NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1201

มองดูภาพอัลตราซาวด์ที่เมี๋ยวชุ่ยถือในมือแผ่นนั้น หลี่ต๋าคางพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ทารกพึ่งจะเป็นรูปร่าง มีขนาดเท่ากำปั้นเอง เธอดูออกได้อย่างไรว่าเหมือนหลี่ฝางมาก?

“เหอะ ๆ สมกับที่ภรรยาฉันจริง ๆ ตาดีไม่เบา เล็กขนาดนี้ยังสามารถดูออกว่าเหมือนใคร” ถึงแม้หลี่ต๋าคางจะแอบแขวะอยู่ในใจ แต่กลับไม่กล้าพูดออกมา แถมยังต้องทำเป็นยิ้มยกยอเมี๋ยวชุ่ยอีก

หยางฉงมองดูท่าทางรักใคร่กันของว่าที่คุณพ่อคุณแม่สามี ในแววตามีความอิจฉาปะปนอยู่

เมี๋ยวชุ่ยรู้ว่าหลี่ต๋าคางกำลังเอาอกเอาใจตัวเอง จึงอดไม่ได้ที่จะถลึงตาใสเข่าด้วยความโมโห: “คุณนี่น่าเบื่อจริง ๆ ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว ลูกสะใภ้ ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันพาหนูไปเดินเล่นที่วิลล่าของเสี่ยวฝาง”

กล่าวจบ เมี๋ยวชุ่ยก็ดึงแขนของหยางฉงเตรียมจะออกไปข้างนอก แต่พึ่งจะเดินไปไม่กี่ก้าว จู่ ๆ เมี๋ยวชุ่ยก็เป็นลมล้มหน้ามืด และกำลังจะล้มลงไปบนพื้น ทำเอาหยางฉงตกใจไม่เบา รีบร้อนจะไปพยุงเมี๋ยวชุ่ย

มือของเธอยังไม่ทันจะสัมผัสถึงตัวเมี๋ยวชุ่ย หลี่ต๋าคางที่อยู่ด้านหลังก็ได้พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว และรับเมี๋ยวชุ่ยเอาไว้ด้วยการอุ้มท่าเจ้าหญิง

“คุณลุงคะ คุณป้าเป็นอะไรไปเหรอคะ? พวกเราต้องไปโรงพยาบาลไหมคะ?” มองดูเมี๋ยวชุ่ยที่เป็นลไปอย่างกะทันหัน หยางฉงจึงเอ่ยถามอย่างร้อนรน

เมื่อเทียบกับความกระวนกระวายของเธอแล้ว พวกหลี่ต๋าคางและส้าวส้วยกลับดูสงบมาก ราวกับได้คุ้นชินกับเหตุการณ์ฉุกละหุกแบบนี้ไปแล้ว

หลี่ต๋าคางอุ้มเมี๋ยวชุ่ยขึ้นมาและวางลงไปบนโซฟา ไม่นานส้าวส้วยก็หยิบเอาผ้าห่มออกมาจากในห้องและยื่นใส่มือให้กับหลี่ต๋าคาง

“ไม่เป็นอะไรหรอก เธอแค่นอนหลับไป ให้เธอนอนหลับเงียบ ๆ สักตื่นก็ไม่เป็นไรแล้ว” หลี่ต๋าคางห่มผ้าห่มให้กับเมี๋ยวชุ่ยอย่างอ่อนโยน พลางกล่าวอธิบาย

“เอ่อ......คุณลุงคะ คุณป้าท่านไม่สบายเหรอคะ?” ต่อให้หลี่ต๋าคางบอกว่าเมี๋ยวชุ่ยไม่เป็นอะไร แต่ภายในใจของหยางฉงนั้นก็ยังคงเป็นห่วงอยู่เหมือนเดิม

คุณแม่ของหลี่ฝางคงไม่ได้เป็นโรคนอนเกินหรอกนะ? ถึงแม้โรคแบบนี้จะพบได้น้อย แต่อาการไม่ต่างจากเมี๋ยวชุ่ยนัก ผู้ป่วยจะผล็อยหลับไปอย่างกะทันหัน

“ก็ไม่นับว่าป่วยหรอก เมื่อก่อนมีอยู่ครั้งหนึ่งพวกเราได้ออกไปปฏิบัติภารกิจด้วยกัน เสี่ยวชุ่ยได้รับบาดเจ็บหนัก พึ่งจะพื้นขึ้นมาเมื่อไม่นานนี้เอง นับจากนั้นเป็นต้นมา เธอก็จะหลับไปอย่างไปเป็นเวลา ฉันเคยให้คนตรวจร่างกายให้เธอ แต่ว่าแม้แต่หมอเองก็บอกสามเหตุไม่ได้ นานวันเข้าพวกเราก็ชินไปแล้ว”

เดิมทีภารกิจกลับไปที่ซากปรักหักพังลึกลับในครั้งนี้ หลี่ต๋าคางเองก็ต้องไปด้วย แต่ตอนนั้นเมี๋ยวซุ่ยพึ่งจะฟื้นขึ้นมา สภาพร่างกายยังไม่คงที่ ดังนั้นหลี่ต๋าคางถึงได้ปฏิเสธผู้อาวุโสใหญ่ไป และอยู่เป็นเพื่อนเมี๋ยวชุ่ยพักฟื้นร่างกายที่เมืองตงไห่

“พวกคุณลุงเองก็เป็นนักรบเหรอคะ?” หยางฉงมองหลี่ต๋าคางด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย เธอรู้เรื่องของหลี่ฝางน้อยมากจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นสถานะลูกหลานคนรวยของเขา หรือจุดที่ว่าเขาเกิดในตระกูลนักรบ หยางฉงต่างก็ไม่ทราบเลยสักเรื่อง

“ครอบครัวของเราไม่ชอบทำตัวเป็นจุดเด่น เวลาอยู่ข้างนอกก็ไม่ต่างอะไรกับคนธรรมดา เธอไม่รู้ก็ไม่เป็นไรหรอก” หลี่ต๋าคางมองความหดหู่ในดวงตาหยางฉงออก จึงกล่าวปลอบใจอย่างเงียบ ๆ

“คุณลุงคะ ในเมื่อพี่หเหตุการณ์ฝางยังไม่กลับมา งั้นฉันก็ไม่รบกวนคุณลุงคุณป้าแล้วล่ะค่ะ เดี๋ยวฉันไปหาพักที่โรงแรมในตัวเมือง รอพี่หลี่ฝางกลับมา ฉันค่อยมาคุยกับเขา”