NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1216

มีคำพูดเหล่านี้ของเมี๋ยวชุ่ย ผู้อำนวยการหวางแทบจะให้เธอเป็นพระเจ้าของตัวเอง เอาใจใส่หยางฉงแค่ไหนไม่ต้องพูดถึง ไม่เพียงออกใบสั่งยาบำรุงครรภ์ให้หยางฉงด้วยตัวเอง แถมยังเป็นแพทย์ประจำของหยางฉงเองอีกด้วย ทำให้หยางฉงได้เห็นอำนาจทางการเงินที่แข็งแกร่งของตระกูลหลี่อีกครั้ง

หยางฉงไม่ได้สลบไปนานเท่าไหร่นัก หลังจากที่ออกมาจากห้องฉุกเฉินได้ประมาณครึ่งชั่วโมงก็ฟื้นแล้ว ฉินวี่เฟยลังเลอยู่แสนนาน ยังคงคิดว่าต้องไปขอโทษหยางฉงซึ่ง ๆ หน้า ถึงแม้เธอจะไม่ได้ตั้งใจผลักหยางฉงให้ล้มลง แต่มันเป็นความจริงที่ตัวเองเกือบทำให้หยางฉงแท้งลูก ถ้าหากจากไปแบบนี้ ภายในใจของฉินวี่เฟยมันรู้สึกไม่ดีจริง ๆ

“เอ่อคือ......ฉันขอคุยกับเธอเพียงลำพังได้ไหม?” ฉินวี่เฟยมองไปที่หยางฉงที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยใบหน้าซีดเซียว และถามขึ้นมาเบา ๆ

“มีเรื่องอะไรพูดต่อหน้าพวกเราไม่ได้ ทำไมต้องคุยกันเพียงลำพัง เมื่อกี้เธอเกือบทำให้เสี่ยวฉงแท้งลูก ฉันไม่วางใจให้พวกเธออยู่ด้วยกันสองต่อสองหรอกนะ”

เพราะมีเรื่องเข้าใจผิดเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ทำให้หวางซีเหยามีความรู้สึกเป็นศัตรูกับฉินวี่เฟยขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อได้ยินว่าฉินวี่เฟยต้องการคุยกับหยางฉงเพียงลำพัง เธอเลยไม่ยอม

ฉินวี่เฟยถูกเธอพูดจนหน้าดำหน้าแดง อยากจะเอ่ยปากแก้ตัว แต่กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ

หยางฉงเห็นฉินวี่เฟยมีท่าทางลำบากใจ ทนดูไม่ได้เล็กน้อย จึงได้เอ่ยกับหวางซีเหยา: “เหยาเหยา ฉันไม่เป็นไร เธอออกไปก่อนเถอะ”

“เสี่ยวฉง ทำไมเธอไม่มีความคิดอะไรเลยแบบนี้! ฉันล่ะโมโหจะตายอยู่แล้ว!” คำพูดของหยางฉงทำให้หวางซีเหยาโมโหไม่น้อย เธอเบะปากอย่างไม่เต็มใจ

หยางฉงถูกท่าทางของเธอทำให้รู้สึกขำขึ้นมา: “เอาล่ะ ไม่เป็นไรหรอก เธอวางใจเถอะ”

ไม่มีทางเลือก หวางซีเหยาจึงได้แต่เดินออกไป ไม่นานในห้องผู้ป่วยวีไอพีก็เหลือแค่ฉินวี่เฟยและหยางฉงเพียงสองคน

“ขอ ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะผลักเธอให้ล้มลง” มือทั้งสองข้างของฉินวี่เฟยออกแรงบีบชายเสื้อไว้แน่น ราวกับเด็กที่ได้ทำความผิดอย่างไรอย่างนั้น ก้มหน้าขอโทษหยางฉง

ท่าทางเช่นนี้ของเธอทำให้หยางฉงไม่รู้สึกโกรธเคืองเธอเลยสักนิด นอกจากนี้ตัวเธอเองก็รู้ว่าเรื่องในครั้งจะโทษฉินวี่เฟยไม่ได้ เป็นเธอเองที่ใจร้อนอยากจะดึงแขนของฉินวี่เฟยเอาไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุนี้ ฉินวี่เฟยก็คงไม่ผลักตัวเองล้มลงด้วยสัญชาตญาณ

หยางฉงยิ้มให้กับฉินวี่เฟยอย่างอ่อนโยน: “ไม่เป็นไร เดิมทีเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความผิดของเธอ”

หลังจากที่พูดประโยคนี้จบ ทั้งสองคนก็ได้ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ฉินวี่เฟยมีคำพูดมากมายที่อยากจะพูด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี

เธออยากจะถามหยางฉงว่า คบกับหลี่ฝางได้ยังไงกันแน่ ทำไมต้องมาที่เมืองตงไห่ ทำไมทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามีตัวเองอยู่ แล้วยังมาหาหลี่ฝาง เธอคิดจะให้กำเนิดเด็กคนนี้ออกมาจริง ๆ เหรอ?

แต่เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองได้เลิกรากับหลี่ฝางไปแล้ว ก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องถามคำถามพวกนี้อีกแล้ว

“พี่วี่เฟย ฉันเรียกพี่แบบนี้ได้ไหม? พูดตามตรง วันนี้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ฉันได้พบพี่ ในที่สุดฉันก็รู้ว่าทำไมในตอนที่พี่หลี่ฝางสูญเสียความทรงจำถึงได้ตกหลุมรักฉัน นั้นก็เพราะว่าฉันหน้าตาคล้ายพี่ ฉันเชื่อว่า ถ้าหากในตอนที่พี่หลี่ฝางสูญเสียความทรงจำได้พบกับพี่เป็นคนแรก เขาก็จะตกหลุมรักพี่เหมือนเดิม เพราะเขาได้รักพี่จนเข้ากระดูกไปแล้ว”