NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1202

ในเมื่อหลี่ต๋าคางได้ยอมรับหยางฉงแล้ว เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่ให้หยางฉงแบกท้องไปพักที่โรงแรมข้างนอก ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องความปลอดภัย นี่เป็นท้องแรกของหยางฉง มีหลายอย่างที่ยังไม่รู้ไม่เข้าใจ อยู่ข้างนอกเพียงลำพังในที่ที่ไม่คุ้นเคย ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นมาจะต้องแย่แน่เลย

ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดก็คือให้หยางฉงอยู่ที่สถานตากอากาศ ที่นี่มีตัวเองและพวกส้าวส้วยคอยดูแล ต่อให้มีคู่อริมาหาเรื่องก็ไม่ต้องกลัว

“คุณลุงนี้ นี่ มันไม่ค่อยดีมั้งคะ? ฉันไม่อยากสร้างปัญหาให้พวกคุณลุง” หยางฉงมองหลี่ต๋าคางด้วยความลังเล เธอยังทันได้แต่งงานกับหลี่ฝาง คงไม่ดีที่จะอาศัยอยู่กับพ่อแม่สามีในอนาคตแบบนี้

“ไม่มีอะไรไม่ดีหรอก เห็นที่นี่เป็นเหมือนบ้านของตัวเองนะเสี่ยวฉง ถ้าเธอไม่อยู่ที่นี่ต่อ อีกเดี๋ยวคุณป้าของเธอพื้นขึ้นมาจะต้องเล่นงานลุงแน่ ๆ ถือว่าช่วยลุงเถอะนะ อยู่เป็นเพื่อนคุณป้าที่นี่”

หลี่ต๋าคางนั้นเข้าใจความคิดของผู้หญิงมากจริง ๆ เขาไม่ได้พูดอะไรอย่างอื่นกับหยางฉง แต่ได้ยกเมี๋ยวชุ่ยออกมา หยางฉงไม่รับปากก็ต้องรับปากแล้ว

เป็นอย่างที่คิดไว้จริง ๆ หลังจากที่หยางฉงได้ยินว่าหลี่ต๋าคางให้ตัวเองอยู่ต่อเพื่อพูดคุยเป็นเพื่อนเมี๋ยวชุ่ย ใจที่อยากปฏิเสธนั้นเห็นได้ชัดว่าไม่ได้แรงกล้าเหมือนเดิม เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วกล่าวด้วยความลังเล: “ก็ได้ค่ะ งั้นฉันพักอยู่ที่นี่คุยเป็นเพื่อนคุณป้า”

เมื่อเห็นหยางฉงไม่ไปแล้ว หลี่ต๋าคางก็ได้รีบสั่งให้เหล่าคนรับใช้ไปทำความสะอาดตึกที่อยู่ใกล้เขาและเมี๋ยวชุ่ยที่สุดออกมา หยางฉงและหวางซีเหยาได้เข้าพักที่สถานตากอากาศไปอย่างเป็นทางการเช่นนี้

ถึงแม้ที่ด้านนอกจะผ่านไปเกือบจะครึ่งเดือนแล้ว แต่ที่ด้านในซากปรักหักพังลึกลับ นั้นพึ่งผ่านไปแค่ไม่กี่วันเอง

หลังจากที่ขาดการติดต่อกับพวกมังกรฟ้าไปในวันนั้น หลี่ฝางก็ได้พากู่ยี่เทียนเข้าไปในส่วนลึกของซากปรักหักพังลึกลับ ตอนกลางคืนของในป่านั้นมักจะมาถึงเร็วกว่าที่ไหน ๆ ทั้งสองคนเดินคลำอยู่ในป่าลึกลับสี่ห้าชั่วยาม จากนั้นท้องฟ้าก็ค่อย ๆ มืดลง

ในซากปรักหักพังลึกลับ นั้นมีสิ่งมีชีวิตที่โลกภายนอกไม่มีอยู่มากมาย ตอนกลางวันยังไม่คิดว่ามันน่ากลัวสักเท่าไหร่นัก แต่พอมาถึงตอนกลางคืน ป่าลึกที่ไม่มีมนุษย์อาศัยอยู่แม้แต่คนเดียว บวกกับเสียงร้องคำรามของสัตว์ป่าที่ดังมาเป็นระยะ ๆ ทำให้ลูกผู้ชายที่ไม่เกรงกลัวความตายอย่างหลี่ฝางและกู่ยี่เทียนเกิดขนลุกขนพองขึ้นมาภายในใจ

“พวกเราหาที่ปลอดภัยตั้งค่ายพักแรมกันเถอะ ซากปรักหักพังลึกลับ ในตอนกลางคืนอันตรายมาก ไม่เหมาะที่จะเดินทางต่อ” ในตอนนี้ท้องฟ้าได้มืดสนิทไปแล้ว มองดุสภาพแวดล้อมที่มองไม่เห็นแม้แต่มือตัวเอง หลี่เหตุการณ์ตัดสินใจที่จะตั้งค่ายพักแรมตรงนั้นเลย

กู่ยี่เทียนเองก็เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเขา ดังนั้นทั้งสองคนจึงได้กางเต็นท์พักแรมบนโขดหินขนาดใหญ่ที่นูนออกมา หาเก็บฟืนที่อยู่รอบ ๆ มาก่อกองไฟ

“หวังจริง ๆ ว่าจะหาอาซาโทสเจอโดยเร็ว จัดการเรื่องราวให้เรียบร้อย ฉันไม่อยากจะอยู่ในที่บ้า ๆ นี่นานกว่านี้แม้วินาทีเดียว”

นั่งอยู่ที่ข้างกองไฟ กู่ยี่เทียนบ่นกับหลี่ฝางไปพลางเคี้ยวธัญพืชอัดแผ่นที่ยากจะกลืนลงคอไป

ถึงแม้อยู่ในซากปรักหักพังลึกลับ แห่งนี้จะเป็นฤดูใบไม้ร่วง แต่อากาศนั้นยังคงร้อนอบอ้าวเหมือนเดิม ทำให้พวกหลี่ฝางทั้งสองคนที่สวมชุดป้องกันพิเศษร้อนจนแทบทนไม่ไหว ในตอนแรกกู่ยี่เทียนอยากจะถอดชุดป้องกันพิเศษนี่ออก แต่เมื่อเห็นยุงพิษตัวใหญ่ขนาดเท่าฝ่ามือนั่นความคิดนี้ก็ถูกทำลายไป

ถึงขนาดค้นเอาหมวกใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ห่อหุ้มตัวเองเอาไว้อย่างแน่นหนาตั้งแต่หัวจรดเท้า เกรงว่าจะมีผิวหนังส่วนใดส่วนหนึ่งโผล่ออกมา

นอกจากนี้ทางเดินต่อไปข้างหน้ายังอันตรายอย่างสุดขีด ไม่รู้ว่าทางน้ำไหลเปลี่ยนแปลงไปหรือยังไง ทางเดินบนเขาที่หลี่ฝางเคยเดินเมื่อครั้งที่แล้วกลับกลายเป็นแม่น้ำไหลเชี่ยวกราก ไม่มีทางเลือกทั้งสองคนจึงได้แต่เดินขึ้นไปตามริมแม่น้ำ