NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1151

เมื่อเจอสภาพแบบนี้ ซุนเฟยก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่ก็ยังคงตามติดอยู่ข้างกายหลี่ฝาง ไม่ถอยแม้สักก้าว

หลี่ฝางมองไปที่หลิวฮุย แล้วถาม： “ใครจะเป็นคนออกหน้า?”

หลิวฮุยหางตากระตุก และเดินขึ้นไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ถ้าเขาให้หลี่ฝางออกหน้าล่ะก็ เกรงว่าเรื่องในวันนี้จะกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้ว

ไม่นาน ผู้บัญชาการหยังคนนั้นก็แสดงท่าทีเคารพใส่หลิวฮุย หันกลับหลังมาทักลูกน้องและเดินไป

ราวกับเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉันอย่างนั้น แม้แต่มองยังไม่มองเจิ้งเหวินจุ้นคนนั้นเลย

หลิวฮุยหันกลับมากวักมือมาทางหลี่ฝาง： “ไปเถอะ”

หลี่ฝางยิ้มไปทางซุนเฟยเล็กน้อย และพาเธอออกไป

เมื่อรู้ว่าทั้งสามเดินออกไปไกลแล้ว คนที่อยู่ในนี้ทั้งหมดก็ทำหน้าเหลือเชื่อ ไม่เข้าใจว่าสรุปแล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

ส่วนเจิ้งเหวินจุ้น ในตอนนี้เพราะว่าทั้งเจ็บทั้งโมโห จึงเป็นลมล้มพับไปเลย

ขณะนั้นหลี่ฝางกับซุนเฟยก็เดินอยู่ข้างหน้า หลิวฮุยทำสีหน้าไม่พอใจเดินอยู่ด้านหลัง รู้สึกแค่ว่าตัวเองเหมือนเป็นกขค.สุดๆ กระอักกระอ่วน และอึดอัดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

“ไม่งั้นนายกลับไปก่อนดีมั้ย?” หลี่ฝางก็สังเกตเห็นว่าหลิวฮุยไม่พอใจ จึงหันกลับไปพูด “หลายวันนี้ ฉันรับประกันได้เลยว่าจะไม่ลงมือก่อนแน่”

ได้ยินคำพูดของหลี่ฝาง หลิวฮุยก็ลังเลอยู่ครู่ ถึงจะพยักหน้าตอบรับ

ในเมื่อหลี่ฝางถึงกับรับประกันแล้ว เขาตามไปก็ไม่มีความหมาย จึงจากมาทั้งๆ อย่างนั้น

เมื่อเห็นหลิวฮุยทำหน้าเหมือนกับคลายทุกข์และจากไปอย่างรวดเร็ว หลี่ฝางไม่เพียงแต่ส่ายหัว และพูดกับซุนเฟย： “พาฉันไปเดินเล่นหน่อย ฉันก็ไม่เคยมาที่เมืองตงเลย”

“โอเค……” ซุนเฟยพยักหน้า และทั้งสองเดินผ่านกลางดงคนพลุกพล่านไป

มองจากด้านข้าง ซุนเฟยหน้าตาคล้ายกับเกาเมิ่งฉีมากจริงๆ หลี่ฝางพลางเดินพลางคิด

บางที ตอนนั้นที่อยู่บนเรือที่หลี่ฝางยืนมือไปช่วยซุนเฟย อาจจะแค่เพราะเหตุผลนี้เท่านั้นเองล่ะมั้ง

ทั้งสองคนไม่พูดอะไรและเดินแบบนี้ไปสิบกว่านาที ในที่สุดซุนเฟยก็อดไม่ได้และถามขึ้น： “คุณหลี่ ที่คุณช่วยฉัน……เป็นเพราะว่าฉันคล้ายกับเพื่อนของคุณเหรอ?”

คำถามนี้ เธออดกลั้นไว้ในใจมานานมากแล้ว

เธอยอมรับ ว่าหน้าตาภายนอกของเธอนั้นดีมาก ดังนั้นจึงทำให้เจิ้งเหวินจุ้นมาหาเธอถึงที่ แต่เธอก็รู้ว่าที่หลี่ฝางช่วยเธอไม่ใช่เพราะรูปร่างหน้าตาของเธอ เพราะว่าสายตาที่หลี่ฝางมองเธอไม่เหมือนกับที่เจิ้งเหวินจุ้นเลยสักนิด

สายตาที่หลี่ฝางมองมาที่ตน เหมือนมีความหวนคิดถึง และความเศร้าสลดเล็กน้อย ไม่ได้มีความปรารถนาในตัวเธอเลยแม้แต่น้อย

ดังนั้นเธอจึงได้แค่ทายแบบนี้

“อาจจะมั้ง” หลี่ฝางเงียบอยู่ครู่ และพูดออกมาแค่สามคำ