ไท่ซางถูกเมี๋ยวชุ่ยและคนอื่นๆ รายล้อมอยู่ตรงกลางจับจ้องอย่างดุดัน ทุกคนต่างรอคำอธิบายของเขา
“ว้าว พี่สะใภ้! ช่วยผมหน่อยสิ!” ไท่ซางรู้สึกว่าหัวของเขากำลังจะระเบิด พลางขอความช่วยเหลือผ่านกำแพงคน
หยางฉงที่ถูกเขาชี้ตัวจ้องมองเมี๋ยวชุ่ย หลี่ต๋าคางและคนอื่นๆ อย่างประหม่า อ้ำอึ้งอยู่ครึ่งค่อนวันไม่รู้ว่าควรเริ่มยังไงดี
ตอนนี้หยางฉงราวกับแกะน้อยที่อ่อนแอ เมี๋ยวชุ่ยและคนอื่นๆ ราวกับหมาป่าที่หิวโหยมานาน สายตานั้นแทบจะกลืนกินหยางฉงอย่างไรอย่างงั้น
หวางซีเหยาไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป ลุกขึ้นยืนบังหยางฉงเอาไว้ข้างหลัง เล่าเรื่องราวของหลี่ฝางและหยางฉงอย่าเรียบง่าย
“พอได้แล้ว ฉันจะพูดเอง ฉันชื่อว่าหวางซีเหยา ส่วนเธอชื่อว่าหยางฉง หลายเดือนก่อน เราได้ช่วยเหลือหลี่ฝางที่เสียความทรงจำไปโดยบังเอิญ หลังจากนั้นหลี่ฝางและหยางฉงเกิดความรักต่อกัน ก็เลยอยู่ด้วยกันไปโดยปริยาย”
“แน่นอน ว่าเด็กในท้องของหยางฉงคือลูกของหลี่ฝาง เพียงแค่หนึ่งเดือนก่อนหลี่ฝางกลับมาที่เมืองตงไห่แล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย ฉันกับเสี่ยวฉงก็เลยมาตามหา”
หลังหวางซีเหยาพูดจบ เมี๋ยวชุ่ยนิ่งอยู่นานถึงได้ใจใจความในคำพูดของเธอจงได้
เรื่องที่หลี่ฝางความจำเสื่อมพวกเขาไม่รู้จริงๆ หากเพราะความจำเสื่อมจึงอยู่กับหยางฉงละก็ เรื่องราวก็จะซับซ้อนขึ้นไปอีก
“คือว่า คุณน้า คุณอา พวกท่านรู้ไหมว่าหลี่ฝางจะกลับมาเมื่อไหร่?” เมื่อจ้องมองสายตาที่ซับซ้อนของเมี๋ยวชุ่ยและหลี่ต๋าคาง หยางฉงกล่าวถามอย่างอับอายเล็กน้อย
เป็นไปได้สูงมากว่าพวกเขาจะเป็นพ่อตาและแม่ยายของตนในอนาคต บอกตามตรงหยางฉงรู้สึกตื่นเต้นจริงๆ นั่นแหละ
“เสี่ยว เสี่ยวฉง อย่ายืนอยู่เลย นั่งลงก่อนเราค่อยๆ คุยกัน” ในตอนนี้เมี๋ยวชุ่ยรู้สึกสับสน เธอจับจ้องหยางฉงที่ตั้งครรภ์แล้วอย่างชัดเจน ในใจเธอทั้งดีใจและลังเล
หลี่ฝางก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เธอกับหลี่ต๋าคางอยากอุ้มหลานมานานแล้ว และเคยได้บอกให้หลี่ฝางและฉินวี่เฟยแต่งงานมีลูกแล้วทางอ้อม แต่หลี่ฝางกลับใช้ข้ออ้างงานยุ่งเป็นเหตุ ไม่ยอมจดทะเบียนกับฉินวี่เฟยเสียที
ตอนนี้หลานคนโตที่มาหาถึงที่ จะให้ไม่รับได้ยังไงกัน
“คุณน้า ท่านก็นั่งสิคะ” ถูกเมี๋ยวชุ่ยประคองเอาไว้แบบนี้ หยางฉงรู้สึกประหลาดใจที่ได้รับความสำคัญอย่างไม่คาดฝัน เธอลากเมี๋ยวชุ่ยเอาไว้อย่างเคอะเขินให้นั่งลงที่โซฟาด้วยกัน
แม้เมี๋ยวชุ่ยจะอายุใกล้ห้าสิบแล้ว แต่เธอดูแลตัวเองดีมาก รูปร่างก็ยังดีไม่เสียทรง ดูแล้วเหมือนกับคนอายุสามสิบกว่าเท่านั้น แถมน้ำเสียงของเธอก็อ่อนโยนมาก หยางฉงรู้สึกถูกชะตาอย่างน่าประหลาด
“เสี่ยวฉง เด็กในท้องของเธอเป็นของหลี่ฝางจริงหรือ? ท้องตั้งแต่เมื่อไหร่ กี่เดือนแล้ว?” เมี๋ยวชุ่ยเก็บซ่อนความดีใจไม่ได้ ถึงกับทนไม่ไหวเอื้อมมือลูปท้องน้อยของเธอ
ดูออกได้ชัดเจนว่าเมี๋ยวชุ่ยไม่ได้คิดร้าย หยางฉงจึงค่อยๆ ผ่อนคลายได้ เมื่อพูดถึงเด็ก บนใบหน้าของเธอพอมีรอยยิ้มขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
“เป็นของหลี่ฝาง สามเดือนแล้ว หมอบอกว่าเด็กแข็งแรงมาก แต่ดื้อมากไปหน่อย หลายวันนี้ทำให้ฉันลำบากอยู่ไม่น้อย”
“เฮ้อ ผู้หญิงตั้งท้องก็แบบนี้แหละ นึกถึงตอนที่ฉันตั้งท้องหลี่ฝาง ฉันเองก็ลำบากมากพอเลยล่ะ ทานอะไรเข้าไปก็อาเจียนออกมาหมดเลย ตอนนั้นฉันพูดกับพ่อของหลี่ฝางด้วยว่าไม่อยากมีลูกแล้ว”
เมื่อพูดถึงตั้งครรภ์ ในฐานะที่ผ่านมาก่อนเมี๋ยวชุ่ยได้หัวข้อเดียวกับหยางฉงในทันที ทั้งคู่คนละประโยคจึงเริ่มเป็นบทสนทนา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง