NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1218

การต่อสู้เช่นนี้ โหจื่อไม่สามารถยื่นมือเข้ามาได้ เขาก็เลยไม่เข้าร่วมด้วย จ้องมองไปที่รถตู้ติดจะหาโอกาสไปช่วยฉินวี่เฟยและหยางฉง

ร่างกายของโหจื่อพึ่งจะขยับ ชายที่กำลังต่อสู้อย่างดุเดือดอยู่กับไท่ซางคนนั้นกลับมาปรากฏขึ้นตรงหน้าของโหจื่ออย่างไม่น่าเชื่อ เห็นเพียงชายคนนั้นยิ้มอย่างโหดเหี้ยมออกมา และซัดฝ่าเข้าไปที่หน้าอกของโหจื่อทันที

“โหจื่อ!” ไท่ซางเองก็คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนั้นจะแข็งแกร่งเช่นนี้ เขาทำได้เพียงตีให้ฝ่ามือของผู้ชายคนนั้นเอียงไปเล็กน้อย แต่ไม่สามารถช่วยโหจื่อออกมาได้

โหจื่อลอยปลิวออกไปเหมือนดั่งใบไม้ที่ร่วงโรย ตกลงไปบนพื้นและกลิ้งอยู่หลายตลบ เลือดสด ๆ ไหลออกมาจากปากของเขา เขารู้สึกเหมือนตัวเองถูกรถบรรทุกคันใหญ่วิ่งทับ ทั่วทั้งร่างกายไม่มีตรงไหนที่ไม่เจ็บ

โดยเฉพาะบริเวณหน้าอก ความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงหัวใจทำให้เขาอยากจะเป็นลมไปในทันที

ชายคนนั้นถึงแม้จะทำให้ไท่ซางได้รับบาดเจ็บ แต่ไหล่ซ้ายของเขาก็โดนไท่ซางซัดไปหนึ่งครั้ง มือข้างนั้นเกือบจะใช้การไม่ได้ เขาที่เข้าใจสถานการณ์ก็ไม่สู้ต่อไป และถือโอกาสหนีไปในตอนที่ไท่ซางไม่สังเกตทันที

หลังจากที่การต่อสู้จบลง รถตู้ก็ได้ขับออกไปไกลแล้ว ไท่ซางมองดูแผ่นหลังของชายที่ได้หลบหนีไปก็โมโหกัดฟันแน่นจนฟันแทบแหลกละเอียด หลังจากที่ตะโกนด่าออกมาด้วยความโมโหหนึ่งครั้งแล้วก็รีบวิ่งไปดูอาการบาดเจ็บของโหจื่อทันที

“โหจื่อ! โหจื่อเป็นยังไงบ้าง? อดทนไว้นะ! ฉันจะส่งนายไปโรงพยาบาลตอนนี้เลย!” ยังดีที่การโจมตีเมื่อสักครู่ของไท่ซางทำให้ฝ่ามือของชายคนนั้นเอียงไป ทำให้ไม่โดนหน้าอกของโหจื่อเต็ม ๆ ไม่อย่างนั้นละก็ที่นอนอยู่บนพื้นตอนนี้คงเป็นร่างไร้วิญญาณ

“แค่ก ๆ ......พี่ไท่ซาง ผมแค่ก ๆ ......ผมเจ็บมากเลย......แค่ก ๆ ......ผมใกล้จะตายแล้วใช่ไหม?”

โหจื่อใบหน้าซีดเซียวนอนอยู่บนพื้น มองดูไท่ซางพลางถามอย่างขาด ๆ หาย ๆ เขาพูดไม่กี่คำก็มีเลือดสด ๆ ไหลออกมาจากปากของเขาแทบทุกครั้ง ไท่ซางรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองแทบจะระเบิดออกมา

เขาอุ้มโหจื่อขึ้นมาจากพื้นอย่างระมัดระวัง พลางวิ่งไปทางโรงพยาบาลพลางพูดปลอบใจโหจิ่อไป: “นายพูดบ้าอะไรของนาย มีฉันอยู่จะให้นายตายได้ยังไง! โหจื่อ ฉันจะบอกนายให้นะ นายห้ามตายเด็ดขาด! ต่อให้นายตายไปแล้ว ฉันก็จะต้องไปหาพญายมเพื่อจับตัวนายกลับมา!”

ฟังเสียงที่ทรงพลังของไท่ซาง โหจื่อก็ยิ้มออกมา เลือดสด ๆ คำโตไหลทะลักออกมาจากปากของเขาอย่างต่อเนื่อง ไม่นานก็ย้อมเสื้อผ้าของทั้งสองคนจนเป็นสีแดง

สติของโหจื่อเริ่มเลือนราง เรื่องราวในอดีตฉายซ้ำขึ้นมาในหัวของเขาเป็นตอน ๆ

เขายังไม่ได้แต่งงานเลย หาเงินได้ยังไม่มากพอ จะตายไปแบบนี้ได้ยังไง? ลูกพี่ เมื่อไหร่คุณจะกลับมา? ผมคิดถึงลูกพี่ ขอโทษด้วย ผมปกป้องพี่สะใภ้เอาไว้ไม่ได้ ขอโทษ ที่ผมไม่ได้ทำตามสัญญาของเรา

ลูกพี่ ผมขอโทษ......

วินาทีสุดท้ายก่อนที่ไท่ซางจะหมดสติไป เงาร่างของหลี่ฝางก็ได้ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขา

ส่วนหลี่ฝางที่อยู่ไกลถึงซากปรักหักพังลึกลับ ก็เหมือนกับรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง เขาที่กำลังเดินข้ามน้ำตกจู่ ๆ ก็ใจสั่นขึ้นมาอย่างแรง ความกังวลที่อธิบายไม่ได้ทำให้เขาหยุดฝีเท้าลง

“เป็นอะไรไปเหรอ?” กู่ยี่เทียนสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของหลี่ฝาง ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางเอ่ยถามขึ้นมา

หลี่ฝางส่ายหัว สลัดความกังวลที่อยู่ในใจออกไป: “ไม่มีอะไร ฉันแค่จู่ ๆ ก็รู้สึกใจไม่ดีขึ้นมา เหมือนกับว่าได้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น”

“อย่าคิดมากไปเลย อีกไม่นานพวกเราก็ต้องเข้าไปที่โลกใต้พิภพแล้ว จะต้องระวังให้มากถึงจะได้” เมื่อได้ยินที่หลี่ฝางกล่าว กู่ยี่เทียนก็ขมวดคิ้วแน่น