NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 120

บทที่ 120 หลี่ฝางถูกคนรุมทำร้าย

ตู้ต้าไห่ได้อึ้งไปชั่วขณะ เขาคิดในใจ ลูกชายของตัวเองมาได้ยังไง? หรือว่าลูกชายของตัวเองรู้ตั้งนานแล้วเรื่องที่เขาเลี้ยงดูผู้หญิง?

สีหน้าของตู้ต้าไห่ดูอึดอัดเล็กน้อย รู้สึกว่าตัวเองนั้นละอายใจที่จะเผชิญหน้ากับลูกชาย แต่เขาก็ได้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว กำลังจะขึ้นไปนั่งตรงเบาะหน้าข้างคนขับ

เวลานี้ หลี่ฝางได้เหยียบคันเร่ง แล้วพุ่งชนเข้ามาทันที

หากไม่ใช่หลี่ฝางที่พุ่งชนเข้ามา คิดว่าตอนนี้ตู้ต้าไห่น่าจะขึ้นไปนั่งบนรถแล้ว

ส้งกงหมิงก็รีบเข้าไปในรถ แล้วเหยียบคันเร่ง มุ่งหน้าไปทางตู้ต้าไห่

“เหล่าส้ง เหล่าส้ง แกจอดๆ!” มองส้งกงหมิงที่ขับรถพุ่งมาข้างหน้าของเขา อีกอย่างไม่มีท่าทีที่จะลดความเร็วลงเลย ตู้ต้าไห่ตกใจจนตะโกนออกมา: “เหล่าส้ง แกจะฆ่าฉันเหรอ!”

“เย็ดแม่ กูจะชนมึงให้ตายเลย!” ส้งกงหมิงท่าทางดูโหดเหี้ยม

ตู้ต้าไห่ครั้งนี้ได้ทำให้ส้งกงหมิงหมดเจ็บหนักมาก เงินยี่สิบกว่าล้านนะ เงินในบัญชีของบริษัท ก็มีแค่นี้ แต่ได้ยืมให้กับตู้ต้าไห่ไปหมด สุดท้ายกลับสูญเปล่า

รถของส้งกงหมิงได้ชนตู้ต้าไห่จนล้ม แล้วรถก็ได้ทับอยู่บนขาสองข้างของตู้ต้าไห่

“อ้า!!”

ปากของตู้ต้าไห่ ได้เปล่งเสียงที่โหยหวนออกมา

ส้งกงหมิงดึงกุญแจออก ดับเครื่อง ถือเหล็กท่อนหนึ่งท่อนหนึ่งขึ้นมา

“เหี้ยเย็ดแม่!”

ส้งกงหมิงลงจากรถ นำท่อนเหล็กนั้นทุบตีลงไปบนร่างกายของตู้ต้าไห่

ขาของตู้ต้าไห่ถูกรถทับไว้ ไม่มีทางที่จะลุกขึ้นมาได้เลย เขาที่ถูกเหล็กทุบ เจ็บจนต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

ตู้เฟยจะลงมาจากรถ แต่ว่าตู้ต้าไห่กลับตะโกนไปว่า: “เสี่ยวเฟย รีบไป ไม่ต้องสนใจพ่อ!”

ตู้ต้าไห่รู้ว่าตัวเองต้องตายอย่างแน่นอน เขาทำให้ส้งกงหมิงต้องสูญเสียเงินไปยี่สิบกว่าล้าน ส้งกงหมิงน่าจะมีความคิดที่อยากจะฆ่าเขาด้วยซ้ำ

คนของส้งกงหมิงได้ไปล้อมรถของตู้เฟยเอาไว้ ตู้เฟยแสยะยิ้ม ตะโกนด่าว่าเหี้ย ก็วิ่งฝ่าออกไปจากฝูงชน

ตู้ต้าไห่เห็นลูกชายตัวเองหนีไปได้ ก็ทรุดตัวเหมือนกับลูกบอลที่ถูกปล่อยลมออก

“เหล่าส้ง ฉันผิดต่อนาย นายจะฆ่าฉัน ก็ฆ่าเถอะ!” ตู้ต้าไห่ยอมรับชะตากรรมแล้ว

“อยากตาย? เงินที่นายติดหนี้ฉันยังไม่ได้ใช้คืนเลย”

ส้งกงหมิงโยนแท่งเหล็กลงบนพื้น พูดอย่างโมโห

ตู้ต้าไห่กลายเป็นคนพิการแล้ว ตู้เฟยก็หนีไปแล้ว หลี่ฝางก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ต่อแล้ว

“ไปกันเถอะ!”

