NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1217

เสียงของหยางฉงกระแทกลงไปบนหัวใจของฉินวี่เฟยอย่างหนัก น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ได้หลั่งไหลออกมา ทำไมเธอจะไม่รักหลี่ฝาง แต่รักแล้วยังไงล่ะ? ตอนนี้เรื่องได้มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอนอกจากจะปล่อยมือและส่งเสริมหลี่ฝางแล้วเธอยังจะทำอะไรได้อีก?

“เธอหยุดพูดได้แล้ว! ฉันไม่อยากเป็นผู้หญิงไม่ดีในปากของคนอื่น ขอให้เธอและหลี่ฝางมีความสุข และได้โปรดอย่ามารบกวนชีวิตฉันอีกต่อไป!”

ฉินวี่เฟยไม่รู้จริง ๆ ว่าจะเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่แย่งคนรักของตัวเองไปคนนี้ยังไง กัดฟันพูดคำเหล่านี้จบก็รีบวิ่งออกจากประตูไปทันที

หยางฉงมองดูแผ่นหลังของฉินวี่เฟยที่วิ่งหนีออกไป ก็ไม่ได้สนใจร่างกายที่เกือบจะแท้งของตัวเอง แล้ววิ่งตามออกไปทันที

“พี่วี่เฟย! พี่อย่างพึ่งไป! พี่ฟังฉันพูดให้จบก่อนได้ไหม?” หยางฉงวิ่งตามฉินวี่เฟยมาจนถึงถนนหน้าทางเข้าโรงพยาบาล ถึงหยุดฉินวี่เฟยที่ร้องไห้น้ำตาท่วมหน้าเอาไว้ได้

ถึงแม้หยางฉงเองก็อยากจะอยู่กับหลี่ฝาง แต่เธอไม่ยอมรับความรักที่พรากมาจากคนอื่น ถึงแม้คนที่หลี่ฝางรักมากนั้นจะเป็นฉินวี่เฟย แต่หยางฉงก็เชื่อว่าภายในใจของหลี่ฝางนั้นมีตัวเองอยู่

ดังนั้นเธอจึงต้องการแข่งขันอย่างยุติธรรมกับฉินวี่เฟย มีเพียงแบบนี้ ไม่ว่าสุดท้ายหลี่ฝางจะเลือกใคร ก็จะไม่ทิ้งความเสียใจเอาไว้

“ยังมีอะไรต้องพูดอีกล่ะ? ฉันเตรียมที่จะส่งเสริมเธอและหลี่ฝางแล้ว ยังจะให้ฉันทำอะไรอีกล่ะ? ขอร้องเธอปล่อยฉันไปเถอะนะ แค่นี้ฉันก็ตกต่ำมากพอแล้ว อย่าให้ฉันต้องขายหน้าอีกเลยได้ไหม?”

ในเวลานี้ฉินวี่เฟยได้เสียใจมากแล้ว เธอไม่สามารถไปคิดอย่างอื่นได้เลย เพียงต้องการไปจากที่นี่โดยเร็วเท่านั้น ในตอนที่ทั้งสองคนกำลังดึงกันไปมาอยู่นั่นเอง ทันใดนั้นรถตู้สีดำคันหนึ่งก็ได้จอดลงที่ข้างกายของพวกเธอ ชายปิดหน้าสี่คนลงมาจากรถ จับแขนของฉินวี่เฟยและคิดจะลากขึ้นรถ

“ปล่อยฉันนะ! พวกแกเป็นใคร? ทำไมต้องจับฉันด้วย?” สถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ผู้หญิงทั้งสองคนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ฉินวี่เฟยออกแรงขัดขืนด้วยกำลังอันเล็กน้อยของเธอ ส่วนหยางฉงก็ได้กอดฉินวี่เฟยเอาไว้แน่นพลางร้องขอความช่วยเหลือจากผู้คนบนถนน

“ช่วยด้วย! ขอร้องล่ะ ช่วยพวกเราด้วย!”

“ไอ้ตัวไหนกล้าเข้ามายุ่ง ฉันจะยิงมันให้ตายซะ!” ชายที่เป็นหัวหน้าเห็นคนผ่านทางคิดจะเข้ามาช่วย ก็หยิบปืนที่เหน็บอยู่ตรงเอวขึ้นมา และยิงไปที่หัวเข่าของคนผ่านทางหนึ่งนัด

เลือดสีแดงสดไหลออกมาเต็มพื้น ทันทีที่เสียงปืนดังขึ้น ผู้คนที่คิดจะเข้ามาช่วยฉินวี่เฟยพวกนั้นก็ได้หนีกระเจิดกระเจิงไป ทันใดนั้นผู้คนบนท้องถนนก็หายวับไปไม่เห็นแม้แต่เงา

หยางฉงและฉินวี่เฟยเองก็ตกใจเหมือนกัน พวกเธอคิดไม่ถึงว่าพวกชายปิดหน้าจะโหดเหี้ยมเช่นนี้ ฉินวี่เฟยค้นเอาโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างร้อนรนคิดจะโทรหาเมี๋ยวชุ่ย แต่ทว่าพึ่งจะค้นหาโทรศัพท์ออกมาได้ โทรศัพท์ก็ได้ถูกชายปิดหน้าคนนั้นแย่งไปทันที

“นังสารเลว ยังกล้าโทรเรียกคนอีก เชื่อไหมว่าฉันจะตีเธอให้ตาย!”

โทรศัพท์ถูกแย่ง ก็เท่ากับว่าได้สูญเสียโอกาสในการขอความช่วยเหลือไป ฉินวี่เฟยกัดฟันแน่น คิดอีกครั้งก็ได้เอ่ยขึ้นมา: “พวก พวกแกเป็นใคร? ทำไมต้องจับฉันด้วย ฉันจ่ายเงินพวกแกได้ พวกแกจะเอาเท่าไหร่ก็ได้! ได้โปรดอย่าทำอะไรฉันเลย!”

ดูจากความโหดเหี้ยมของคนพวกนี้แล้ว ฉินวี่เฟยก็เดาได้ว่าน่าจะเป็นพวกที่มาแก้แค้น ไม่ใช่พวกที่ต้องการทรัพย์สิน

ส่วนเรื่องที่ทำไมเธอถึงพูดแบบนี้ ก็เพื่อยืดเวลาแค่นั้นเอง

เธอและหยางฉงวิ่งออกมาจากโรงพยาบาล ไม่นานพวกไท่ซางและโหจื่อจะต้องตามออกมาแน่ ขอเพียงรอให้พวกไท่ซางตามมาทันเช่นนั้นตัวเองกับหยางฉงก็รอดแล้ว

“นังผู้หญิงสารเลว ยังคิดจะยืดเวลา ตีให้สลบแล้วเอาตัวไปซะ!” ใครจะไปรู้ล่ะว่าชายปิดหน้าที่เป็นหัวหน้าคนนั้นจะมองความคิดของฉินวี่เฟยออกได้ในพริบตาเดียว และหัวไปสั่งกับชายปิดหน้าคนที่เหลือ