี้ออกมาได้โต้งๆ

“พ่อคะ ท่านคงไม่ได้ไม่รู้ว่าเศษเดนคนนี้เป็นคนอย่างไรใช่ไหม? ท่านอยากจะผลักไสให้หนูลงเหวขนาดนั้นเลยเหรอ?”

คำของซุนเฟย ทำให้รอยยิ้มจอมปลอมบนใบหน้าของเจิ้งเหวินจุ้นเลือนหายไป

“มีไม่กี่คนที่กล้าพูดแบบนี้กับคุณชายอย่างฉัน นางแพศยา เธออยากตายสินะ!”

เจิ้งเหวินจุ้นที่ใช้อำนาจจนเคยชิน ง้างฝ่ามือขึ้นคิดที่จะเหวี่ยงไปที่หน้าของซุนเฟย

เขาต้องการสั่งสอนผู้หญิงคนนี้ให้หลาบจำ จึงจะยอมเชื่อฟังแต่โดยดี!

ผู้หญิงที่เขาเจิ้งเหวินจุ้นต้องการ ไม่เคยไม่ได้!

ซุนจื้อเหวินยกมือขึ้นหวังขัดขวาง เมื่อคิดได้ว่าเจิ้งเหวินจุ้นเป็นคุณชายตระกูลใหญ่ มือที่ยกขึ้นจึงวางลง

ซุนเฟยที่เห็นอย่างนั้น แสดงสีหน้าเยาะเย้ยออกมา

ในเวลานี้เอง มือข้างหนึ่งยื่นเข้ามากะทันหัน จับมือที่กำลังจะตกกระทบเอาไว้

“ไอ้หนู แกยุ่งไม่เข้าเรื่องเลยนะ!” จับจ้องชายหนุ่มที่จับมือของตนเอาไว้ เจิ้งเหวินจุ้นคำรามอย่างไม่พอใจ

หลี่ฝางจ้องมองเจิ้งเหวินจุ้นอย่างเย็นชา มือที่จับแขนของเขาเริ่มออกแรง

ทันใดนั้น ความเจ็บปวดมหาศาลทำให้เจิ้งเหวินจุ้นกรีดร้องออกมาอย่างอนาถ

“ไอ้บ้า ปล่อยมือเดี๋ยวนี้! แกอยากตายใช่ไหม!”

ความเจ็บปวดแบบนี้ทำให้เจิ้งเหวินจุ้นที่ไม่เคยเป็นรองมาก่อนเจ็บจนแทบน้ำตาไหล

“เอ๋ แก……”

ซุนเฟยจับจ้องหลี่ฝางอย่างตกตะลึง ในสายตาเต็มไปด้วยความยากที่จะเชื่อ

ทีแรกซุนเฟยเจอกับดักที่ประเทศเหล่า เกาเมิ่งฉีรับกระสุนแทนหลี่ฝาง หลังจากนั้นส้าวส้วยออกหน้าพาเขาออกไป เรือที่ทั้งคู่นั่งเป็นเรือของซุนจื้อเหวิน

ตอนนั้นพวกเขาเจอโจรกลางทะเล หลี่ฝางเองที่เป็นคนสังหาร หรือจะพูดว่า เรือของซุนจื้อเหวิน ถูกเท้าของหลี่ฝางกระทืบจนพังเสียหาย

ซุนเฟยไม่คิดเลย ผู้ชายที่ทิ้งร่องรอยความทรงจำให้กับเธอเพียงแค่เวลาสั้นๆ จะปรากฏตัวต่อหน้าเธออีกครั้ง

“ขี้หมาอย่างแก รู้ไหมว่าแกล่วงเกินใครเขา! รีบปล่อยฉันซะ ไม่งั้นฉันจะสั่งให้คนหั่นแกเป็นชิ้นแล้วให้หมากินซะ!”

“ฮ่าๆ ตระกูลเจิ้ง……” หลี่ฝางเหลือบมองซุนเฟย ก่อนละสายตาไปยังเจิ้งเหวินจุ้น หัวเราะอย่างเย็นชา