หลี่ฝางมองไปที่พวกหลี่เสี่ยวเสี่ยวแล้วพูด หญิงสาวเหล่านั้นจึงได้กลับเข้าไปในรถ

หลังจากที่ขึ้นรถแล้ว หลิวเฉียวเฉียวกับเชี่ยลู่หน้าบึ้งตึง ปากก็เอาแต่ด่าเสี่ยวซานจื่อคนนั้น

เงินก็แย่งไม่ได้ ยังถูกตบอีก เธอว่ามันน่าโมโหมั้ย?

แต่ว่าหลี่เสี่ยวเสี่ยวขึ้นรถแล้ว กลับมีสีหน้าที่ดีใจ

“หลี่เสี่ยวเสี่ยว เธอถูกตบ ทำไมยังดีใจอีก?” หลิวเฉียวเฉียวถามด้วยความสงสัย

หลี่เสี่ยวเสี่ยวยิ้มอย่างมีเลศนัย ยื่นมือเข้าไปในกางเกงของตัวเอง

หลี่เสี่ยวเสี่ยววันนี้สวมใส่กางเกงแบบที่หลวมๆ วินาทีที่เธอยื่นมือเข้าไปในกางเกงนั้น หลิวเฉียวเฉียวกับเชี่ยลู่ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

หลี่ฝางก็ขมวดคิ้ว นี่เธอกำลังทำอะไร?

ทันใดนั้น หลี่เสี่ยวเสี่ยวก็ได้หยิบเงินออกมาจากกางเกงของเขา

“แม่ง หลี่เสี่ยวเสี่ยว........ที่แท้เธอก็ซ่อนมันอยู่ข้างในกางเกง........ใน!” หลิวเฉียวเฉียวกับเชี่ยลู่เบิกตากว้าง มองหลี่เสี่ยวเสี่ยวอย่างไม่อยากจะเชื่อ

สีหน้าของหลี่เสี่ยวเสี่ยวเต็มไปด้วยความสุข เริ่มนับเงินที่เก็บมา

“สามพันกว่าหยวนแหนะ!” หลี่เสี่ยวเสี่ยวที่ถือเงินไว้ในมือ หัวเราะขึ้นมา

มิน่าล่ะ ตอนที่ขึ้นรถ หลี่ฝางก็รู้สึกแปลกๆ แล้ว

ใครจะไปรู้ ที่แท้ก็คือเงินนี่เอง!

หลี่ฝางจะร้องไห้ก็ไม่ใช่จะหัวเราะก็ไม่เชิง ได้สตาร์ทรถขึ้น

“หลี่เสี่ยวเสี่ยว เธอแย่งเงินมาได้มากขนาดนี้ คืนนี้พาเราไปเลี้ยงหน่อยสิ?” เชี่ยลู่เริ่มออกความเห็น เธอเห็นหลี่เสี่ยวเสี่ยวแย่งเงินมาได้เยอะขนาดนี้ แต่ตัวเองนั้นกลับไม่ได้ซักหยวน เกิดความอิจฉาเล็กน้อย ดังนั้นจึงอยากจะผลาญเงินของเธอให้หมด

หลี่ฝางยังคิดว่าหลี่เสี่ยวเสี่ยวจะปฏิเสธเสียอีก

ไม่คิดว่าหลี่เสี่ยวเสี่ยวจะตกลงง่ายๆ แบบนี้: “ไม่มีปัญหา คืนนี้ไปที่ร้าน Recalling the past ข้าจะเป็นเจ้ามือเอง”

“แล้วตอนนี้พวกเราจะไปไหนละ? ยังเช้าอยู่เลย” เชี่ยลู่ถาม