NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1234

“พอได้แล้ว เลิกจ้องฉันได้แล้ว ฉันจะระวัง” เพียงแค่เหลือบมองกู่ยี่เทียนก็เข้าใจความหมายที่แอบแฝง รับประกันด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ

หลี่ฝางเห็นทีท่าที่น่าสงสารของเขานึกขำ ไม่คิดเลยว่าหัวหน้ากู่ผู้สง่าจะมีช่วงเวลาที่เขาพ่ายแพ้

ขณะที่ทั้งสี่คิดที่จะเข้าสู่ป่าทึบ หลี่ฝางก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“แคทเธอริน แน่ใจหรือว่าทางนี้? นี่ม่านหมอกสีขาวขุ่นไม่มีอะไรเลย คงไม่เดินผิดทางหรอกนะ?” ส้าวส้วยจ้องมองสาวงามไร้ที่ติตรงหน้าอย่างลังเล

เพราะครั้งก่อนที่หลี่ฝางกับมังกรฟ้าติดต่อกันผ่านความสามารถพิเศษของแคทเธอริน เพราะงั้นเขาจึงรู้ว่าพวกมังกรฟ้าต้องมา หลี่ต๋าคางและคนอื่นๆ เมื่อเข้ามาก็ได้พบกับแคทเธอรินทันที แถมพวกเขายังเข้ามาที่โลกใต้พิภพภายใต้การนำทางของแคทเธอริน

“ฉันว่านะพ่อหนุ่มน้อย ถ้าคุณไม่เชื่อจะเดินทางไปเองก็ได้ ผู้หญิงที่สวยอย่างแคทเธอริน จะเดินผิดทางได้ยังไง”

เมื่อได้ยินประโยคของส้าวส้วย ท่านชายป๋ายยู่ไม่พอใจขึ้นมา เหลือบตาขาวใส่ส้าวส้วย

หลี่ต๋าคางเข้ามาที่ซากปรักหักพังไม่นาน เหล่านักพรตเต้าฝ่าและท่านชายป๋ายยู่ก็ตามเข้ามาติดๆ เพราะประตูของโลกใต้พิภพต้องใช้เลือดของแคทเธอรินในการเปิด ทุกคนจึงหารือกัน ตัดสินใจที่จะเดินทางร่วมกัน

ท่านชายป๋ายยู่ที่ชอบหญิงงามมาตลอดก็พลีกายเป็นผู้พิทักษ์แคทเธอริน ตลอดทางหยอกเย้าหยอดคำหวาน หากไม่ใช่เพราะแคทเธอรินมีความมั่นคง เขาเกรงว่าแคทเธอรินคงได้ถูกอุ้มไปที่โลกใต้พิภพเสียแล้ว

“ป๋ายเจินเจิน แกเลิกเห็นหญิงงามแล้วขาอ่อนเดินไม่ไหวจะได้ไหม ดูท่าอ่อนแอต้องลมไม่ได้แล้วน่าจะอายุไม่ยืน ระวังแต่งไปแล้วจะเป็นม่ายนะ”

นักพรตเต้าฝ่าที่เป็นศัตรูของท่านชายป๋ายยู่ แน่นอนว่าไม่มีทางปล่อยโอกาสที่จะถอนหงอกเขาไปอยู่แล้ว แถมเขาที่ยังเป็นผู้ชายแข็งกระด้าง รสนิยมของเขาเองก็ต่างจากคนอื่น ภรรยาของเขาเป็นพวกรูปร่างใหญ่เอวหนา เป็นผู้หญิงที่พูดจาคำรามห้าวหาญเอาแต่ใจ

ความคิดของเขาเอง เพราะผู้หญิงแบบนี้เลี้ยงง่าย

“ไสหัวไปไกลๆ เลย！ไอ้หมาจางฉันขอเตือนเอาไว้ก่อน แกว่าฉันไม่เป็นไร ถ้ากล้าว่านางฟ้าของฉัน กูจะฆ่ามึง”

สีหน้าที่เต็มไปด้วยความจริงใจของท่านชายป๋ายยู่ นักพรตเต้าฝ่านิ่งไป ก่อนที่จะหาได้ยากที่เขาจะปากไม่โต้ตอบ

นักพรตเต้าฝ่าและท่านชายป๋ายยู่รู้จักกันมานาน ครั้งแรกที่ทั้งสองได้เจอกันน่าขันนัก ในคืนเดียวกับที่ท่านชายป๋ายยู่ถูกคนเฝ้าประตูของตระกูลหลี่เล่นงาน เพราะท่านชายป๋ายยู่ยอมรับความจริงไม่ได้ จึงดื่มเหล้าเข้าไปเล็กน้อย

หลังจากนั้นเมื่อข้ามสะพาน หัวเขาเกิดความคิดบางอย่างจึงไปยืนอยู่ที่หัวสะพาน อันที่จริงเขาก็ไม่ได้คิดสั้นอะไร เขาเพียงแค่จะชมวิวเท่านั้น พอดีกับที่นักพรตเต้าฝ่าเดินผ่านมาเห็นพอดี เมื่อสมัยยังหนุ่มนักพรตเต้าฝ่าเป็นคนกันเอง หากใครที่คิดสั้นให้เขาพบเข้าละก็ เขาต้องยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวอยู่แล้ว

“แค่ก ฉันไม่เป็นอะไร พวกแกเข้ามาพร้อมกันหมดเลยหรือ?” เมื่อกู่ยี่เทียนได้ยินเสียงที่เป็นห่วงเป็นใยของหงส์แดงในใจของเขาพลันเกิดความรู้สึกที่ประหลาดขึ้นมาเล็กน้อย เพื่อปกปิดความผิดปกติของตนเอง เขากล่าวตอบก่อนที่จะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

หลังมั่นใจว่าไม่ใช่ศัตรู ส้าวส้วยและคนอื่นๆ รีบเร่งฝีเท้า เมื่อทั้งคู่มีระยะห่างเพียงห้าเมตร ถึงได้มองเห็นรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายชัดเจน

อาจเพราะเข้าใกล้บริเวณสุสานเทพอ้าน ป่าทึบแห่งนี้จึงราวกับม่านธรรมชาติ ที่กั้นหมอกหนาข้างนอกเอาไว้ ในที่สุดทุกคนก็สามารถเดินเหินได้ตามปกติในป่า ไม่ต้องคลำทางราวกับคนตาบอดเหมือนอย่างก่อนหน้านี้

“พ่อ ท่านมาได้ยังไง? อาการของแม่ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม?” เมื่อหลี่ฝางเห็นพ่อตัวเองเขานึกประหลาดใจมากกว่าดีใจ

คนที่รักภรรยามากอย่างพ่อเขาตัวเขาเข้าใจดีที่สุด แทบจะอยากแบบติดกับเมี๋ยวชุ่ยตลอดเวลา หากเมี๋ยวชุ่ยไม่สนใจเขาครึ่งชั่วโมง เขาก็จะเริ่มหาตัวเธอทันที

“ใกล้หายแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเมียฉันสั่งให้ฉันมาช่วยแก ฉันไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอกนะ แม้แต่คนญี่ปุ่นคนเดียวยังสู้ไม่ได้ละก็ ถ้างั้นแกก็ไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกชายของฉันหลี่ต๋าคาง”

หลี่ต๋าคางทำตาขวางใส่หลี่ฝาง น้ำเสียงแฝงไปด้วยความรังเกียจเล็กน้อย