NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1152

ในที่สุดก็วันศึกตัดสินก็มาถึง

ภูเขาจิ่วเจถูกปิดล็อกไว้นานแล้ว คนธรรมดาไม่สามารถเข้าใกล้ได้เลย

แน่นอนว่าเหตุผลต้องไม่ใช่เพราะว่าปรมาจารย์ทั้งสองท่านจะดวลกัน เพราะว่าสำหรับคนธรรมดาแล้วนี่ก็ไร้สาระมากไป

ส่วนคนที่มีฐานะ แน่นอนว่าต้องรู้เบื้องหลัง ต่างก็ทยอยมาเตรียมตัวดูความครึกครื้น

แต่ว่าถึงจะเป็นพวกเขาก็ไม่ได้เข้าไปใกล้มาก ไม่ใช่แค่เพราะว่าไม่อนุญาต และก็เพราะว่าศึกต่อสู้ของจอมยุทธแดนเต๋านั้นอันตรายเกินไป พวกเขาก็ไม่กล้าเข้าใกล้มาก

ถึงยังไง ฐานะของพวกเขาก็ไม่ธรรมดา และฐานะที่ไม่ธรรมดา ก็แสดงถึงการหวงแหนชีวิต ยิ่งฐานะสูงยิ่งเป็นแบบนั้น

ตอนนี้ถังโจวก็ได้ไปถึงยอดภูเขาจิ่วเจนานแล้ว กำลังรอให้หลี่ฝางปรากฏตัว

คนที่อยู่ด้านล่างภูเขาก็ตั้งตารอคอย เพราะว่าหลี่ฝางโผล่ขึ้นมาอย่างฉับพลันเป็นเวลาสั้นๆ มีไม่กี่คนที่เคยเห็นหลี่ฝางลงมือด้วยพลังจริงๆ เพราะว่าคนที่เคยเห็นส่วนมากก็ตายกันหมด

แต่ครั้งนี้มีโอกาสพอที่จะได้เห็นความสามารถของหลี่ฝางจอมยุทธที่แข็งแกร่งของแดนเต๋าที่ชื่อเสียงเลื่องลือลงมือเองจริงๆ แทบจะไม่มีใครอยากจะพลาดโอกาสดีๆ แบบนี้

ในกลุ่มคนพวกนี้ และที่น่าแปลกใจก็มีที่ว่าง ด้านในมีคนยืนอยู่ไม่กี่คน ที่มีความแตกต่างอย่างมากกับฝูงชนที่อยู่รอบข้าง

คนพวกนั้นก็คือคนตระกูลเจิ้ง

เป็นถึงตระกูลอันดับหนึ่งของเมืองตง แน่นอนว่าก็ต้องมีภาพพจน์หรูหราของตระกูลอันดับหนึ่งของเมืองตง

ในตอนนี้ด้านในฝูงชน ก็มีคนพูดถึงเรื่องนี้ตลอดไม่หยุด

“รู้แบบนี้ฉันไม่มาหรอก คนเยอะเบียดเสียดขนาดนี้ มาเพื่อดูปรมาจารย์สองคนสู้กัน? แถมยังอยู่ห่างขนาดนี้ จะไปเห็นอะไรได้?”

“ปรมาจารย์แดนเต๋ากับปรมาจารย์ธรรมดามันต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยนะ แม้ว่าจะอยู่ด้านล่าง ก็ยังเห็นมันได้” ชายชราที่มองดูแล้วธรรมดาพูดขึ้นอยู่ข้างๆ

“ยิ่งไปกว่านั้น ศึกในครั้งนี้ทั้งสองฝ่าย ฐานะไม่ธรรมดาเลย ศึกครั้งนี้ มันยังกำหนดชะตากรรมของตระกูลชั้นสูงด้วย”

“ไม่ผิด ศึกครั้งนี้ เป็นศึกครั้งใหญ่ที่เหล่าจอมยุทธต้องไม่พลาด！” ชายร่างสูงตระหง่านที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้น

“จะพูดยังไงก็ยังเป็นแค่นักต่อสู้สองคนไม่ใช่เหรอ?” หนุ่มที่พูดเมื่อครู่ก็ยังคงพูดอย่างดูถูก

“นักต่อสู้?” ชายชราชุดดำที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะหึออกมาอย่างเย็นชา จู่ๆ ก็ปล่อยออร่าออกจากร่างกาย ทำให้สีหน้าของคนรอบข้างเปลี่ยนไปทันที

“ท่านนั้นคือปรมาจารย์เห้อนี่！” มีคนร้องออกมาอย่างตกใจ และก็จำฐานะของชายชราสวมชุดดำได้ในทันที

ชายหนุ่มที่เอ่ยปากพูดเมื่อครู่ หลังจากรู้สึกพลังงานที่ปรมาจารย์เห้อปล่อยออกมา หน้าก็ซีดลงไป พูดอะไรไม่ออกแล้ว

ปรมาจารย์เห้อมองไปรอบข้างอย่างพอใจเล็กน้อย จู่ๆ ก็พบว่าชายชราธรรมดาไม่สนใจพลังงานที่เขาปล่อยออกมาเลยสักนิด ราวกับว่ามองไม่เห็นเขาอย่างนั้นแหละ แตกต่างจากการแสดงออกที่ดูเคารพของคนรอบข้าง

ทันใดนั้น ปรมาจารย์เห้อก็ไม่โอเคเล็กน้อย อยากจะรู้ว่าชายชราคนนี้มีฐานะอะไรกันแน่ถึงได้กล้าเมินเขาแบบนี้

ปรมาจารย์เห้อคิดแบบนี้ พลางค่อยๆ ใช้วิธีถอดหมวกของชายชราคนนั้นออก

แต่กลับคิดไม่ถึงว่าชายชราคนนั้นกลับนำไปหนึ่งก้าว ถอดหมวกของตัวเองออกมา และยิ้มอ่อนพลางมองเขา

วินาทีนั้น สีหน้าของปรมาจารย์เห้อก็ซีดลงอย่างรวดเร็ว และพูดเสียงสั่น： “ส้ง……ศิษย์ผู้อาวุโสส้ง?”